ΑΡΧΙΖΩ με την κλασική ευχή των ημερών: Καλή Χρονιά, σε όσους την έχουν ανάγκη, γιατί υπάρχουν και αυτοί που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το αν η χρονιά θα είναι καλή ή κακή.
Ο Θεός να σας έχει όλους καλά, και τους «εχθρούς μου» ακόμα καλύτερα, γιατί αν δεν υπήρχαν και αυτοί δεν θα είχα λόγους ύπαρξης.
ΚΑΙ όταν λέω «εχθρούς» αναφέρομαι σε όσους κατά καιρούς ασκώ κριτική και τους «ανάβω τα λαμπάκια».
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ για μια στιγμή μια παροικία ή έναn κόσμο αγγελικά πλασμένο που το κακό δεν θα είχε θέση ανάμεσά του. Θα πεθαίναμε όλοι από άνοια και βαρεμάρα.
ΠΑΡΤΕ, για παράδειγμα, τον έρωτα. Αν δεν υπήρχε η προδοσία, οι τσακωμοί, οι χωρισμοί και, κυρίως, η απιστία, δεν θα είχε υμνηθεί ούτε από ποιητές ούτε από τραγουδοποιούς.
ΜΕΧΡΙ στιγμής, δεν έχει γραφτεί ποίημα ή τραγούδι για τον ιδανικό έρωτα ή τον ευτυχισμένο γάμο. Χωρίς την προδοσία και την απιστία θα είχε και αυτός χάσει (εντελώς) το νόημά του.
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ, επίσης, τι νόημα θα είχε ο θεός αν δεν υπήρχε ο διάβολος και ποιος θα ενδιαφερόταν για το μονόδρομο του παραδείσου αν δεν υπήρχε και η κόλαση.
ΤΟ «κακό» είναι μια από τις σπουδαιότερες εφευρέσεις του ανθρώπινου εγκεφάλου, για να μη πω (και παρεξηγηθώ) ότι πρόκειται για την κορυφαία ανακάλυψη, που έθεσε τα θεμέλια της συνείδησης.
ΚΑΙ για να φέρουμε το θέμα τα μέτρα μας και στη δική μας κλίμακα (πριν κάνει φιλοσοφική κοιλιά) πάρτε για παράδειγμα τα όσα γράφω για την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης.
ΕΤΣΙ και έγραφα ότι το Διοικητικό Συμβούλιο αποτελείται από ευφυείς, ενάρετους, αλάθητους, άξιους και μη φιλόδοξους ανθρώπους, που για το μόνο λόγο που βρίσκονται εκεί είναι να κάνουν καλό στην Κοινότητα και την παροικία, δεν θα διάβαζε τη στήλη κανένας.
ΟΛΟΙ οι αναγνώστες ενδιαφέρονται για την αθέατη πλευρά των πραγμάτων, για το «κακό» που παραμονεύει παντού, τις φιλοδοξίες, τα μαχαιρώματα, τα λάθη, τις κακές αποφάσεις και όλα τα παρεμφερή.
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ φορές, βέβαια, ενδεχομένως να το παρακάνω και να υπερβάλω, αλλά χωρίς υπερβολές you cant make the point, που θα έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες αν ζούσαν στις μέρες μας που έτσι και τους άκουγε ο Thomas, θα γίνονταν θηρίο.
ΤΑ πράγματα στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν τόσο τραγικά όσο τα περιέγραψαν οι τραγωδοί μας. Επειδή, όμως, οι άνθρωποι ήταν γνώστες του ανθρώπινου ψυχισμού και μάστορες του λόγου, αντιλήφθησαν ότι μόνο η «υπερβολή» μπορούσε να κάνει τα έργα τους διαχρονικά και να τους χαρίσει την αθανασία.
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος που οι αρχαίες τραγωδίες παραμένουν μέχρι και σήμερα αξεπέραστες. Τίποτα πιο τραγικό (και βαθιά ανθρώπινο) από τη Μήδεια και τον Οιδίποδα δεν έχει γραφεί από ανθρώπινα χέρια μέχρι σήμερα.
ΜΕ αυτό δεν θέλω να ισχυριστώ ότι οι δικές μου «υπερβολές» αποσκοπούν την αθανασία, αλλά ότι η μέθοδος συνεχίζει να είναι το άλας του λόγου. Τον κάνουν πιο ελκυστικό και αναγνώσιμο.
ΤΟΝ πρόλογο τον έκανα προκειμένου να ομολογήσω ότι τα όσα ισχυρίζονταν ο γραμματέας της Κοινότητας Μελβούρνης για τις χιλιάδες e-mail που λαμβάνει η Κοινότητα Μελβούρνης από απελπισμένους συμπατριώτες μας, δεν ήταν υπερβολές.
ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ήταν αυτά που έγραψα εγώ στην τελευταία στήλη. Ότι, δηλαδή, το γραφείο της Κοινότητας προσθέτει ένα δύο μηδενικά πίσω από τον πραγματικό αριθμό των e-mail που λαμβάνει.
Η ηγεσία της Κοινότητας, επειδή με εκτιμά, για να με «τιμωρήσει» με κάλεσε σε μια μπυραρία και μου έφερε ένα ολόκληρο ντοσιέ με περισσότερα από 330 e-mail που είχε λάβει μόνο σε ένα μήνα!
ΑΡΧΙΚΑ, είπα να τα μετρήσω, αλλά που να μείνει χρόνος, όταν παράλληλα πρέπει να μετράς και τα ποτήρια της μπύρας που πίνεις…
ΑΝΤΕ να σε πιάσουν οι μπάτσοι (να σου κάνουν αλκοτέστ) και εσύ να τους πεις ότι δεν πρόλαβες να μετρήσεις τα ποτήρια που έπινες, γιατί μετρούσες τα e-mails των απελπισμένων συμπατριωτών σου.
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ να τονίσω ότι η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης (είναι απ’ ό,τι γνωρίζω) ο μόνος παροικιακός οργανισμός που έδειξε μεγάλη ευαισθησία για τους συμπατριώτες, που λόγω συνθηκών θέλουν να μεταναστεύσουν εδώ και ασχολείται όσο της επιτρέπουν οι δυνάμεις με το θέμα.
ΤΟ πιο πάνω επιβεβαιώνει και ένας νεοφερμένος συμπατριώτης μας (που βοηθήθηκε από την Κοινότητα) στην επιστολή του που δημοσίευσε προχθές ο «Νέος Κόσμος».
Ο ίδιος αναφέρει επίσης και κάτι ακόμα που δεν μας τιμά ως παροικία. Γράφει ότι αρκετοί συμπάροικοι (ακόμα και της πρώτης γενιάς που έχουν βιώσει στον πετσί τους τον ξεριζωμό) αντιμετωπίζουν τους νεοφερμένους με κάποια περιφρόνηση και καχυποψία.
ΤΙΣ πιο πάνω διαπιστώσεις δεν τις ακούω για πρώτη φορά, γεγονός που φανερώνει ότι καπνός χωρίς φωτιά είναι δύσκολο να υπάρξει.
ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ την πικρία ορισμένων για τα όσα έχουν βιώσει από συγγενείς και φίλους κατά τη διάρκεια των επισκέψεών τους στην πατρίδα, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί (με τίποτα) τη συμπεριφορά τους.
ΟΙ συμπατριώτες μας που φτάνουν εδώ, για τον ίδιο, ουσιαστικά, λόγο που ήλθαμε και εμείς, δεν ευθύνονται για τις κακές εμπειρίες που ενδεχομένως να έχουν κάποιοι από την πατρίδα.
ΟΠΩΣ οι περισσότεροι από εμάς τότε, έτσι και αυτοί τώρα, άφησαν την πατρίδα, τα σπίτια τους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, για λόγους ανάγκης και επιβίωσης.
Η συμπεριφορά (ενδεχομένως, λίγων) απέναντι στους νεοφερμένους είναι ντροπή και προσβάλει ολόκληρη την παροικία που μέχρι τώρα έχει έμπρακτα σταθεί (όταν έχει χρειαστεί) και βοηθήσει την πατρίδα και τους εκεί συμπατριώτες μας.
ΕΙΜΑΙ της γνώμης ότι ακόμα εμείς εδώ δεν έχουμε συνειδητοποιήσει (σε όλο τους το μέγεθος) τις τραγικές στιγμές που διέρχεται η πατρίδα μας και ο ελληνικός λαός.
ΟΙ συμπατριώτες μας που φτάνουν εδώ χρειάζονται όχι μόνο την υλική βοήθειά μας, αλλά (προπαντός) ηθική και ψυχολογική στήριξη, για να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν μια καινούργια αρχή και να αντιμετωπίσουν τις μύριες όσες δυσκολίες.
Η εξασφάλιση εκ μέρους τους τροφής, στέγης και δουλειάς είναι άμεση και πιεστική. Πρέπει να βρούμε τρόπους να τους βοηθήσουμε και να τους συμπαρασταθούμε.
ΑΠΟΡΩ, σας λέω ειλικρινά, για το ότι η οργανωμένη παροικία δεν έχει κάνει ακόμα απολύτως τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση.
ΚΑΙ εδώ δεν εννοώ μόνο προς τους νεοφερμένους, αλλά και την πατρίδα γενικότερα.
