Οι παλιοί του φίλοι δεν τον αναγνωρίζουν πλέον. Μερικές φορές, ακόμα και ο ίδιος στέκεται μπροστά στον καθρέφτη του και αναρωτιέται αφηρημένος αν όντως αυτός που βλέπει απέναντί του είναι ο εαυτός του. Ποιος θα μπορούσε να τον αδικήσει, άλλωστε, γι’ αυτή την στιγμιαία σκέψη δυσπιστίας;

Ο Γιώργος μέσα σε ένα χρόνο κατάφερε αυτό που πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται στα πρόθυρα του πρόωρου θανάτου λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας που προκαλεί η παχυσαρκία, δεν καταφέρνουν ποτέ στη ζωή τους. Από 193 κιλά που ήταν τον Νοέμβριο του 2010, έχασε τα 100.

Ο Γιώργος Κότης από την Βρισβάνη έμεινε όντως ο μισός.

«ΤΟ ΛΙΠΟΣ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΟΥ»

Ο Ηράκλειος άθλος του Γιώργου δεν είναι μόνο μία ιστορία που εμπνέει, είναι επίσης μία ιστορία που φέρνει στην επιφάνεια την άσχημη καθημερινότητα κάθε ανθρώπου που βλέπει το σώμα του να κυλά στον Καιάδα της παχυσαρκίας και νοιώθει ανίκανος να κάνει οτιδήποτε.

«Για είκοσι ολόκληρα χρόνια αυτός ο δαίμονας κυβερνούσε ολόκληρη τη ζωή μου. Ποτέ δεν ένοιωσα πραγματικά ευτυχισμένος. Ενάμισι χρόνο πριν έφτασα τα 200 κιλά. Κατάντησα να μην μπορώ να σηκωθώ από τον καναπέ. Τα πόδια μου είχαν μελανιάσει, ένοιωθα το λίπος να ξεχειλίζει από το δέρμα μου και ότι από στιγμή σε στιγμή θα έσκαγα όπως σκάει μία φούσκα» λέει ο Γιώργος. Κινήσεις που ο υπόλοιπος κόσμος κάνει σχεδόν ασυνείδητα, για εκείνον ήταν καθημερινός άθλος. «Απλά πράγματα, όπως να σκύψω να δέσω τα κορδόνια μου, ήταν αδιανόητα για μένα» προσθέτει.

Από την άλλη, η εικόνα του λειτουργούσε σαν ένας ακόμα λόγος για να κλειστεί στο σπίτι. Δεν ήθελε να δει άνθρωπο. Ένοιωθε ηττημένος όχι μόνο από το βάρος του. Δεν μπορούσε πλέον να κουνηθεί αλλά πάνω από όλα δεν μπορούσε να εκπληρώσει τον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής του. Τον ρόλο του πατέρα.
Δεν ήταν μόνος του όμως. Είχε και αυτός πατέρα. Όπως κάθε γονιός που βλέπει το παιδί του να χάνεται μέρα με την μέρα έτσι και ο Παντελής, ο πατέρας του Γιώργου, χρειάστηκε να επέμβει.

«Κατέληξα στο νοσοκομείο. Εφιάλτης. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό που μου έδωσε την γροθιά που με ξύπνησε, στο στομάχι. Εκείνη την ημέρα ο πατέρας μου, βλέποντάς με να βασανίζομαι με ρώτησε αν μου αρέσει το νοσοκομείο (;). Τι να του πω; Δεν είπα τίποτε. Μου είπε όμως αυτός. ‘Καλά θα κάνει να σου αρέσει το νοσοκομείο παιδί μου, γιατί απ’ εδώ και μπρος αυτό θα είναι το σπίτι σου’. Με τάραξε αυτή η πραγματικότητα».
Και αυτή η πραγματικότητα ήταν η αρχή ενός άλλου μεγάλου και αισιόδοξου κεφαλαίου στη ζωή του.

ΕΝΑΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΠΕΔΡΟ

Μπορεί η απόφασή του να ένοιωθε ότι ήταν τελεσίδικη εκείνο το ζεστό απόγευμα που κείτονταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου και έτσι να πίστευε ο Γιώργος αλλά σήμερα λέει με βεβαιότητα ότι ποτέ του δεν θα κατάφερνε να χάσει όλα αυτά τα κιλά μέσα σε ένα χρόνο, χωρίς την βοήθεια του Πέδρο Ρέλβας, του ψυχολόγου και γυμναστή που τον βοήθησε να πιστέψει ότι μπορεί να κάνει τα θέλω του πραγματικότητα.

«Όταν ήρθε να με βρει ήξερα πως είχα να κάνω με έναν άνθρωπο που χρειαζόταν μεγάλη βοήθεια. Εκείνο τον καιρό ο Γιώργος συνόδευε τα τέσσερα λίτρα κόκα κόλα που έπινε ημερησίως με κάμποσες σοκολάτες για επιδόρπιο. Κατ’ αρχήν τον βοήθησα να καταλάβει ότι έπρεπε να αλλάξει την διατροφή του. Κάθε είδους ετοιματζίδικο φαγητό απαγορεύθηκε. Είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν πολλοί άνθρωποι. Τρώνε λίγο αλλά λάθος φαγητό. Τα δύο γεύματα του έγιναν οκτώ. Δέχθηκε την αλλαγή χωρίς πολλές αντιδράσεις. Υπήρχαν παρεκκλίσεις και αυτές οι μέρες ήταν οι δυσκολότερες» λέει ο Πέδρο, ο άνθρωπος που στήριξε τον Γιώργο να ανακτήσει την χαμένη του ζωή.
«Προσωπικά, αντιμετωπίζω τον εθισμό στο κακό φαγητό όπως τον εθισμό στα ναρκωτικά ή στο ποτό. Για να καταφέρει κάποιος όμως να πολεμήσει αυτόν τον εθισμό πρέπει να είναι αποφασισμένος να δουλέψει και να δουλέψει σκληρά. Θα κάνει λάθη, αλλά αν μάθει να σέβεται τον εαυτό του θα καταφέρει να δει πέρα από τα λάθη του. Ο τελικός στόχος είναι που μετρά και ο αυτοσεβασμός» αναφέρει ο Πέντρο.

Τους πρώτους τέσσερις μήνες ο Γιώργος έχασε 40 κιλά. «Όλα άλλαξαν στη ζωή μου. Ξυπνούσα κάθε πρωί στις 4.30 και πήγαινα στο γυμναστήριο. Γυμναζόμουν τρεις με τέσσερεις ώρες την ημέρα. Δύο με τρεις φορές την εβδομάδα έβλεπα τον Πέντρο. Τον χρειαζόμουν, είχα ανάγκη από την στήριξή του. Άρχισα να βλέπω το παιδί μου. Άρχισα να μαθαίνω πώς είναι να νοιώθει κάποιος ευτυχισμένος. Ζούσα πάλι».

ΗΤΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΙ ΦΟΡΑ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ

Μπορεί από άποψη όγκου ο Γιώργος σήμερα να είναι…  μισός άνθρωπος αλλά από άποψη ονείρων και προσωπικών στόχων σίγουρα είναι επαρκώς «φορτωμένος» και απόλυτα αποφασισμένος να τους επιτύχει.

Πριν από τρία χρόνια το παχύσαρκο σώμα του Γιώργου δεν τον οδήγησε μόνο στα πρόθυρα του προσωπικού αλλά και του οικονομικού ολέθρου. Σήμερα η δίαιτα που εφάρμοσε βρίσκεται στην ιστοσελίδα του Performance Foods, μία επιχειρηματική προσπάθεια που έχει αρχίσει να αποδίδει.

Ο επόμενος στόχος του εκτός από το να μπει στον χώρο του επαγγελματικού body building είναι να ολοκληρώσει το βιβλίο που άρχισε να γράφει όταν ξεκίνησε την προσπάθεια να γίνει πάλι αφεντικό του σώματός του και της ζωής του.

Ξέρει πως ο δρόμος για να κάνει όλα αυτά τα νέα του όνειρα πραγματικότητα είναι πάλι, δύσκολος. Αλλά ήταν να μην πάρει φόρα ο Γιώργος!…