Τείνω να συμφωνήσω με τους ομογενείς πολιτικούς Στιβ Γεωργανά και Τζένη Μικάκου, ότι ο θόρυβος για το ταξίδι τους στην Ελλάδα είναι «θύελλα σε φλιτζάνι».
 Συμφωνώντας, όμως, μαζί τους, δεν σημαίνει ότι δεν έχω επιφυλάξεις για το έργο κρατικοδίαιτων φορέων της διασποράς, όπως το ΣΑΕ, η Παγκόσμια Διακοινοβουλευτική Ένωση του Ελληνισμού (Πα.Δ.Ε.Ε.) και άλλοι, που δημιουργήθηκαν –με την αμίμητη προχειρότητα της πατρίδας μας– για να δικτυώσουν τον ελληνισμό της διασποράς.

Οι επιφυλάξεις μου για το έργο τέτοιων φορέων δεν εδράζονται σε ιδεολογικές προκαταλήψεις. Εδράζονται στην κοινά αποδεκτή άποψη, ότι κάθε πρωτοβουλία, απόφαση, ενέργεια, δράση κρίνεται εκ του αποτελέσματός της.
Δυστυχώς, πολλές, αν όχι όλες οι πρωτοβουλίες του Εθνικού Κέντρου, για τον Ελληνισμό της διασποράς, έχουν καταβροχθίσει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, χωρίς να αποδώσουν το ζητούμενο αποτέλεσμα.
Και δεν ευθύνονται οι φορείς για την αναποτελεσματικότητά τους. Ευθύνεται η προχειρότητα με την οποία λειτουργεί το ελληνικό Κράτος και, κυρίως, η απαίτησή του να διαφεντεύει τους φορείς αυτούς – μάλλον επειδή τους χρηματοδοτεί.

Η Παγκόσμια Διακοινοβουλευτική Ένωση του Ελληνισμού είναι ένας από τους φορείς με δυνατότητες να λειτουργήσει ως «αρωγός» της Ελλάδας στα εθνικά και στα άλλα θέματα που ταλανίζουν την πατρίδα μας και την ελληνική διασπορά. Και τούτο, διότι τα μέλη του είναι απλά μέλη ή στελέχη κυβερνήσεων, πολιτειακών και εθνικών, στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Δεν έχει, όμως, να επιδείξει αξιόλογο έργο, παρά την έντονη διάθεση των περισσοτέρων, αν όχι όλων των μελών της, να βοηθήσουν έμπρακτα την πατρίδα τους ή την πατρίδα των γονέων τους.

Στην Αυστραλία, τα μέλη της Πα.Δ.Ε.Ε. έχουν δραστηριοποιηθεί στα κοινοβούλια που υπηρετούν, έχουν δημιουργήσει Συνδέσμους Ελληνοαυστραλιανής και Ελληνοκυπριακής Φιλίας μέσω των οποίων προάγουν τις εθνικές μας υποθέσεις και τα ενδιαφέροντα της ομογένειας.

Ταυτόχρονα, ως πολιτικοί ευνομούμενων χωρών, με οργανωμένη πολιτική, μακρόπνοο προγραμματισμό, υπεύθυνη υλοποίηση και –γιατί όχι;– γνώσεις χρήσιμες για την Ελλάδα, τα μέλη της Πα.Δ.Ε.Ε. μπορούν, δια της επαφής, να μπολιάσουν τους ελλαδίτες συναδέλφους τους με το μπόλι της υπεύθυνης, διαφανούς, μακρόπνοης αποτελεσματικής πολιτικής.

