Στο εν λόγω βιβλίο, πέρα από την παρουσίαση βιογραφικών στοιχείων και αναλύσεων για τον Νίκο Καββαδία, ο συγγραφέας παρουσιάζει τον ποιητή ως τον άνθρωπο εκείνο που πολέμησε σε όλη του τη ζωή για να λύσει «την ανεξήγητη γραφή» αφιερώνοντας ολόψυχα τον εαυτό του και το έργο του στη “σπουδή” της θάλασσας.
Αν και τρία είναι τα πλέον εμβληματικά στοιχεία που αναδεικνύονται από την ποίηση του Καββαδία, η γυναίκα, ο έρωτας και ο θάνατος, ωστόσο εκείνο που εξακολουθεί να παραμένει “μυστήριο” είναι το πρόβλημα της μοναξιάς.

Η θαλασσινή ποίηση του Καββαδία είναι ενταγμένη στη γενικότερη ελληνική ποιητική παράδοση, αναπόσπαστο μέρος των ναυτικών και των παθών τους, που από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα είναι ένα από τα αγαπημένα θέματα της ελληνικής λογοτεχνίας.
Ο συγγραφέας αντιμετωπίζει τον κάθε ναυτικό ως «το θύμα ενός αλλότριου πολιτισμού, το διωγμένο παιδί της πατρίδας του, τον μεταγωγέα ξένων συμφερόντων, τον πεινασμένο υπηρέτη του κεφαλαίου που συσσωρεύεται από τη δική του μιζέρια».

Ο Καββαδίας φέρεται, γι’ αυτό, να πηγαίνει ακόμα πιο μακριά, να ξεπερνάει τα σύνορα, τα χρώματα, τα γένη, τις σημαίες και τις ράτσες… Άλλωστε, όπως συνεχίζει ο συγγραφέας -και θα πρέπει να συμφωνήσουμε-, η θάλασσα είναι ασύνορη και αρκετά θολή η γραμμή των οριζόντων. Σε όλα τα ποιήματα του Καββαδία, η εικόνα του ναυτικού ξετυλίγεται στα μάτια του αναγνώστη με κάθε τρυφεράδα αλλά και με κάθε τραγικότητα, τη στιγμή που ο ποιητής πασχίζει με ασίγαστο πάθος να ξεδιαλύνει ποιος γεννά τον ναυτικό και ποια είναι η μοίρα που τον ορίζει, πρόβλημα που τον απασχολούσε, όπως φαίνεται, σε όλη του τη ζωή. Και είναι αυτό το πάθος που τραγουδά ο ποιητής στους στίχους του. Είναι αυτή η μυστηριώδης μοναξιά που κυριαρχεί στο είναι των ναυτικών και έτσι αναζητούν κάποιο αντίδοτο, ένα κάποιο ξέδομα…

Μελετώντας το έργο του Καββαδία, βλέπουμε ότι επηρεάστηκε από μια πλειάδα Γάλλων ποιητών, ιδιαίτερα εκείνους που έγραψαν από τα μέσα του 19ου και μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Άλλωστε, ο ίδιος το είχε παραδεχτεί ότι «διάβαζε αρκετούς Γάλλους». Οι Μποντλέρ, Κορμπιέρ, Βερλαίν, Ρεμπώ και άλλοι έχουν κοινά πάθη, κοινές ιδέες και φιλοσοφικές προσεγγίσεις, «όλοι τριγυριστές του κόσμου, είτε με τη φαντασία τους είτε στην πράξη» όπως διατείνεται ο συγγραφέας.
Το βιβλίο αυτό είναι μικρό στον όγκο και τον αριθμό σελίδων, αλλά άκρως σημαντικό όσον αφορά το Νίκο Καββαδία, που αν και έχει αποδημήσει σε άλλες θάλασσες από το 1975, ωστόσο εξακολουθεί να είναι ένας από τους πλέον τραγουδισμένους Έλληνες ποιητές, τόσο μέσα από τη διαχρονική μουσική και τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου όσο και μέσα από τις μελέτες συγχρόνων του και μη κριτικών και ομότεχνών του.

Ο Γιώργος Δεληγιάννης (1946-1992), γόνος Ελλήνων της Μικρασίας, σπούδασε Ιστορία, Αρχαιολογία, Σκηνοθεσία και Σενάριο. Έκανε μεταπτυχιακά στο Παρίσι και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Λυών και την ελληνική Μέση Εκπαίδευση. Το συγγραφικό, σκηνοθετικό και θεατρικό του έργο υπήρξε πλούσιο, ενώ συμμετείχε στο συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Στη Μελβούρνη παρουσιάστηκε, πρόσφατα, μια αρκετά επιτυχημένη ποιητικο-μουσική εκδήλωση για τον Καββαδία, που άφησε υποσχέσεις για το μέλλον. Το δε ενδιαφέρον για το έργο του Καββαδία παραμένει αμείωτο και μέσα από το ιστολόγιο «Αμφίβια Μοίρα» («Amphibian Fate») στη διεύθυνση http://amphibianfate.wordpress.com