Η Αυστραλία από τα τέλη της περασμένης εβδομάδας βρίσκεται σε κρίση. Όχι πολιτική ούτε οικονομική. Κρίση ταυτότητας και εθνικής προσωπικότητας. Αιτία είναι η συμπεριφορά της αυστραλιανής ομάδας κρίκετ που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη Νότια Αφρική για σειρά αγώνων και ιδιαίτερα η συμπεριφορά του αρχηγού της, Στίβεν Σμιθ.
Τι έκανε ο Σμιθ; Προσπάθησε να αλλοιώσει την επιφάνεια της μπάλας του κρίκετ τρίβοντάς την με κάτι σαν γυαλόχαρτο. Την ενέργειά του αυτή προσπάθησε να την αποκρύψει, αλλά οι πανταχού παρούσες τηλεοπτικές κάμερες τον έπιασαν «στα πράσα».
Τελικά, ποιο είναι το παράπτωμα; Οι κανονισμοί του κρίκετ δεν επιτρέπουν σε κάποιον παίκτη να επιφέρει αλλαγές στην επιφάνεια της μπάλας. Τα μόνα πράγματα που επιτρέπεται να κάνει ο παίκτης είναι να γυαλίσει την μπάλα τρίβοντάς την στα ρούχα του ή να καθαρίσει την επιφάνειά της από ακαθαρσίες χρησιμοποιώντας το σάλιο του. Προσοχή, όμως, στον καθαρισμό αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα νύχια του. Επίσης, μπορεί να προσπαθήσει να σκουπίσει την μπάλα που έχει βραχεί αλλά το σκούπισμα πρέπει να το κάνει ο διαιτητής του αγώνα με μια πετσέτα που έχει πάντα επάνω του.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει διάφορα μίγματα ή χώμα για να τρίψει την μπάλα. Αν το κάνει αυτό θεωρείται ότι αποπειράται να αλλοιώσει την επιφάνειά της.
Γιατί όλες αυτές οι απαγορεύσεις; Γιατί η μπάλα έχει μια αεροδυναμική που καθορίζει την ταχύτητα με την οποία διασχίζει τον αέρα. Αυτή η ταχύτητα δεν επιτρέπεται να επηρεασθεί με μη εγκεκριμένα μέσα. Μια απόλυτα λεία επιφάνεια κάνει την μπάλα να κινείται πιο γρήγορα ενώ μια λιγότερο λεία επιφάνεια την κάνει να κινείται πιο αργά, κάτι που επιθυμούν όσοι την πετούν βάζοντας «φάλτσο». Στο «δράμα» που ζει η Αυστραλία τις τελευταίες μέρες, ο Στίβεν Σμιθ μάλλον ήθελε να βγάλει καλύτερα «φάλτσα», γιατί ξύνοντας την επιφάνειας της μπάλας με ένα κομματάκι γυαλόχαρτο θα την έκανε να κινείται με μικρότερη ταχύτητα.
Πέρα όμως από τα «τεχνικά» και «αεροδυναμικά» θέματα που αναφέραμε, εκείνο που έμεινε στον πολύ κόσμο είναι οι ώρες, οι ατελείωτες ώρες που αφιέρωσαν τα μέσα ενημέρωσης στο γεγονός. Η ντροπή που ένοιωσαν όλοι οι Αυστραλοί υποτίθεται για την διαγωγή του Σμιθ. Η αγωνία για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τον υπόλοιπο κόσμο. Ως Αυστραλοί δεν έχουμε πρόσωπο να κυκλοφορήσουμε πλέον διεθνώς. Μεγάλη ζημιά. Μπροστά της τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στα νησιά όπου κρατούνται οι πρόσφυγες είναι… ασκήσεις σε αυλή νηπιαγωγείου.
Όταν μια χώρα έχει λύσει όλα της τα προβλήματα προφανώς, και ασχολείται για μέρες με τι έκανε σε μια μπάλα του κρίκετ ένας παίκτης, αυτό σημαίνει, πρέπει να σημαίνει, ότι η χώρα ευημερεί. Όταν ο πρωθυπουργός εμφανίζεται στην τηλεόραση εκτάκτως για να βγάλει διάγγελμα για το θέμα, αυτό σημαίνει, πρέπει να σημαίνει, ότι η χώρα αυτή πρέπει να είναι ευτυχισμένη.
Πρέπει να είναι δηλαδή η «τυχερή χώρα» (The Lucky Country) που είχε περιγράψει στο ομώνυμο βιβλίο του ο Ντέιβιντ Χορν το 1964.
Είναι όμως έτσι; Γιατί και κάποιος άλλος μεγάλος Αυστραλός συγγραφέας, ο Μάνινγκ Κλαρκ, μιλώντας για την ίδια ακριβώς χώρα την είχε περιγράψει σαν «Το Βασίλειο του Τίποτα» (The Kingdom of Nothingness).
Με βάση αυτά που είδαμε αυτές τις μέρες εξαιτίας του κρίκετ, πόση άραγε μπορεί να είναι η απόσταση μεταξύ των περιγραφών του Μάνινγκ Κλαρκ και του Ντέιβιντ Χορν;
