Η νέα σχολική χρονιά αρχίζει με δυο θέματα για τον παροικιακό, αλλά και τον εκπαιδευτικό χώρο, που άμεσα συνδέεται με την διδαχή της ελληνικής γλώσσας. Πρώτα πρέπει να δούμε την πραγματικότητα που μας έχει δείξει το σκληρό της πρόσωπο για πάνω από μια δεκαετία και αφορά την πτωτική πορεία της διδαχής της γλώσσας μας, την έλλειψη ανάπτυξης της διάστασης προς τους αρχάριους ελληνικής καταγωγής ή τους μαθητές μη ελληνικής καταγωγής, την ελλιπή κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και την συνέπειά της στην παράγωγη ειδικευμένων εκπαιδευτικών.
Δεύτερον, οι ενωτικές προσπάθειες που έγιναν πραγματικότητα με τη θετική διάθεση διαφόρων οργανισμών, συμπεριλαμβανόμενου του δικού μας Συλλόγου Εκπαιδευτικών Νεοελληνικών Βικτωρίας, προς το σκοπό επίλυσης κενών ή προώθησης λύσεων στο θέμα της διδαχής της γλώσσας, απαιτείται εκ των πραγμάτων να έχει συνέχεια.
Με σκηνικό αυτόν τον πολύμορφο αγώνα, υπήρξε για μια χρονιά ακόμα η πραγματικότητα της επιτυχίας μιας μερίδας μαθητών που έδωσαν τη δική τους μάχη με την σύμπραξη γονέων ή παππούδων. Μεμονωμένες αλλά πολύ αξιέπαινες ήταν και οι περιπτώσεις μη ελληνικής καταγωγής μαθητών που πρώτευσαν και στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών.
Η επιμονή για τη διδασκαλία της γλώσσας μας, πέρα από εθνοκεντρικές διαθέσεις, έχει λόγο ύπαρξης στην γλωσσολογία και ειδικά σε αυτήν καθ’ εαυτή την διαδικασία της μάθησης. Η αληθινή μάθηση είναι διαδικασία εξερεύνησης του γύρω χώρου γεωγραφικού ή συναισθηματικού, και απαιτεί από το άτομο υγιή διάθεση, χωρίς προκαταλήψεις, να αποτολμά, αποδεχόμενο λάθη ή τυχόν αποτυχίες. Το σχολείο μαζί με την οικογένεια φέρουν ευθύνη και έχουν την υποχρέωση να δημιουργούν τις απαραίτητες συνθήκες για να επιτευχτεί η απαραίτητη ωριμότητα.
Το μάθημα μιας γλώσσας, πέρα από την κοινώς ομιλούμενη αγγλική, είναι αποδεδειγμένο γλωσσολογικά ότι μπορεί να συμβάλλει στο κτίσιμό της: 1ον ερευνητικής διάθεσης του μαθητή, 2ο του εννοιολογικού του εμπλουτισμού και στις δυο γλώσσες και 3ο της προσωπικής ανάπτυξης, εφόσον το άτομο βιώνει κάτι διαφορετικό πέρα από την ασφάλεια του οικείου γνωστικού του πεδίου, με ότι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή αντιμετώπιση φόβου, χρήση διαφορετικών μυών στην ομιλία, ταπείνωση κ.λπ.
Επιπλέον, για τα παιδιά ελληνικής καταγωγής, έστω και σε περιπτώσεις περιορισμένης έκθεσης στην ελληνική γλώσσα, δεν παύει η γλώσσα αυτή να αποτελεί μέρος του εαυτού τους. Η αποδοχή από το καθημερινό σχολείο της σπιτικής τους γλώσσας, συμβάλλει στην αυτογνωσία της διαφορετικότητας, τον αυτοσεβασμό και, τέλος, την αυτοπεποίθηση και υγιή διάθεση για μάθηση.
Ο Σύλλογός μας έχει θέσει ορισμένους στόχους για φέτος. α) την επιμόρφωση των εκπαιδευτών πάνω σε παιδαγωγικά θέματα με τον προγραμματισμό ειδικού σεμιναρίου. β) την ανάπτυξη ικανότητας χρήσης νέων τεχνολογιών στην τάξη και για αυτόν τον σκοπό έχουμε προγραμματίσει 4 ημερίδες κατά την διάρκεια του έτους. Στον χώρο αυτό δουλεύουμε και σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Κρήτης για την διάδοση του E-Learning. γ) ειδικό εργαστήρι για τους μαθητές του VCE για τις προφορικές εξετάσεις. Θα εκδώσουμε επίσης υλικό που θα παραλληλίζεται με τις γραπτές. δ) θα συνεχίσουμε πιστοί στην συνεργασία μας με άλλους φορείς, ούτως ώστε τα προβλήματα που υπάρχουν στον χώρο μας να αναγνωρίζονται πλατύτερα και να αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη εμβέλεια.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι προσπάθειες μας θα βρουν εύφορο έδαφος και ο καινούριος χρόνος να μας κρίνει πιο θετικά.
* Ο Χρήστος Τσιάτης είναι Πρόεδρος Modern Greek Teachers Association of Victoria
