Έντεκα περίπου συμπάροικοι ζήτησαν τον περασμένο μήνα τη βοήθεια του φιλανθρωπικού οργανισμού Citymission. Ο αριθμός δεν είναι από αυτούς που θα συγκλονίσουν, αλλά πίσω από αυτόν τον αριθμό κρύβεται μία πολύ μεγαλύτερη ιστορία. Οι 11 αυτοί συμπάροικοι βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους. Οι ίδιοι και οι συγγενείς τους γνωρίζουν ότι μέσα στους επόμενους δύο μήνες το πολύ, αυτοί οι έντεκα συμπάροικοι και άλλοι τόσοι που σε μηνιαία βάση ζητούν ένα χέρι βοηθείας από το Citymission, δεν θα ζουν πλέον.
«Το να προσφέρεις ακόμα και λίγες ώρες συμπαράστασης και παρηγοριάς σε ανθρώπους που ξέρεις και το γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνουν, γνωρίζω ότι δεν ακούγεται ως η ελκυστικότερη πρόταση για έναν εθελοντή» λέει στο «Νέο Κόσμο» η Ανίτα-Τζόι Λούις, συντονίστρια εθελοντών του Citymission Palliative Care, προσθέτοντας ότι αυτή τη στιγμή και ενώ οι ανάγκες για εθελοντές ελληνικής καταγωγής μεγαλώνουν από μήνα σε μήνα δεν υπάρχει κανένας εθελοντής ελληνικής καταγωγής να συμπαρασταθεί σε αυτούς τους συμπαροίκους που το έχουν τόσο ανάγκη.
Όπως αναφέρει η κ. Λούις, μέσα σε ένα χρόνο ο αριθμός των ετοιμοθάνατων συμπαροίκων που ζητούν τη βοήθεια του οργανισμού έχει τριπλασιαστεί και παρά το γεγονός ότι ακούγεται μικρός ο αριθμός των 11 ατόμων, αν κάποιος λάβει υπόψη του ότι αφορά μόνο τέσσερα περίπου προάστια της βορειοδυτικής Μελβούρνης δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ότι η αύξηση ήταν ραγδαία. Σε αυτή την απρόσωπη στατιστική διαπίστωση αξίζει να προστεθεί και μία γενικότερη, το ότι η ελληνική παροικία και πιο ειδικά η πρώτη γενιά γερνάει και ως συνέπεια αυτού ο αριθμός των ατόμων που θα χρειαστούν ή χρειάζονται παρηγορητική (palliative) φροντίδα δυνητικά θα μεγαλώσει.
Η παντελής έλλειψη εθελοντών ελληνικής καταγωγής σε αυτού του είδους ασθενείς δεν μπορεί σίγουρα να αποδοθεί στην έλλειψη ευαισθησίας της παροικίας μας. Αν μην τι άλλο, η παροικία μας έχει μεγάλη και λαμπρή ιστορία στον τομέα του εθελοντισμού στην Αυστραλία. Το να παράσχεις όμως παρηγοριά και στήριξη σε έναν ετοιμοθάνατο και τους οικείους του, ίσως να μην ακούγεται και ως η ελκυστικότερη πρόταση.
«Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι τα άτομα που ξέρουν ότι οι μέρες τους είναι μετρημένες σ’ αυτόν τον κόσμο κουράζουν και φορτίζουν συναισθηματικά την οποιαδήποτε σχέση με συνανθρώπους τους. Δεν είναι, όμως, έτσι» λέει η Σούζαν που για πέντε χρόνια προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της στον οργανισμό Citymission Palliative Care. «Ποτέ μου δεν συνάντησα ασθενή λυπημένο έστω και αν όλοι τους γνωρίζουν ότι το τέλος έρχεται και έρχεται γρήγορα. Τις περισσότερες φορές εκείνο που θέλουν είναι έναν άνθρωπο εκτός των οικείων τους, να μιλήσουν. Να μοιραστούν κάποιες όμορφες στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή τους, να γελάσουν, να χαρούν την ανθρώπινη ζεστασιά όσο ακόμα είναι εν ζωή» θα πει η Σούζαν, που όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ως κομμώτρια για πολλά χρόνια δεν έμαθε μόνο την κομμωτική τέχνη, αλλά και αυτή του καλού ακροατή.
