Πριν από μερικά χρόνια, εδώ στη Μελβούρνη, εγκαινιάστηκε το πρόγραμμα «Γειτονικά Σπίτια» και αγγλιστί «Neighbourhood Houses». Είναι ένα είδος απλού και εσωτερικού ασύλου για τους μικρούς μαθητές του Δημοτικού σχολείου. Τα σπίτια που βρίσκονται κοντά στα σχολεία, προσφέρουν εθελοντικά προστασία των μαθητών για οποιαδήποτε περίπτωση κινδύνου και ανάγκης.
Δυστυχώς υπάρχουν στην κοινωνία μας και… άνθρωποι που είναι πράγματι απάνθρωποι και ασύδοτοι «πολίτες» οι οποίοι επιδιώκουν να κάνουν διάφορα κακά σε παιδιά μικρής ηλικίας. Όταν ένας μαθητής βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση τότε μπορεί να τρέξει και να μπει σε ένα από αυτά τα «Γειτονικά σπίτια» και να βρει άμεση προστασία, και να αποφύγει τον κίνδυνο. Αυτομάτως τα σπίτια αυτά γίνονται άσυλο για αυτούς τους μαθητές που διατρέχουν έναν τέτοιο κίνδυνο.
ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι τα είχαν ζήσει όλα αυτά και προσέφεραν άσυλο στους συνανθρώπους τους. Αυτό γινόταν και για άλλους όχι μόνο Έλληνες, αλλά και για εκείνους από άλλες φυλές που είχαν αυτή την ανάγκη. Η πλούσια Ελληνική Γραμματεία στα γραπτά της μνημεία της ανώτερης πνευματικής της δημιουργίας σε πεζά και ποιητικά κείμενα, βρίθει από τέτοια κοινωνικά και λογοτεχνικά παραδείγματα. Εξάλλου, η ύπαρξη της λέξης άσυλο στο Ελληνικό της λεξιλόγιο πιστοποιεί ακριβώς αυτήν την πρακτική.
Η λέξη άσυλο μπήκε αυτούσια –αν και σύνθετη– στις ευρωπαϊκές γλώσσες και στα αγγλικά πολιτογραφήθηκε ως asylum μέσω της Λατινικής. Το άσυλο μεταβίβασε στις γλώσσες αυτές και το άκρως πολιτισμικό του πνευματικό αγαθό το οποίο συνυφαίνεται θαυμάσια ως πνευματική ανωτερότητα μέσα στο δικό τους πολιτισμό. Αυτό που κατά κόρον λέμε: «Δώσαμε τα φώτα στον κόσμο» εμείς οι Έλληνες, είναι ακριβώς αυτό. Δώσαμε τις λέξεις μας οι οποίες είναι βασικές και αξιόλογες ιδέες ηθικής, αλλά και πανίσχυρες λάμπες φωτός. Μπορεί να έχει κανείς πολλά και μεγάλα εργοστάσια ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά αν δεν έχεις τις λάμπες/γλόμπους –τις λέξεις– να μετατρέψουν την ηλεκτρική ενέργεια σε φως, δεν φωτίζεται τίποτε και όλα τα πλακώνει το σκοτάδι. Να λοιπόν γιατί οι Ελληνικές λέξεις μπαίνουν τόσο εύκολα σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και γόνιμα πολλαπλασιάζονται.
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ
Η λέξη άσυλο δεν είναι παρμένη από τα σκουπίδια και την ανεβάσαμε σε υψηλά πολιτισμικά ύψη σήμερα. Η λέξη από μόνη της έχει ενιαία οντότητα, εξαιρετικό ανθρώπινο εκτόπισμα και λιτή δωρική αρχιτεκτονική. Συλώ σημαίνει λεηλατώ, κλέβω αντικείμενα από ιερούς χώρους. Σύληση είναι η παράνομη κλοπή.
Ο τάφος στη Βεργίνα του Φιλίππου βρέθηκε συλημένος. Βάζοντας μπροστά το λειτουργικότατο στερητικό άλφα (α) κάναμε το άσυλο που είναι ο ιερός και απαραβίαστος τόπος. Το άσυλο της κατοικίας είναι η απαγόρευση της εισόδου στην κατοικία = οικογενειακό άσυλο. Έτσι έχουμε και το πολιτικό άσυλο, το πανεπιστημιακό. Επίσης, ο χώρος που προστατεύονται οι φτωχοί, οι άρρωστοι και οι ανάπηροι, οι ανίατοι είναι ένα άσυλο.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟ
Ο 20ος αιώνας με τους δύο παγκόσμιους πολέμους –και με άλλους ακήρυχτους– εκτόπισε πολλούς ανθρώπους από τις εστίες τους. Αυτοί έγιναν οι αναζητητές ασύλου. Ο ΟΗΕ συμπεριέλαβε την προστασία αυτών των ανθρώπων σε διάφορες συμβάσεις με διακρατικούς κανόνες για ομοιόμορφη μεταχείριση. Η Αυστραλία, καθώς και η Ελλάδα, έχουν προσυπογράψει όλες αυτές τις συμβάσεις.
Τον 21ο αιώνα όμως, λόγω των νέων πολέμων και εκτοπίσεων, οι αναζητητές ασύλου πολλαπλασιάστηκαν. Έτσι ενώ στην Ελλάδα καταφθάνουν δεκάδες χιλιάδες, στη μακρινή Αυστραλία φθάνουν με βάρκες 7,000 άτομα το χρόνο.
ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟ
Τους «δικούς μας» αναζητητές ασύλου, μόλις πατήσουν το πόδι τους εδώ εμείς τους κλείνουμε μακροχρόνια σε απομακρυσμένα υπερπόντια στρατόπεδα συγκεντρώσεως έως ότου διαπιστωθούν οι συνθήκες εξόδου από τα κράτη τους. Ο τύπος της Αυστραλίας μάς λέει πως μετά από πολύ καιρό –ίσως και χρόνια– το 70% έρχεται και παραμένει στη χώρα μας ως «νιου Ωστρέλιανς». Εδώ δεν συμπεριλαμβάνονται οι νόμιμοι πρόσφυγες, ούτε οι παράνομοι μετανάστες. Αυτές είναι άλλες κατηγορίες.
Οι διάφορες δημοσκοπήσεις διαβεβαιώνουν πως μάλλον η μεγάλη πλειοψηφία των Αυστραλών, δεν τους θέλουμε τους αναζητητές ασύλου, άσχετα που έχουμε υπογράψει τις ανωτέρω συμβάσεις. Για το λόγο τούτο και το λεγόμενο πολιτικό κόστος, κυβέρνηση και αντιπολίτευση (και οι δύο αρχηγοί τους είναι γεννημένοι έξω από την Αυστραλία), συναγωνίζονται ποιος θα είναι πιο σκληρός και άγριος στους αναζητητές ασύλου. Για αυτό χρειαζόμαστε εδώ ένα άσυλο του ασύλου. Αν και η ανώτατη δικαστική εξουσία αποφάνθηκε πρόσφατα ότι πρέπει να τους μεταχειριζόμαστε πιο ανθρώπινα, εντούτοις η κυβέρνηση τώρα προσπαθεί να αλλάξει το νόμο… δημοκρατικά και να τους στείλει στην… Ανταρκτική εάν ήταν δυνατόν. Τρίζουν τα κόκκαλα των Αβοριγίνων του 1788 που μας άφησαν όλους να έρθουμε εδώ.
Εάν αυτό δεν είναι αναυστραλιανό (unaustralian) τότε τι είναι;
