Διπλωμάτης της τέχνης, εραστής της εμπειρίας, συγκρατημένος παρατηρητής των καλλιτεχνικών δρώμενων μα πάνω απ’ όλα οραματιστής που ονειρεύεται την κάθε μορφής καλλιτεχνική δημιουργία να αποκτά παρουσία, να προβληματίζει και να εμπνέει. Η «αχίλλειος πτέρνα» -αν θα μπορούσε κανείς να ονομάσει έτσι την μεγάλη αδυναμία που έχει ο ομογενής Μπο Σβορώνος, λόγω της καταγωγής του- η καλλιτεχνική έκφραση των Αβοριγίνων.

Την ίδια στιγμή, ο Ελληνοαβορίγινας μποέμ Μπο θεωρείται στους καλλιτεχνικούς κύκλους της Μελβούρνης ως ένας από τους πλέον σεβαστούς παραγωγούς και καλλιτεχνικούς διευθυντές της πόλης.

ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ

Ο Μπο δεν είναι ο κλασσικός συμπάροικος. Γεννήθηκε στη Νέα Νότια Ουαλία από πατέρα ελληνικής καταγωγής και μητέρα με καταγωγή Αβοριγίνων.
Η ελληνικότητά του, έστω και αν ταξίδεψε μέσω των προγόνων του, από την Κεφαλλονιά στην Κωνσταντινούπολη, από εκεί στη Γαλλία και στη συνέχεια στην Αυστραλία, όπως ομολογεί ο ίδιος, συνεχίζει να ζει και να τον καθορίζει διακριτικά. «Ακόμα με εκπλήσσει το γεγονός ότι εντελώς φυσικά και αβίαστα λειτουργώ σαν Έλληνας όταν συναντιέμαι με ελληνικής καταγωγής φίλους και συγγενείς» λέει. «Ο τίτλος που σου ταιριάζει είναι Έλληνας του Κόσμου» ανταπαντάω περιμένοντας να δώσει μόνο του το στίγμα της «γλυκά μπερδεμένης» πολιτιστικής του ταυτότητας.

 «Υποθέτω πως η ελληνικότητα της οικογενείας μου δεν καθορίζεται τόσο από την σχέση μας με τον ελληνικό χώρο τον οποίο οι πρόγονοί μου άφησαν στα μέσα του 19ου αιώνα, όσο από το γεγονός ότι ως κλασσικοί Έλληνες αφήσαμε την πολιτιστική μας εστία τότε αλλά αυτή παρέμεινε και συνεχίζει να παραμένει για όλη μου την οικογένεια το σημείο αναφοράς μας».

Μιλά με περηφάνια για τον παππού του τον μηχανικό, που βοήθησε στη γαλλική αντίσταση κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ την ίδια στιγμή εξομολογείται ότι έμαθε από μικρός πώς είναι να είσαι διαφορετικός, να ανήκεις σε μία μειονότητα και να βλέπεις τον υπόλοιπο κόσμο μέσα από αυτή την οπτική αλλά και πολιτιστική γωνία.

Ο Μπο βρήκε τον δρόμο του, αναζητώντας το μονοπάτι της μητρικής του καταγωγής. «Δεν γνωρίζω κάθε λεπτομέρεια για την καταγωγή της μητέρας μου. Ξεκίνησα να αναζητώ αυτές τις λεπτομέρειες, μερικές τις βρήκα, κάποιες άλλες ποτέ δεν τις ανακάλυψα, εκείνο όμως που ανακάλυψα ήταν η πανάρχαια κουλτούρα των Αβοριγίνων και αυτό με μάγεψε, με ενέπνευσε, με καθόρισε».

«ΕΝΕΡΓΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΝΑΙ, ΑΠΟΥΣΙΑ ΟΧΙ»
 
Η ελληνική και αβοριγινική καταγωγή του θα μάγευε τον οποιοδήποτε εντούτοις ο Μπο επιμένει να πάει την κουβέντα στο μεγάλο πάθος της ζωής του που είναι η τέχνη. Ακούγοντάς τον να μιλά γι’ αυτή του την αγάπη και γνωρίζοντας ότι ο Μπο είναι ο πρόεδρος του WELL, μιας πρωτοπόρας ομάδας που με αυστηρό επαγγελματισμό μεταμορφώνει καλλιτεχνικές ιδέες, παραστάσεις και κάθε λογής άλλο καλλιτεχνικό προϊόν σε υπόδειγμα καλλιτεχνικής δημιουργίας μέσα από το οργανωτικό δαιμόνιο των πρωτομαστόρων της ομάδας, μία άλλη μαγεία συνεπαίρνει τον συνομιλητή του.