 Η δικτύωση αυτή, όμως, δεν έχει παράξει θεαματικά αποτελέσματα, διότι οι χώροι στους οποίους δραστηριοποιούνται οι ομογενείς πολιτικοί είναι οι ίδιοι με αυτούς που δρούσαν, πριν την ίδρυση της Πα.Δ.Ε.Ε. Και δεν ευθύνονται οι ομογενείς πολιτικοί για τα περιορισμένα αποτελέσματα των δράσεών τους. Φταίει, επαναλαμβάνω, η προχειρότητα του Εθνικού Κέντρου και η έλλειψη συγκροτημένης, αξιόλογης πολιτικής.
Αναμφίβολα, η λειτουργία της Πα.Δ.Ε.Ε. έχει κοστίσει κάποια χρήματα στους Έλληνες φορολογουμένους, για τα οποία δεν έχουν αποζημιωθεί ακόμη. Και δεν πρόκειται να αποζημιωθούν μέχρι να δοθεί στο φορέα συγκεκριμένο αντικείμενο.

Η έλλειψη συγκεκριμένου αντικειμένου τους βάζει και στο δικό μας στόχαστρο, όπως έβαζε και τους ΣΑΕτζήδες, για να τους βλέπουμε και αυτούς ως «τζάμπα ταξιδιώτες» σε βάρος του δεινοπαθούντος Έλληνα πολίτη. Η «πρόκληση» των δωρεάν ταξιδιών και φιλοξενία στην Ελλάδα προσλαμβάνει μεγαλύτερη διάσταση από την μεγάλη οικονομική κρίση, που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και ελκύει κριτική από Έλληνες και ξένους.

Βέβαια, η φτώχεια της Ελλάδας ουδόλως απασχολεί τα αγγλόφωνα μέσα ενημέρωσης που «κράζουν» τους Ελληνοαυστραλούς κοινοβουλευτικούς για την αποδοχή «δώρων» από την παραπαίουσα, οικονομικά, πατρίδα μας. Ο στόχος των δημοσιευμάτων δεν είναι η «συμπάθεια» για την εκμετάλλευση της «μη έχουσας» Ελλάδας από τα εν Αυστραλία απόδημα παιδιά της. Ο συγκαλυμμένος στόχος είναι ο στιγματισμός της επιλογής των ομογενών μας πολιτικών «να υπηρετούν δύο κυρίους», την Ελλάδα και την Αυστραλία. Το έχουμε ξαναδεί το έργο και δεν μας εντυπωσιάζει ιδιαίτερα.

 Αυτό που εντυπωσιάζει, αν όχι εξοργίζει, είναι η επιμέλεια με την οποία τα επικριτικά αγγλόφωνα μέσα ενημέρωσης αποκρύπτουν το γεγονός ότι η Αγγλία, που βρίσκεται στην ίδια περίπου οικονομική κατάσταση με την Ελλάδα, θα φιλοξενήσει στο τέλος του χρόνου γύρω στους 1.500 κοινοβουλευτικούς από το χώρο της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, με κόστος πολλών εκατομμυρίων λιρών στον Άγγλο φορολογούμενο.

Η μητέρα Αγγλία έχει δικαίωμα να προσκαλεί κοινοβουλευτικούς από τις πρώην αποικίες της και οι Αυστραλοί πολιτικοί αγγλοσαξωνικής καταγωγής να ανταποκρίνονται στο δωρεάν κάλεσμα της μητέρας. Η Ελλάδα δεν έχει τέτοιο δικαίωμα, μήτε οι Ελληνοαυστραλοί πολιτικοί υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κάλεσμα;

Για να κλείσουμε το θέμα, πολιτειακοί και κοινοπολιτειακοί κοινοβουλευτικοί υποχρεούνται να δηλώνουν τα δωρεάν ταξίδια που τους προσφέρουν κυβερνήσεις άλλων χωρών.

Αν τα έντυπα του κ. Μέρντοκ ανησυχούν για την ηθική των πολιτικών μας –τι ειρωνεία μετά το σκάνδαλα των υποκλοπών από τους δημοσιογράφους του στην Αγγλία– ας αρχίσουν εκστρατεία κατά των «δώρων» σε Αυστραλούς κοινοβουλευτικούς από κυβερνήσεις άλλων χωρών, αντί να στοχοποιούν τους Ελληνοαυστραλούς και άλλους κοινοβουλευτικούς μεταναστευτικής καταγωγής.

Η καλή δημοσιογραφία απαγορεύει τη χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών στην κρίση δημοσίων προσώπων.