Η ιστορία των Ελλήνων του Σίδνεϊ είναι καταγραμμένη και διαδικτυακά, για όλους όσους ενδιαφέρονται να διεξάγουν την έρευνά τους. Η ιστορία των συμπαροίκων μας του Σίδνεϊ αποτελεί τώρα το περιεχόμενο της ιστοσελίδας «Το Λεξικό του Σίδνεϊ», το οποίο, όπως μας είπε ο δημιουργός του, πήρε τρία χρόνια να διαμορφωθεί.
«Το Λεξικό του Σίδνεϊ» (Dictionary of Sydney) είναι μια διαδικτυακή πλατφόρμα, η οποία περιέχει την ιστορία της ευρύτερης περιοχής του Σίδνεϊ, γραμμένη από διαφορετικούς ιστορικούς μελετητές. Το «Λεξικό» ήταν πρωτοβουλία του Δήμου Σίδνεϊ και του Πανεπιστημίου Σίδνεϊ, που προσέφεραν την επιχορήγηση για την έρευνα και την τεχνολογική υποστήριξή της, αντίστοιχα.

Ο διδάκτορας, Παναγιώτης Διαμάντης, η έρευνα και το κείμενο του οποίου έδωσαν την ελληνική πτυχή στην ιστοσελίδα, είπε στο «Νέο Κόσμο» ότι το όλο εγχείρημα πρόκειται για κάτι παραπάνω από μια απλή ιστοσελίδα, εφόσον εκθέτονται εκεί σπάνιες φωτογραφίες, συνδέσμους, χάρτες, οπτικοακουστικό υλικό καθώς και πληθώρα ιστορικών δεδομένων για τους Έλληνες του Σίδνεϊ.

«Ήταν τιμή μου που μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω αυτή τη δουλειά. Τώρα που βρίσκεται στο διαδίκτυο, είμαι πολύ ενθουσιασμένος που μπορεί να το δει όλος ο κόσμος» είπε ο Παναγιώτης Διαμάντης.

Εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση, ο Παναγιώτης Διαμάντης διδάσκει το μάθημα της Ιστορίας στο Λύκειο, όπως και Μελέτη Γενοκτονιών στο University of Technology του Σίδνεϊ.

Πώς, όμως, ο Δρ. Διαμάντης έφτασε στην ιδέα να βγάλει στο διαδίκτυο, για πρώτη φορά, μια μελέτη ενός τέτοιου περιεχομένου για τους Έλληνες του Σίδνεϊ;
«Η αρχισυντάκτρια του «Λεξικού του Σίδνεϊ», διδάκτωρ Emma Grahame, με προσέγγισε να γράψω αυτό το κομμάτι. Φυσικά, από τη μια, ήμουν πολύ περήφανος γ’ αυτό, επειδή πρόκειται για μια πρωτοβουλία που δεν έχει ξαναγίνει. Πανεπιστημιακοί όπως ο αποβιώσαντας πρέσβης, Hugh Gilchrist, και ο καθηγητής, Γιώργος Καναράκης, από το Πανεπιστήμιο Charles Sturt, έχουν γράψει ιστορίες για τις διάφορες πτυχές της Αυστραλοελληνικής εμπειρίας. Αλλά ακόμα καμία από αυτές δεν έχει ασχοληθεί ειδικά με την περιοχή του Σίδνεϊ. Οπότε, μου δόθηκε μια καλή ευκαιρία να ολοκληρώσω την εργασία που ξεκίνησαν αυτοί, αλλά και να δώσω τη δική μου, προσωπική συνεισφορά» είπε ο κ. Διαμαντής.

Για όσους δεν είχαν ακόμα την ευκαιρία να δουν το περιεχόμενο της ιστοσελίδας, το κομμάτι του Δρ. Διαμάντη στο «Λεξικό του Σίδνεϊ» αποτελεί μια μελέτη που «βουτάει» στον ερχομό τον πρώτων Ελλήνων στο Σίδνεϊ, στην ανάπτυξη της Ελληνικής Κοινότητας, της Εκκλησίας, μελετά τις δυσκολίες που υπέφερε η πατρίδα μας, όπως ήταν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και η Μικρασιατική Καταστροφή, μέχρι και τα σύγχρονα κύματα μετανάστευσης, τον τρόπο ζωής στη σημερινή παροικία του Σϊδνεϊ, την πολιτική, τη κουλτούρα και τον αθλητισμό της.

Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα, η ιστορία της αυστραλοελληνικής συμβίωσης στο Σϊδνεϊ ξεκινά λίγο πριν από τις 27 Αυγούστου 1829. Εκείνη την ημέρα οι Αντώνης Μανώλης, Δαμιανός Νίνης, Γκίκας Βούλγαρης, Γιώργος Βασιλάκης, Κωνσταντίνος Στρουμπουλής, Νικόλαος Παπανδρέου και Γιώργος Λαρίτσος ήταν οι πρώτοι επτά Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στην αποικία του Σίδνεϊ.