«Με τη σκέψη και μόνο, όμως, ότι επισκέπτεσαι κάποιον άνθρωπο κάθε εβδομάδα και αποκτάς μία φιλική κατά κάποιο τρόπο σχέση μαζί του ενώ γνωρίζεις ότι σε λίγες εβδομάδες ή μέρες αυτή η σχέση θα κοπεί χωρίς προειδοποίηση όπως και το νήμα της ζωής του, σίγουρα κλονίζεσαι» αναφέρω στην Σούζαν και χαμογελά με κατανόηση για την άγνοιά μου. «Έχεις δίκιο και ακούγεται λυπηρό και ψυχοφθόρο, στην ουσία όμως δεν είναι. Όταν προσφέρεις στον συνάνθρωπό σου το κάνεις για να τον ανακουφίσεις. Η ικανοποίηση αυτής της προσφοράς αρκεί για να σε αποζημιώσει για αυτό που ακολουθεί. Προσωπικά νοιώθω ότι γνωρίζω υπέροχους ανθρώπους, παίρνω πολύτιμα μαθήματα από τις εμπειρίες της δικής τους ζωής και γίνομαι σοφότερη μέσα από αυτούς» απαντά.
Η κ. Λούις επεμβαίνει στην κουβέντα μας για να προσθέσει ότι ο κάθε εθελοντής δέχεται ειδική εκπαίδευση πριν επισκεφθεί το σπίτι του ασθενούς κάτι που είναι απαραίτητο. «Γι’ αυτό το λόγο δεν χρειαζόμαστε απλώς εθελοντές που να μπορούν να επικοινωνήσουν στην ελληνική γλώσσα. Πρέπει να έχουν επίσης καλή γνώση της αγγλικής για να μπορούμε να τους εξοπλίσουμε με όλες εκείνες τις γνώσεις και την στήριξη που χρειάζονται έτσι ώστε η εμπειρία της προσφοράς τους να είναι εμπειρία ευχάριστη και να τους γεμίζει» προσθέτει η κ. Λούις.
Πριν καλά-καλά προλάβει να τελειώσει την πρότασή της η κ. Λούις, η εθελόντρια Σούζαν βγάζει από την τσάντα της ένα βιβλιαράκι. Αρχικά, νομίζω ότι πρόκειται για ενημερωτικό κατάλογο των υπηρεσιών του φιλανθρωπικού οργανισμού, κάνω όμως λάθος. Καθώς το ξεφυλλίζω διαπιστώνω ότι πρόκειται για μία βιογραφία. Ένας παππούς χαμογελά στο εξώφυλλό του και φωτογραφίες του μεσοπολέμου, αλλά και πιο πρόσφατες στολίζουν τις σελίδες του.
«Είναι μία από τις βιογραφίες των ασθενών» μου λέει η Σούζαν και προσθέτει ότι είναι από τις πλέον επιτυχημένες υπηρεσίες που εθελοντές προσφέρουν στους ετοιμοθάνατους ασθενείς. «Οι περισσότεροι θέλουν να διηγηθούν τη ζωή τους και βλέπουν αυτό το μικρό βιβλίο που ετοιμάζουμε για τον καθένα ξεχωριστά ως ένα είδος προσφοράς στα παιδιά και τα εγγόνια τους» επεμβαίνει η κ. Λούις. Ρωτάω την Σούζαν αν, εκτός από καλή ακροατής είναι και συγγραφέας, και ξεσπά σε γέλια. «Όχι, κομμώτρια ήμουν δεν είμαι συγγραφέας, μία άλλη εθελόντρια έγραψε την βιογραφία αυτού του παππού» μου λέει.
Παρά το ότι δεν πρόλαβα να διαβάσω αυτό το βιβλίο και μόνο η ύπαρξή του και η ύπαρξη πολλών άλλων παρομοίων βιβλίων με χαμογελαστούς παππούδες και γιαγιάδες στο εξώφυλλό τους και με υπέροχες ιστορίες ανθρώπων που δεν είναι πλέον μαζί μας αποτελούν την καλύτερη διαφήμιση νομίζω για να μπει κάποιος στην στρατιά των εθελοντών του Melbourne Citymission. Αρκεί μόνο να φανταστεί κανείς πόσα αυτοί οι χαμογελαστοί παππούδες και γιαγιάδες έχουν να του προσφέρουν άσχετα με το πόσα η δική του παρουσία θα τους δώσει έστω σε αυτές τις τελευταίες τους στιγμές.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με την κ. Ανίτα-Τζόι Λούις στο (03) 9486 2666