Ίσως ένα από τα πιο όμορφα στοιχεία της Αφρικής είναι τα χωριά της… Μικρά χωριουδάκια κρυμμένα πίσω από πλατιές μπανανιές και καλάμια, δίπλα σε χρυσά καλαμπόκια και πράσινα ζαχαρότευτλα…Χωριά της απλότητας και της βιοπάλης, εκεί που τίποτα δεν είναι δεδομένο…
Σήμερα, λοιπόν, λέω να πάμε ένα ταξίδι σε ένα μικρό αφρικάνικο χωριό, με το τραγούδι του Νείλου να μας συντροφεύει και τα γέλια των μικρών παιδιών να μας ακολουθούν…
Ξεκινώντας από την πρωτεύουσα, διασχίζουμε απέραντα χωράφια με φυτείες τσαγιού και ζαχαροκάλαμα. Γύρω μας μικρές στρογγυλές καλύβες, γυναίκες με πολύχρωμα πανέρια γεμάτα ώριμες μπανάνες, μικρά κορίτσια με τα αδελφάκια τους δεμένα στην πλάτη, άντρες με ποδήλατα φορτωμένα δοχεία νερού…
Λάσπη, χαντάκια και ξεραμένα δένδρα σχηματίζουν μονοπάτια που οδηγούν βαθιά μέσα στο χωριό..
Εάν υπάρχει ένα χρώμα που χαρακτηρίζει τα αφρικάνικα χωριά, αυτό είναι σίγουρα το κοκκινοκαφετί… Το χρώμα της λάσπης των δρόμων και των χωμάτινων σπιτιών, το χρώμα που βάφει τα ρούχα και τα παπούτσια σου όταν περπατάς και που συχνά αφήνει ανεξίτηλους λεκέδες…
Καθώς πλησιάζουμε στο χωριό τα παιδιά μας έχουν ήδη δει και τρέχουν κοντά μας…Δεκάδες παιδάκια, ξυπόλυτα, συχνά γυμνά με ένα βρώμικο ύφασμα να καλύπτει τα πόδια και την κοιλιά τους. Μας κοιτάνε γελώντας, μας χαιρετάνε και μας φωνάζουν mzungu. Οι λιγοστές κατσίκες, ενοχλημένες από τους ξαφνικούς επισκέπτες, τρέχουν να κρυφτούν στις φυλλωσιές.
Μπροστά από τα σπίτια, φτιαγμένα με πατημένη λάσπη, οι γυναίκες σκουπίζουν, καθαρίζουν καλαμπόκια, πλένουν τα μωρά τους και συζητάνε..Οι άντρες πιο δίπλα επιδιορθώνουν τα εργαλεία τους, μαζεύουν τα ζώα ή απλά κάθονται κοιτώντας τα παιδιά που παίζουν με παλιά λάστιχα και μπάλες φτιαγμένες από φύλλα μπανάνας.
Εδώ δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα ούτε τρεχούμενο νερό..Λίγο πριν τη δύση, ο ήλιος βάφει πορτοκαλί τα χωμάτινα σπίτια και ξαφνικά ένα βαθύ σκοτάδι καλύπτει το χωριό. Μια ακόμα ημέρα τελείωσε..ένα κερί θα ανάψει σε κάποια καλύβα, ένα παιδικό γέλιο θα ακουστεί, ένα ψιθύρισμα στο σκοτάδι. Σε λίγο όλοι θα κοιμούνται στα χωμάτινα δάπεδα των σπιτιών, πάνω σε ψάθες και σκισμένα υφάσματα.
Η μέρα θα αρχίσει με το πρώτο φως που τρυπώνει από τις τρύπιες οροφές και τα ανοίγματα των τοίχων…
Εδώ η ζωή είναι σκληρή…Οι βροχές πλημμυρίζουν τα σπίτια και οι λασπωμένοι τοίχοι αφήνουν μια υγρή μυρωδιά μούχλας… Τα παιδιά αρρωσταίνουν πιο συχνά και σπάνια πάνε σχολείο…Τα κορίτσια γίνονται μητέρες στα 14 και γεννάνε σε ένα ψάθινο στρώμα σε τσίγκινα παραπήγματα..Εδώ η άγνοια και οι δεισιδαιμονίες κυριαρχούν και οι μάγοι γιατροί πλουτίζουν αγοράζοντας ανθρώπινη σάρκα. Εδώ τα παιδιά θα φάνε ένα χυλό από φιστίκια και θα περπατήσουν χιλιόμετρα για να βρουν καθαρό νερό… Η ζωή ενός παιδιού είναι φθηνή και συχνά τελειώνει όπως ξεκίνησε, μέσα στις χωμάτινες καλύβες.
«Στις ξεχασμένες αυτές γωνιές του κόσμου, δεν υπάρχει Θεός να κάνει θαύματα. Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι εσύ»
Νίκος Καζαντζάκης, «Ασκητική»