ΤΗΝ Τετάρτη και την Τρίτη το βράδυ το πρόγραμμα Global Village της SBS έκανε μια εναέρια ξενάγηση της Ελλάδας στους τηλεθεατές του.
ΕΝΑΝ «κινηματογραφικό περίπατο», αν θέλετε, που άρχισε από τα νησιά του Αιγαίου, την Τρίτη το βράδυ, για να συνεχίσει την επόμενη μέρα στην ηπειρωτική Ελλάδα.
ΜΕ φόντο τα βαθυγάλανα νερά του Αιγαίου, που το κύμα τους σχημάτιζε ένα λευκό περίγραμμα γύρω από τις ακτές, τα νησιά έμοιαζαν παραμυθένια.
ΜΙΛΑΜΕ για ένα μαγικό πίνακα ζωγραφικής επινοημένο από τον καλύτερο καλλιτέχνη και, μάλιστα, σε ώρα ύψιστου δημιουργικού παροξυσμού.
ΣΤΑ όρια που η φαντασία συναντάται με την πραγματικότητα κινείτο το καθ’ όλα εμπνευσμένο ντοκιμαντέρ.
ΜΕ το δάκρυ των θεών έμοιαζε το καταμεσήμερο η Μύκονος και με τον πιο βαθύ (ερωτικό) αναστεναγμό της Αφροδίτης το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης.
ΜΕ περιστέρια έτοιμα να πετάξουν οι λευκοί οικισμοί της Πάρου και της Φολέγανδρου.
ΤΗΝ ψυχή μου σας λέω άγγιξε το φως και το χρώμα του Αιγαίου, παρά το γεγονός ότι έφταναν στα μάτια μου φιλτραρισμένα από το γυαλί της τηλεόρασης.
ΜΟΥ έφτιαξε τη διάθεση η εικόνα. Άλλο άνθρωπο με έκανε για ένα μισάωρο το μεθυστικό αυτό σκηνικό.
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕ τις αισθήσεις μου και άνοιξε τις αμπαρωμένες από τη βροχερή (και σκοτεινή) Μελβούρνη πόρτες της μνήμης.
ΜΕ ταξίδεψε σε καλοκαίρια που είναι φυλαγμένα ως κόρες οφθαλμού, στο αρχείο των αναμνήσεών μου.
ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ στα μέσα της δεκαετίας του 1960 θυμήθηκα (με κάθε λεπτομέρεια) το πρώτο μου ταξίδι στο Αιγαίο, πηγαίνοντας στη Νάξο.
ΤΟΝ ήλιο να χάνεται πίσω από τις κολώνες του ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο, την ώρα που το πρωτόγονο φεριμπότ ξανοιγόταν στο πέλαγος.
ΚΑΤΙ τέτοιες στιγμές είναι που σμιλεύουν τον ψυχισμό μας και μας κάνουν (χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε) αυτούς που είμαστε.
ΤΑ ταξίδια που έχω κάνει, από την μια μέχρι την άλλη άκρη του πλανήτη, δεν με βοήθησαν μόνο να γνωρίσω τον κόσμο, αλλά να διαπιστώσω και πόσο μοναδικά όμορφη χώρα είναι η πατρίδα μας.
ΔΕΝ υπάρχουν πουθενά αλλού τόσο ξεχωριστά νησιά, τέτοιο φως και χρώματα, για να μη μιλήσουμε για μυρωδιές, παρελθόν και ιστορία.
ΟΤΑΝ τελείωσε το ντοκιμαντέρ και επέστρεψα στο γνώριμο (και βαρετό) περιβάλλον της πραγματικότητας, ξεπετάχτηκε απρόσκλητη (και πάλι!) η κλασική ερώτηση «τι κάνω εγώ εδώ;».
ΜΙΑ ερώτηση που από καιρό σε καιρό μας επισκέπτεται απρόσκλητη, λες και το κάνει εσκεμμένα για να μας βασανίζει.
ΑΝΤΙ να απαντήσω, έκλεισα την τηλεόραση και είπα να κάνω μια βόλτα στη θάλασσα. Να περπατήσω για λίγο στην παραλία στο Μιντλ Παρκ.
ΜΕ το που έστριψα στη γωνία του δρόμου που μένω και είδα το καφετί χρώμα της θάλασσας, άλλαξα αμέσως γνώμη και πήρα την αντίθετη κατεύθυνση.
ΔΕΝ την αντέχω άλλο πια αυτή την εικόνα. Μου χαλάει τη διάθεση. Με σούπα μανιταριών μοιάζει και όχι με θάλασσα. Πιο θολή και από τον Γιάρρα ήταν.
ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ στον αμέσως παράλληλο (από την παραλία) δρόμο, σκεφτόμουν διάφορα σχετικά και, βέβαια, τη σημερινή κρίση που μαστίζει την πατρίδα μας.
ΤΕΛΙΚΑ, κατέληξα στο ίδιο πάλι συμπέρασμα: τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την μαγεία και την αύρα αυτού του τόπου.
ΟΥΤΕ οι οικονομικές κρίσεις, ούτε τα καπρίτσια της ιστορίας, ούτε οι απεργίες των ταξιτζήδων, ούτε (ευτυχώς) η νοοτροπία των Νεοελλήνων.
Η εναέρια ξενάγηση όχι μόνο αφάνισε τις επίγειες συμπεριφορές και ασχήμιες, αλλά παράλληλα τους αφαίρεσε κάθε δυνατότητα να επηρεάσουν τη διαχρονική πορεία της χώρας.
Ο,ΤΙ και αν γίνει, όπως και να τελειώσει αυτή η κρίση, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τη θεϊκή ακτινοβολία αυτού του τόπου.
Η Ελλάδα είναι ένας αισθησιακός χώρος. Όση σχέση έχει με το συναίσθημα τόσο πολύ απέχει από τον ορθολογισμό.
ΚΑΙ ιδιαίτερα από τον ευρωπαϊκό ορθολογισμό. Ποτέ δεν πρόκειται να γίνει Γερμανία. Άλλη η ενέργεια που εκπέμπει το φως του Αιγαίου και άλλη αυτή της Βαλτικής.
ΠΩΣ να συγκρίνεις τη διαύγεια που διαπερνά και τις πέτρες, με την ομίχλη του Βορρά που σκεπάζει τα πάντα χειμώνα- καλοκαίρι.
ΠΟΤΕ δεν κατάλαβα την (καταναλωτική) κάψα των Νεοελλήνων να… γίνουν Ευρωπαίοι, όπως ποτέ δεν συμφώνησα με το καραμανλικό δόγμα που μας θέλει «να ανήκουμε στην Δύση».
ΚΑΜΙΑ σχέση δεν είχε ποτέ η Ελλάδα με την Ευρώπη, πέραν των γεωγραφικών συνόρων. Από την Ανατολή αντλήσαμε τον πολιτισμό μας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και στην Ανατολή ανήκουμε ψυχή και σώμα.
ΜΕ τους άραβες και τους Εβραίους μοιάζουμε πολύ περισσότερο απ’ ότι με τους Σκανδιναβούς και Γάλλους.
ΤΗΝ πορεία του ήλιου ακολούθησε και ο ανθρώπινος πολιτισμός για να μεσουρανήσει καταμεσήμερο στην Ελλάδα και να συνεχίσει την καθοδική του πορεία στη Δύση.
ΟΠΩΣ, μάλιστα, δείχνουν τα πράγματα στην Καλιφόρνια θα βασιλέψει κάποια μέρα στο μέλλον.
ΣΥΝΕΠΩΣ, όσο πιο σύντομα απαλλαγούμε από το δυτικό κόμπλεξ και συνειδητοποιήσουμε πραγματικά ότι ανήκουμε στην Ανατολή τόσο το καλύτερο.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, όσο περισσότερο γνωρίζω τους Δυτικούς τόσο περισσότερο προτιμώ τους Ανατολίτες.
ΜΕ το ένα πόδι στην Ανατολή και το άλλο στη Δύση, το μόνο που θα πετύχουμε είναι να συνεχίσουμε να βασανιζόμαστε προκειμένου να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε.
ΚΑΙΡΟΣ να αφήσουμε πίσω μας τη σχιζοφρένια, τα ευρωπαϊκά μοντέλα και τις «συμβουλές» της τρόικας.
ΔΕΝ ταιριάζουν στη νοοτροπία και τον ψυχισμό μας αυτά τα πράγματα. Είναι και θα παραμείνουν ξένα.
ΟΣΟ και αν το επιδιώξουμε (όσα χρόνια και αν περάσουν), ο ήχος του κλαρίνου θα συνεχίσει να μας έλκει περισσότερο από αυτόν του πιάνου.
ΟΣΟ συγγενεύει η όπερα με τα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου, άλλο τόσο θα συγκινήσουμε και εμείς με τους Ευρωπαίους.
ΕΠΕΙΔΗ συνεχίζω να πιστεύω ότι όσα λέει μια (καλή) φωτογραφία δεν τα λένε χίλιες λέξεις, σταματώ εδώ, με την ελπίδα ότι θα εξοικονομήσουμε χώρο για δύο φωτογραφίες.
ΤΟ «μήνυμα», άλλωστε, είναι ξεκάθαρο και δεν χρειάζονται περιττές κουβέντες. Αυτά για σήμερα και γεια χαρά σε όλους.