ΔΕΝ είναι δυνατόν να κάνουμε εράνους (και να μαζεύουμε ένα εκατομμύριο δολάρια) για να χτίσουμε το καμπαναριό της εκκλησίας του χωριού μας που έπεσε από το σεισμό και να παραμένουμε αδρανείς τη στιγμή που «γκρεμίζεται» ολόκληρη η Ελλάδα.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ αυτή τη στιγμή δεκάδες οργανώσεις στην πατρίδα μας οι οποίες και κάνουν καθημερινά εκκλήσεις για οικονομική στήριξη προκειμένου να βοηθήσουν συμπατριώτες μας που έχουν μεγάλη ανάγκη.
ΚΑΙ εδώ αναφέρομαι σε οργανώσεις που οργανώνουν συσσίτια για ανθρώπους που η κρίση και η διογκούμενη ανεργία οδηγεί καθημερινά στην εξαθλίωση.
ΚΑΙ σκεφτείτε ότι είναι η αρχή που σημαίνει (σύμφωνα με πολλές προβλέψεις) ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει τους μήνες που έρχονται.
ΣΥΜΦΩΝΑ με τα τελευταία στοιχεία τον τελευταίο χρόνο αυξήθηκε κατά ένα εκατομμύριο άτομα ο αριθμός των συμπατριωτών μας που πέρασαν το κατώφλι της φτώχειας.
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι το 30% των Ελλήνων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας σε μια χώρα που το κοινωνικό δίχτυ προστασίας για τους πιο άπορους καταρρέει καθημερινά.
ΣΥΝΕΠΩΣ, έχει έλθει η ώρα να δούμε (ως παροικία πια) πώς μπορούμε να βοηθήσουμε για να ανακουφίσουμε αυτούς τους ανθρώπους.
ΑΣ πάρει την πρωτοβουλία η Κοινότητα Μελβούρνης και ας καλέσει τους υπόλοιπους οργανισμούς να συζητήσουν το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε (πρακτικά) τους νεοφερμένους και τους συμπατριώτες μας στην πατρίδα.
ΚΑΙ εράνους μπορούμε να κάνουμε και δεκάδες εκατομμύρια δολάρια έχουμε σε ακίνητα σε ολόκληρη τη Μελβούρνη.
ΠΟΛΛΑ μπορούμε να κάνουμε. Εκείνο που δεν πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που κάνουμε έως τώρα: να αδιαφορήσουμε.
ΔΕΝ κρύβω ότι βρισκόμαστε μπρος σε μια πρωτοφανή και αχαρτογράφητη κατάσταση, που το πρώτο ερώτημα που θέτει σχετίζεται με το τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε ώστε οι προσπάθειές μας να πιάσουν τόπο.
ΔΕΝ έχω έτοιμη την απάντηση γι’ αυτό και προτείνω να το συζητήσει η οργανωμένη παροικία.
ΣΙΓΟΥΡΑ, θα υπάρξουν πολλές ιδέες και προτάσεις τη στιγμή που θα υπάρξει πραγματικό ενδιαφέρον.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ να επανδρώσουμε εδώ ένα γραφείο στο οποίο και θα μπορούν να καταφεύγουν οι νεοφερμένοι για συμβολές και έμπρακτη βοήθεια.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε έναν παροικιακό έρανο και, παράλληλα, διάφορες εκδηλώσεις και τα χρήματα που θα συγκεντρώνονται να τα στέλνουμε σε οργανώσεις της πατρίδας που βοηθούν άστεγους, άνεργους και άτομα με μεγάλες ανάγκες που καταφεύγουν σε αυτές.
ΚΑΤΙ τέτοιες στιγμές φέρνουν κατά δραματικό τρόπο στην επιφάνεια την έλλειψη ενός συντονιστικού οργάνου που θα εκπροσωπούσε και θα μιλούσε εκ μέρους ολόκληρης της παροικίας συντονίζοντας τη δράση της.
ΣΑΣ λέω ειλικρινά ότι δεν ξέρω τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε και τι μπορεί να γίνει.
ΑΣ πάρουν τη πρωτοβουλία οι Κοινότητες με την Εκκλησία, ή όποιος άλλος θέλει, φτάνει να αρχίσει κάτι να κινείται.
ΕΙΜΑΙ σχεδόν βέβαιος ότι για έναν τέτοιο σκοπό, αν είμαστε ενωμένοι, θα μπορέσουμε να κάνουμε πολλά πράγματα.
ΑΥΤΑ τα όχι και τόσο ευχάριστα για σήμερα Καλή Χρονιά και πάλι και τα λέμε. Γεια χαρά.