Ο Μπο γεννήθηκε καλλιτέχνης. «Έπαιζα με κάθε μορφής τέχνη, ζωγραφική, ποίηση αλλά και θέατρο» μου λέει. Ταξίδεψε πολύ όχι ως καλλιτέχνης όμως, αλλά ως σεφ. «Ένοιωθα ότι αυτό που έκανα δεν με γέμιζε και αποφάσισα να ταξιδέψω στην Ασία ελπίζοντας οτι κάποια στιγμή θα βρω τι ήθελα τελικά να κάνω». Ένα όνειρο όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό, τον έφερε πιο κοντά στα όνειρά του.

Γύρισε στην Αυστραλία στα τέλη του 2005 αποφασισμένος να ασχοληθεί με τη διοργάνωση του πρώτου φεστιβάλ τέχνης αβοριγίνων. «Η αρχή ήταν εύκολη, είχα την ιδέα και αποφάσισα να πλησιάσω τους οργανωτές των πολιτιστικών εκδηλώσεων των Κοινοπολιτειακών Αγώνων». Έτσι γεννήθηκε το πρώτο φεστιβάλ αποκλειστικά με τέχνη αβοριγίνων με παραγωγό και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Μπο Σβορώνο.

«Ήταν εύκολη σχετικά υπόθεση, τα χρήματα της επιδότησης για τη διοργάνωση αυτού του φεστιβάλ ήταν εκεί και αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να παντρέψω σε ένα φεστιβάλ διαφορετικές εκφράσεις αυτής της πανάρχαιας αυστραλιανής τέχνης που είχα αρχίσει ήδη να γνωρίζω λίγο καλύτερα λόγω της προσωπικής μου αναζήτησης».
Μέχρι σήμερα ο Μπο Σβορώνος έχει διοργανώσει συνολικά έξι παρόμοια φεστιβάλ για τον Δήμο Port Philip Bay (St. Kilda κ.λπ.) της Μελβούρνης γνωστά ευρέως με το όνομα Yalukit Willam Ngargee: People Place Gathering Indigenous Festivals και συνεχίζει ακάθεκτος.

Ο Μπο δεν περιορίστηκε, όμως, μόνο στην οργάνωση φεστιβάλ τέχνης αβοριγίνων, έχει οργανώσει φεστιβάλ λογοτεχνών, ποίησης, εικαστικές εκθέσεις και μύρια άλλα.
Η καθημερινή του ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από μία καθημερινή αναζήτηση στα καλλιτεχνικά δρώμενα που ξεφυτρώνουν σαν τα «μανιτάρια» στις γειτονιές της Μελβούρνης. Ο Μπο τα εντοπίζει, τα εκτιμά, τα σέβεται και στην συνέχεια τα κάνει θέαμα. Εκείνο που τον διαχωρίζει από άλλους καλλιτεχνικούς διευθυντές και παραγωγούς είναι δύο βασικές αρχές.

Αφουγκράζεται την τέχνη και δεν νοιάζεται για την επιτυχία.  Είναι μία βαθύτερη ανάγκη, όπως λέει ο ίδιος, που εκτοξεύει την δημιουργικότητα και την φαντασία του στα ύψη.

«Για μένα η τέχνη είναι δρόμος, είναι πορεία με συγκεκριμένο προορισμό. Πιστεύω στην ενεργή παρουσία καταργώντας την απουσία κάθε μορφής αβοριγινικής τέχνης. Την απουσία  την επέβαλλαν πολιτικές σκοπιμότητες, από τους πρώτους κατοίκους της χώρας», λέει ο μαζητής της τέχνης.

Τελειώνοντας τον ρωτάω αν θεωρεί αυτό που κάνει επιτυχημένο, μιας και επιτυχία σήμερα σημαίνει και συνέχεια. Δεν φαινεται να τον νοιάζει η επιτυχία με την συμβατή της έννοια. «Τι είναι επιτυχία;» ρωτά ρητορικά τον εαυτό του.

Επαναλαμβάνω την ερώτηση. «Επιτυχία είναι αυτό που κάνεις να είναι τόσο καλό ώστε να μπορεί να εμπνεύσει άλλους να κάνουν το ίδιο» μου απαντά.
«Εγώ δεν οργανώνω τους καλλιτέχνες, δεν βάζω όρια στην εκφρασή τους, βάζω προκλήσεις, αλλά, πάνω απ’ όλα, θέλω να πιστεύω ότι αυτό που κάνω μπορεί να εμπνεύσει άλλους Δήμους, άλλες τοπικές κοινότητες σε κάθε γωνιά της χώρας να κάνουν το ίδιο για μένα αυτό είναι επιτυχία» καταλήγει.