«ΣΕ γνωρίζω από τα χρέη, των τραπεζών τα τρομερά, σε γνωρίζω από τα ομόλογα που είναι τόσο τοξικά…
…ΑΦΡΑΓΚΗ τους δρόμους πήρες και επέστρεψες χωρίς δραχμή, δεν ανοίγουνε οι θύρες όταν το χρέος τις κροτεί».
ΚΑΠΩΣ έτσι θα άρχιζε τον εθνικό μας ύμνο ο Διονύσιος Σολομός σε περίπτωση που τον έγραφε σήμερα.
ΤΟΤΕ που γράφτηκε ο ύμνος η πατρίδα αγωνιζόταν κατά του τουρκικού ζυγού, ενώ τώρα κατά του… καπιταλιστικού, που είναι πιο στυγνός και βάρβαρος.
ΣΥΝΕΠΩΣ, για να ανταποκρίνεται στους σημερινούς αγώνες του λαού, ο τράχηλος του οποίου ζυγό δεν υπομένει (όταν δεν τον παίρνει…) θα πρέπει να είναι επίκαιρος.
ΚΑΛΩ, λοιπόν, τους συμπάροικους ποιητές να ασχοληθούν (σοβαρά) με το θέμα και να λάβουν μέρος στο διαγωνισμό που κάνω για την επικαιροποίηση του εθνικού μας ύμνου.
ΔΙΑΒΟΛΕ, εδώ επικαιροποιούμε κάθε δεύτερη βδομάδα το Μνημόνιο με την τρόικα, να μην κάμουμε το ίδιο και με τον εθνικό μας ύμνο που αντιπροσωπεύει την πατριωτική μας συνείδηση;
ΑΝ καταφέρουν μάλιστα (οι ποιητές μας) να συνεργαστούν και μεταξύ τους (αν και το βλέπω λίγο χλωμό) μπορεί να προκύψει κανένα αριστούργημα.
ΜΙΑ δεύτερη ιδέα μου (που θέλω να μοιραστώ μαζί σας) είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Αραβικής Άνοιξης (που πέρασε στο χειμώνα χωρίς να ζήσει καλοκαίρι και φθινόπωρο!) και να δημιουργήσουμε στη Μελβούρνη μια Μεταβατική Ελληνική Κυβέρνηση η οποία και θα αναλάβει τις τύχες του (σπάταλου) Έθνους, όταν θα καταρρεύσει η κυβέρνηση Παπανδρέου.
ΤΗΝ πιο πάνω ιδέα την εμπνεύστηκα όταν είδα το γαλανόλευκο φωτισμό του Lonsdale Street. Περισσότερη Ελλάδα (εκτός Ελλάδας) δεν υπάρχει πουθενά αλλού.
ΩΣ εκ τούτου, έχουμε εθνική υποχρέωση (τούτη την ιστορική στιγμή) να μην αφήσουμε τη χώρα ακέφαλη και για όσο χρειάζεται να σχηματίσουμε εδώ τη Μεταβατική Κυβέρνηση η οποία και θα χειρίζεται (τουλάχιστον) τα εθνικά και οικονομικά θέματα που δεν μπορούν να περιμένουν.
ΕΧΩ και άλλες «ιδέες» για ποιον μπορούμε να εκλέξουμε (μεταβατικό) πρωθυπουργό και ποιον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, αλλά δεν θα αναφερθώ (προς το παρόν) σε ονόματα για να μη δημιουργήσω οξύτητες και αντιπαραθέσεις.
ΜΗΝ ξεχνάμε ότι ο Απόδημος Ελληνισμός ήταν αυτός που πρωτοστάτησε, όχι μόνο στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821, αλλά και σε όλες τις κρίσιμες στιγμές του (άμυαλου) Έθνους.
ΑΣ ρίξουμε, όμως, μια βιαστική ματιά στις τελευταίες εξελίξεις. Η πατρίδα, για πολλοστή φορά τους τελευταίους μήνες, κυριάρχησε σε όλα τα δελτία ειδήσεων του πλανήτη.
ΜΕΧΡΙ και οι Βορειοκορεάτες, (πουν σταμάτησαν να τρώνε εδώ και κάτι μήνες!) ξέχασαν την πείνα τους και ασχολούνται με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα.
ΜΕ κομμένη την ανάσα ολόκληρος ο πλανήτης (και στα πρόθυρα της τρέλας οι Ευρωπαίοι εταίροι μας) προσπαθούν να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν εμείς να ρίχνουμε γροθιές στο μαχαίρι και να… ματώνουν τα δικά τους χέρια!
ΠΑΡΟΥΣΙΑ ψυχιάτρων (και ψυχαναλυτών) πραγματοποιούνται, απ’ ό,τι μαθαίνω (από τον άνθρωπό μου στο Βερολίνο), οι τελευταίες συσκέψεις κορυφής μεταξύ της κυρίας Αγγελικής και του Σαρκοζί.
ΑΝΤΙ, δηλαδή, να απευθύνονται οι ηγέτες της Ευρώπης σε οικονομολόγους και κοινωνιολόγους για να τους συμβουλεύσουν πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η ελληνική κρίση, απευθύνονται σε ψυχαναλυτές για να ερμηνεύσουν τη συμπεριφορά μας.