 «Το κομμάτι είναι γραμμένο σε απλά αγγλικά, για όλους όσους έχουν βασική γνώση της γλώσσας. Είναι σχεδιασμένο για να δώσει μια γενική παρουσίαση των Ελλήνων στην ευρύτερη περιοχή του Σίδνεϊ, ξεκινώντας από το 1827, όταν οι πρώτοι Έλληνες πάτησαν το πόδι τους στο αυστραλιανό χώμα, φτάνοντας στις ακτές της με τα καράβια των καταδίκων. Ελπίζω ότι αυτό το κομμάτι θα προκαλέσει το ενδιαφέρον των αυστραλογεννημένων Ελλήνων συγκεκριμένα – το ενδιαφέρον για τη καταγωγή τους, τις ρίζες τους, αλλά και για την τεράστια συνεισφορά του ελληνισμού στην Αυστραλία. Οι Έλληνες έκτιζαν την Αυστραλία πολύ πιο πριν το μεγάλο κύμα μετανάστευσης, που ξεκίνησε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σχέση μας, όμως, πρέπει να πω, ήταν παραμελημένη» είπε ο κ. Διαμάντης, εκφράζοντας τις ελπίδες του ότι αυτό το κομμάτι θα ξεκινήσει να καταρρίπτει μύθους και παρανοήσεις όταν πρόκειται για την αυστραλιανοελληνική συμβίωση.

Το πόσο σοβαρή δουλεία υπήρξε πίσω από λίγες σελίδες περιεχομένου, καλύτερα λέει το γεγονός ότι, για να ολοκληρωθεί, έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια. Όπως λέει ο κ. Διαμάντης, η γραφή του πρώτου σχεδίου ήταν γρήγορη και όχι πολύ δύσκολη υπόθεση. Οι δυσκολίες ήρθαν όταν το πρώτο σχέδιο έπρεπε να υποστεί περιορισμούς, όπως το συγκεκριμένο αριθμό λέξεων, που είχαν ορίσει οι αρχισυντάκτες.

«Οι κ.κ. Gilchrist και Καναράκης με βοήθησαν να ξεκινήσω αυτό το κομμάτι. Από εκεί και πέρα το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου αποτελεί προσωπική μου έρευνα. Για παράδειγμα επικοινωνώ τακτικά με τους απόγονους της Κατερίνας Πλέσσου, της πρώτης Ελληνίδας που ήλθε από την Ήπειρο στην Αυστραλία. Ο συνάδελφός μου, από το Australian Institute for Holocaust and Genocide Studies, κ. Vicken Babkenian, μου προσέφερε επίσης τεράστια βοήθεια κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου» είπε ο Παναγιώτης Διαμάντης.

Στη σημαντική μελέτη του κ. Διαμάντη το ρόλο των ιστορικών πηγών έπαιζαν διαφορετικά αρχεία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της κυβέρνησης.
«Όχι μόνο καταγράφουν τα γεγονότα της ημέρας, αλλά καταγράφουν και τις γνώμες και τις διαθέσεις και παράλληλα τις διαμορφώνουν. Είστε μέρος ενός πολύ σημαντικού επαγγέλματος για τους ερευνητές».

Οι φωτογραφίες και το οπτικοακουστικό υλικό που χρησιμοποίησε ο κ. Διαμάντης, το συνέλεξε από διάφορες, είτε δημόσιες είτε προσωπικές, συλλογές, όπως το Film and Sound Archive, ενώ άλλες ήταν μέρος της προσωπικής του συλλογής.
Μιλώντας για τα κίνητρα που τον οδήγησαν να αποδεχθεί την πρό(σ)κληση από την αρχισυντάκτρια του «Dictionary of Sydney», ο κ. Διαμάντης είπε ότι το πιο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει.

«Πέρα από την επαγγελματική ευχαρίστηση, που επιτέλους βλέπω τη πρώτη φάση του σχεδίου ολοκληρωμένη, είμαι περήφανος που φέρνω στο φως ξεχασμένες πτυχές της αυστραλοελληνικής ιστορίας, προσθέτοντας ξεχασμένες σελίδες στην ήδη υπάρχουσα αφήγηση της ιστορίας αυτής. Παραδείγματος χάριν, η βοήθεια που προσέφερε το Σίδνεϊ  –στην ουσία ολόκληρη η Αυστραλία– στους επιζώντες της γενοκτονίας των Ελλήνων, Αρμενίων και Συρίων, το 1920. Επίσης, η προστασία της ελληνικής κληρονομιάς της Μακεδονίας κατέχει άκρως σημαντική θέση στην καρδιά όλων των Αυστραλοελλήνων. Ένιωθα ότι ήταν σημαντικό να χρησιμοποιήσω κάποιες σλαβομακεδονικές πηγές ώστε να μπορέσω να εξηγήσω τις ρίζες αυτού του πολύπλοκου –και μερικές φορές συγκεχυμένου– γεωπολιτικού ζητήματος» εξήγησε ο κ. Διαμάντης.

Αν και το «Λεξικό του Σίδνεϊ» ακόμα δεν έχει γίνει πασίγνωστο στην ελληνική παροικία της πόλης, γίνεται όλο και πιο δημοφιλές σε διεθνή κλίμακα. Τους επόμενους μήνες αναμένεται και η επίσημη παρουσίασή του, που θα είναι και μια ευκαιρία και για τους πιθανούς χορηγούς της παροικίας μας να το γνωρίσουν καλύτερα, μιας και το «Λεξικό» πάντα ψάχνει καινούργιους χορηγούς.

 Ο τρόπος με το οποίο το έργο του Παναγιώτη Διαμάντη συμπλέκεται με τις αφηγήσεις των διαφορετικών ανθρώπων, οργανώσεων, περιοχών και ακόμα και πολιτιστικών αξιών, αναμένεται να προκαλέσει το ενδιαφέρον του ευρύτερου κοινού, και όχι μόνο της αυστραλοελληνικής κοινότητας.