ΠΑΕΙ και τελείωσε, είμαστε ανίκανοι να συνεννοηθούμε, ακόμα και σε θέματα που συμφωνούμε.
ΕΧΟΥΜΕ τις ίδιες επιδιώξεις, μιλάμε την ίδια γλώσσα, λέμε τα ίδια πράγματα, αλλά ο καθένας καταλαβαίνει κάτι άλλο.
ΤΟ πώς γίνεται αυτό, χρόνια τώρα προσπαθώ να αντιληφθώ, χωρίς να τα καταφέρω. Έχω και εγώ τις αδυναμίες μου…
ΠΑΡΑ το γεγονός ότι και τα μικρά παιδιά στην Ελλάδα αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των στιγμών και ότι η κάθε ώρα που περνά μετράει ως βδομάδα, οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων δεν μπορούν να συνεννοηθούν.
ΤΗΣ Άρτας το γεφύρι θυμίζει ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας, που ολημερίς το χτίζανε και το βράδυ γκρεμιζόταν.
ΤΡΕΙΣ μέρες συζητά ο Παπανδρέου με τον Σαμαρά και μέχρι χθες που γράφονταν τούτες οι γραμμές, δεν είχαν καταλήξει πουθενά.
ΚΑΙ σκεφτείτε ότι και οι δύο συμφωνούν ότι επείγει ο σχηματισμός της κυβέρνησης για να μη καταρρεύσει (εντελώς) η χώρα.
ΤΟ μόνο λογικό συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς, είναι ότι ενδεχομένως και οι δύο να γνωρίζουν ότι εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει σωτηρία και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επόμενη μέρα.
ΓΙΑ το ποιος δηλαδή θα παραμείνει (πολιτικά) όρθιος ανάμεσα στα ερείπια. Μα είναι δυνατόν να σκέπτονται έτσι, θα αναρωτηθείτε.
ΒΕΒΑΙΩΣ και είναι. Οι προσωπικές φιλοδοξίες έχουν τις δικές τους απαιτήσεις και τους δικούς της κανόνες, που δεν συμβαδίζουν κατ’ ανάγκη με τα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας.
Η καραμέλα που όλοι πιπιλούν, ότι δηλαδή στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα είναι αέρας κοπανιστός, αφού όλα τα συστήματα εξαρτώνται όχι μόνο από τις αρχές και τους κανόνες που τα διέπουν, αλλά, κυρίως, από την ποιότητα των ανθρώπων.
ΤΟ καλύτερο σύστημα στα χέρια ανίκανων (και ανήθικων) ανθρώπων, δεν διαφέρει και πολύ από το χειρότερο.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έχει η Ελλάδα τα τελευταία 36 χρόνια, αλλά το μόνο που άνθισε, ήταν η διαφθορά, η ανομία, η φοροδιαφυγή, ο λαϊκισμός, η αδιαφάνεια, η αμεριμνησία, οι πελατειακές σχέσεις και η γενικευμένη αδιαφορία για το δημόσιο.
ΣΤΙΣ πιο πάνω «πληγές», που ξεπερνούν και αυτές του Φαραώ, αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή, προσπαθώντας να διαχωρίσει (όσο μπορούσε) τη θέση του από το αμαρτωλό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, στις κυβερνήσεις του οποίου συμμετείχε περισσότερα από 16 χρόνια.
«ΑΡΓΑ για δάκρυα» θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω, προσθέτοντας ότι, ναι μεν, είναι αργά, αλλά «κάλλιο αργά, παρά ποτέ».
ΤΑ δύο τελευταία χρόνια (ως πρωθυπουργός) ο Γιώργος Παπανδρέου, προσπάθησε όσο μπορούσε να συμμαζέψει το «μαγαζί» και να εξιλεωθεί από την ιστορία.
Η προσπάθεια, όμως, έμεινε στη μέση, όχι μόνο γιατί οι σημερινές εξελίξεις είχαν, ουσιαστικά, δρομολογηθεί εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά γιατί βρήκε απέναντί του τους πάντες.
ΑΠΟ τον κρατικοδίαιτο λαό, μέχρι το παρασιτικό συνδικαλιστικό κίνημα και από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης μέχρι και πολλούς υπουργούς και στελέχη της κυβέρνησής του.
ΕΤΣΙ, αντί τα μέτρα που πήρε η κυβέρνησή του με «το πιστόλι στον κρόταφο» και «την ψυχή στο στόμα», αντί να αποδώσουν, έγιναν μπούμερανγκ.
ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος πρωθυπουργός στη σύγχρονη ιστορία της πατρίδας μας, δεν φορτώθηκε (εν γνώσει του) τόσο μεγάλο πολιτικό κόστος, βάζοντας στην κυριολεξία «το κεφάλι του στον ντορβά».
ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ και μόνο το λόγο του βγάζω το καπέλο. Ουδεμία σχέση με το πολιτικό ήθος του Σαμαρά, ο οποίος ακόμα και τούτες τις κρίσιμες στιγμές που η χώρα βρίσκεται μια ανάσα από την πλήρη οικονομική και (ενδεχομένως) κοινωνική κατάρρευση, φροντίζει να σώσει το (πολιτικό) τομάρι του.
ΤΟ «λάθος» του Παπανδρέου είναι ότι ανέλαβε να σώσει μια καταδικασμένη από χέρι κατάσταση και μια χώρα, ο λαός της οποίας δεν είχε καμιά διάθεση να «σωθεί».