ΜΕ ψυχοφάρμακα πορεύονται, ιδιαίτερα το τελευταίο τετράμηνο, οι άνθρωποι. Δεν μπορούν να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε την κατάστασή μας.
Η απάντηση, βέβαια, στο πιο πάνω ερώτημα είναι απλή και έχει να κάνει ότι εμείς έχουμε εδώ και δυο χρόνια καταλάβει ότι η δική τους η κατάσταση (που εξαρτάται άμεσα από τη δική μας) είναι κατά πολύ χειρότερη.
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, αν βουλιάξει η Ευρώπη, εμείς το μόνο που θα χάσουμε, είναι τα χρέη μας, ενώ αυτοί τα αυγά και τα καλάθια.
ΑΡΧΙΚΑ, υπέθεσαν ότι έτσι και μας σφίξουν τα λουριά (κόβοντάς μας τα δανεικά) θα μας επανέφεραν στο δρόμο της τάξης και της ανάπτυξης.
ΗΤΑΝ σχεδόν σίγουροι ότι οι συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που τα τελευταία 15 χρόνια έβαλαν σε «τάξη» τα οικονομικά της Ινδονησίας, της Ταϋλάνδης, της Ρωσία και άλλων χωρών, θα έβαζαν και τα δικά μας.
ΕΠΕΣΑΝ έξω. Οι δοκιμασμένες συνταγές όχι μόνο δεν πέτυχαν στην Ελλάδα, αλλά έφεραν και ακριβώς τα αντίθετα (από τα αναμενόμενα) αποτελέσματα.
ΚΑΙ όσο αύξαναν τη δόση, με τα επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας, αντί να μειώνονται τα ελλείμματα, διαπιστώνουν ότι αυξάνονται.
ΚΑΙ αυτό είναι που τους τρελαίνει περισσότερο γιατί αντίκειται και στους νόμους των μαθηματικών, που είναι μια επιστήμη που δεν χωράει παρερμηνείες.
ΠΟΥ να ξέρουν οι άνθρωποι ότι η ελληνική οικονομία (όπως και η υπόλοιπη χώρα) λειτουργεί με τους δικούς της αυστηρά οριοθετημένους εσωτερικούς νόμους.
ΝΑ και ένα εντελώς πρόσφατο, που εξηγεί, έως ένα βαθμό, τα ανεξήγητα της ελληνικής πραγματικότητας, που δεν έχει ταίρι σε ολόκληρο τον κόσμο.
ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς, συμπεριλαμβανομένων και των ταξί, έχουν απεργία. Που σημαίνει ότι αν δεν έχεις δικό σου μεταφορικό μέσο (και δεν αντέχουν τα πόδια σου) δεν πας πουθενά. Εντάξει, μέχρι εδώ; Πάμε πιο κάτω:
ΛΟΙΠΟΝ, στην πατρίδα, μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου και να πας όπου θέλεις και καταμεσής της απεργίας, που υποτίθεται ότι γίνεται για να παραλύσει τη χώρα.
ΟΙ ταξιτζήδες, αυτή η ευρηματική φυλή, που λειτουργεί και ως καθρέφτης των… αρετών του Έθνους, επινόησε το εξής φοβερό, που ένας Γερμανός ή Αυστραλός ταξιτζής δεν θα σκέφτονταν ακόμα και αν έπαιρναν παραισθησιογόνα ψυχοφάρμακα.
ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ ότι η απεργία του κλάδου δεν αφορούσε τους ίδιους ως άτομα, αλλά (μόνο!) τα ταξί. Οπότε εργάζονται κρυφά με τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα.
ΜΕ αυτόν τον εκπληκτικό τρόπο κατάφεραν και να απεργούν και να τα οικονομάνε, αφού οι απελπισμένοι πληρώνουν ότι και ότι αν πρέπει να πάνε στο αεροδρόμιο ή σε κάποιο νοσοκομείο.
ΚΑΠΩΣ έτσι λειτουργούσε και συνεχίζει να λειτουργεί ολόκληρη η χώρα. Την ανάγκη του ενός εκμεταλλεύεται ο άλλος, μέχρι να έλθει και η σειρά του θύματος να εκμεταλλευτεί τον εκμεταλλευτή του.
ΜΕ άλλα λόγια, τον ταξιτζή -που κλέβει και τη μάνα του- εκμεταλλεύεται (όταν πέσει στα χέρια του) ο υδραυλικός, ο οποίος -με τη σειρά του- καλείται να πληρώσει φακελάκι στον πολεοδόμο, ο τελευταίος στον γιατρό και πάει λέγοντας.
ΑΡΠΑΧΤΕΣ, δηλαδή, έκανε ο ένας από τον άλλο και όλοι μαζί από το κράτος, το οποίο -με τη σειρά του- κάνει τώρα τις δικές του (άτακτες) αρπαχτές, όπου το παίρνει.
ΠΑΡΑΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και κοινωνική αλητεία το λένε αυτό οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, ενώ για εμάς ήταν και παραμένει τρόπος ζωής.
Η επικειμένη χρεοκοπία της Ελλάδας φοβίζει περισσότερο τον υπόλοιπο κόσμο παρά εμάς. Εμείς το έχουμε ξεπεράσει το πρόβλημα.
ΑΥΤΑ για σήμερα και μη το βάζετε κάτω. Αργά η γρήγορα θα βρούμε άλλους να μας δανείσουν. Γεια χαρά.