ΕΙΜΑΙ της γνώμης ότι αν ήταν πρωθυπουργός μιας χώρας σαν την Αυστραλία, τη Σουηδία ή τον Καναδά, θα τα είχε καταφέρει μια χαρά.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι ήταν ο πρώτος (ηγέτης) που αναφέρθηκε στον σκοτεινό ρόλο των «αγορών» και τις αδυναμίες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος που διογκώνει (αντί να αποδυναμώνει) κρίσεις σαν αυτή που διέρχεται η πατρίδα μας.
ΤΟΝ Φεβρουάριο του 2010, όταν άρχισε να διαφαίνεται η επερχόμενη κρίση, είχα γράψει ότι ο συντομότερος δρόμος να την ξεπεράσουμε είναι να χρεοκοπήσουμε.
ΣΗΜΕΙΩΝΑ, μάλιστα, ότι είναι λάθος να προσπαθήσουμε να σώσουμε (επιφορτιζόμενοι περισσότερα χρέη) έναν διεφθαρμένο και ανίκανο κρατικό μηχανισμό.
ΣΤΗΝ πραγματικότητα (πρόσθετα) πρόκειται για ένα «πτώμα» (και, μάλιστα, σε προχωρημένη σήψη) το οποίο, αν είχαμε ένα δράμι μυαλό, θα είχαμε φροντίσει να το θάψουμε (νύχτα) από καιρό.
ΣΤΟ επιχείρημα του συρμού ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφή, απαντούσα ρωτώντας, τι ακριβώς θα κατάστρεφε η χρεοκοπία;
ΤΙΣ εφορίες που δεν μπορούν να συγκεντρώσουν από τους φόρους ούτε τα έξοδά τους, τα νοσοκομεία με το φακελάκι τα οποία ολοφάνερα (και καταμεσήμερο) έκλεβαν οι υπάλληλοί τους, τα οικογενειοκρατούμενα πανεπιστήμια ή τις υπόλοιπες διεφθαρμένες (μέχρι το κόκαλο) δημόσιες υπηρεσίες που είχαν αναγάγει τη δωροδοκία σε λειτουργική πρακτική;
ΒΕΒΑΙΩΣ και η χρεοκοπία της χώρας θα ήταν ένα μεγάλο σοκ για ολόκληρο τον ελληνικό λαό (μεγάλο μέρος του οποίου είχε εναρμονιστεί με τη διαφθορά), αλλά, παράλληλα, θα ήταν μια λυτρωτική λύση.
ΠΙΣΤΕΥΑ από τότε και οι 21 μήνες που ακολούθησαν, ενίσχυσαν την πίστη μου, ότι λόγω της παντελούς έλλειψης οργανωμένου κράτους η πατρίδα μας αργά η γρήγορα θα χρεοκοπούσε και επίσημα.
ΑΚΟΜΑ πιστεύω ότι ούτε με θαύμα πια δεν μπορεί να αποφύγει η Ελλάδα (όσο και αν προσπαθούν οι Γερμανοί για δικούς του λόγους να μας «σώσουν») την χρεοκοπία.
ΤΟ «στοίχημα» πια για μένα είναι, όχι αν φύγει η Ελλάδα από το Ευρώ, αλλά αν παραμείνει το ευρωπαϊκό νόμισμα σε ισχύ.
Η διάχυτη ψευδαίσθηση που υπήρχε μέχρι τώρα ότι η κρίση ήταν τάχα ελληνική (και αν δεν βάζαμε μυαλό) απειλούμαστε με ολική καταστροφή, δεν ήταν παρά μια μεθοδευμένη πλάνη.
Η κρίση είναι κυρίως παγκόσμια και αυτή τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ιδιαίτερα ευρωπαϊκή. Η Ελλάδα δεν αποτελεί παρά ένα σύμπτωμα της γενικευμένης κρίσης.
ΤΟ ότι χτύπησε εμάς πρώτα πριν προσβάλει και τις υπόλοιπες χώρες, οφείλεται στο ότι, εκτός όλων των άλλων, εμείς είχαμε και τα ιδιαίτερα προβλήματα στα οποία αναφερθήκαμε πιο πάνω.
ΑΝ το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στεκόταν, έστω, και στο ένα του… πόδι, κανένα άλλο (πλην ημών) δεν θα απασχολούσε η ελληνική κρίση, όπως δεν τους είχαν απασχολήσει και παλαιότερες χρεοκοπίες μας.
Ο,ΤΙ και αν γίνει από εδώ και πέρα η Ελλάδα θα περάσει πολύ δύσκολα (και φτωχικά) χρόνια. Το μόνο «παρήγορο» είναι ότι δεν θα είναι μόνη της.
ΣΤΟ δρόμο της (ασκητικής) λιτότητας, (έτσι αναφέρεται στους ηλεκτρονικούς καιρούς μας η κοινωνική εξαθλίωση των λαών) θα βαδίζουμε χέρι-χέρι με τους υπόλοιπους αδελφούς λαούς της Νότιας Ευρώπης.
ΑΥΤΑ για σήμερα και ας ελπίσουμε πως ότι είναι να γίνει θα γίνει σύντομα γιατί η αβεβαιότητα είναι χειρότερη από την χρεοκοπία. Γεια χαρά.
Μπ. Στ.
