Όχι. Δεν θέλουν να φωτογραφηθούν. Κανένας από τους εθελοντές που κάθονται στην ουρά δεν θέλει δημοσιότητα. Δεν ήρθαν εδώ για να βγουν στις κάμερες. Είναι εδώ για να βοηθήσουν. Η αλληλεγγύη του κόσμου σκάει κατά κύματα. Ορμητική και με πάθος. «Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω. Αλλά θέλω να το κάνω. Θέλω να βοηθήσω όπως και όπου μπορώ», μας λέει η 17χρονη Κατερίνα. Περιμένει υπομονετικά στην ουρά να δηλώσει εθελόντρια.

Μαζί της η φίλη της η Μελίτη, 15 χρόνων. «Ήμασταν διακοπές σε κατασκήνωση όταν ξεκίνησε η φωτιά. Τη βλέπαμε στην τηλεόραση. Αμέσως γυρίσαμε πίσω. Ήρθαμε κατευθείαν εδώ. Δεν κάηκαν τα σπίτια μας ευτυχώς. Αλλά πολλές φίλες μου έχουν χάσει τα σπίτια τους. Όλο το πάνω μέρος της πόλης μας κάηκε. Δεν μπορώ να κάθομαι με τα χέρια σταυρωμένα».

Έξω από το Δημαρχείο μόλις… έσκασε ένα κύμα από νέα παιδιά, περίπου 15 άτομα. Ανάμεσά τους γνώριμα πρόσωπα, από πρωτοβουλίες γειτονιάς, στέκια αλληλεγγύης, καταλήψεις στέγης προσφύγων. «Ηρθαμε από το πρωί με τέσσερα γεμάτα αυτοκίνητα. Είμαστε από το Μυρμήγκι της Κυψέλης, από το Στέκι Μεταναστών, από το City Plaza, από τον χώρο “Π” στα Πατήσια, από το Κερατσίνι… Είπαμε να συντονιστούμε, να δούμε πώς να στηρίξουμε. Από τον Δήμο δεν μας έχουν πει τι να κάνουμε. Δεν μπορούν να μας διαχειριστούν. Είμαστε, φαίνεται, πολλοί οι αλληλέγγυοι».

Καταφτάνει φουριόζος ο Παναγιώτης: «Ελάτε όλοι, πάμε τώρα στο Μάτι στον Ναυτικό Ομιλο. Μόλις μίλησα, έχουν ανάγκη από κόσμο να μοιράζει νερά και τρόφιμα». Η παρέα φεύγει χωρίς άλλη κουβέντα. Πρόσωπα νεανικά, προβληματισμένα, αλλά αισιόδοξα, προσγειωμένα, όχι χαζοχαρούμενα. Τους κοιτάς και καταλαβαίνεις ότι δεν είναι εδώ για να αποδείξουν κάτι, αλλά γιατί δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται οπουδήποτε αλλού.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ήταν στις πύλες Ε1 και Ε3 στο λιμάνι του Πειραιά, συντρέχοντας τους πρόσφυγες τους σκληρούς μήνες του 2016, είναι εκείνοι που δεν τους ξέχασαν όταν έσβησαν τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι τα πρόσωπα που βλέπεις σε αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές πορείες, τα πρόσωπα που πανηγύρισαν όταν απελευθερώθηκαν η Ηριάννα και ο Περικλής. Όποιος μίλησε για τη νεολαία του καναπέ και του facebook καλύτερα να δαγκώσει τη γλώσσα του.

ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΜΕΛΙΣΣΙ

Το πρώτο που σου κάνει εντύπωση σε αυτό το πολύχρωμο μελίσσι είναι οι πολύ μικρές ηλικίες των εθελοντών. Κορίτσια και αγόρια, από τα πρώτα εφηβικά τους χρόνια ώς την άγουρη νεότητα, με μια ωριμότητα, μια ψυχραιμία, χωρίς κραυγές και βιασύνη. Περιμένουν οδηγίες, αλλά δρουν και συλλογικά σε αυτο-οργανωμένες ομάδες. Δεν διστάζουν να πάρουν πρωτοβουλία όταν οι θεσμοί αποδεικνύονται αργοί. Και είναι αποτελεσματικοί χωρίς φανφάρες, με έργα και όχι λόγια.

«Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν, τόσα πολλά τα τρόφιμα, τα νερά, τα πράγματα που συγκεντρώνουν από παντού, τόσο μεγάλη η ανταπόκριση του κόσμου, που δεν ξέρουμε πώς να διοχετεύσουμε όλη αυτή την υλική βοήθεια και έμψυχη συμπαράσταση. Χρειαζόμαστε εθελοντές να συντονίσουν τους εθελοντές».

Ο Χρήστος Μυτιληναίος, ταμίας του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου, στέκεται στην είσοδο του Δημαρχείου. Ρωτάει ευγενικά όποιον μπαίνει τι θέλει και τους κατευθύνει: Εδώ τα τρόφιμα, εκεί τα φάρμακα, εδώ οι δηλώσεις για εθελοντές. «Έρχονται συνέχεια, από όλη την Ελλάδα, ακόμα και το εξωτερικό. Δεν μετριούνται πια. Σε λιγότερο από 24 ώρες συγκεντρώθηκαν στον λογαριασμό στήριξης των πυρόπληκτων του Δήμου πάνω από 150.000 ευρώ, σε δωρεές των 20 και των 30 ευρώ. Περισσότεροι από 2.500 άνθρωποι μας στήριξαν από το υστέρημά τους. Τους ευχαριστούμε με όλη μας την ψυχή».

Απέναντι από το Δημαρχείο, στα σκαλάκια, στέκονται οι εκπαιδευμένοι εθελοντές της Ομάδας Έρευνας και Διάσωσης Εύβοιας. Ήρθαν από το πρωί με εντολή της Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας στην οποία υπάγονται. Είναι μεσημέρι και ακόμα δεν τους έχει πει κανείς τι να κάνουν.

Το πολιτιστικό – αθλητικό Κέντρο Νέας Μάκρης ξεχειλίζει από κόσμο, ξεχειλίζει από κιβώτια με τρόφιμα, ξεχειλίζει από τις προσφορές του κόσμου.

«Τόση ώρα στεκόμαστε άπραγοι. Σε άλλους συναδέλφους, που ήρθαν από ακόμα πιο μακριά, τους είπαν να γυρίσουν πίσω, ότι δεν τους χρειάζονται. Οτι έχει αναλάβει τις έρευνες για αγνοούμενους ο Στρατός και η Αστυνομία. Ομως εμείς έχουμε εκπαιδευτεί και έχουμε εμπειρία ακριβώς σε αυτό. Προσωπικά είμαι διασώστης από το 1994. Είναι κρίμα να μη μας αξιοποιούν», μας λέει ο Σταύρος, συντονιστής της ομάδας.

Στο λιμάνι τα ταχύπλοα του Λιμενικού από τη Δευτέρα το βράδυ δεν έχουν ανασάνει. Μετά τις εκατοντάδες διασώσεις, τώρα αναζητούν αγνοούμενους. «Δεν έχουμε άδεια να σας μιλήσουμε. Μιλήστε με πολίτες. Κι αυτοί έχουν διασώσει κόσμο και συνεργάζονται μαζί μας». Δένει στο λιμάνι ένα φουσκωτό με τέσσερις άντρες. Είναι η Σχολή Ταχύπλοων Ραφήνας, του εκπαιδευτή Αλέξη Αστερή.

ΠΕΡΙΖΗΤΗΤΟΣ

Σε μια ξύλινη τράτα με το όνομα «Παντοβασίλισσα» στέκεται αποκαμωμένος στη ζέστη ο Ταουφίκ, Αιγύπτιος αλιεργάτης. Ξαφνικά είναι περιζήτητος. Κάνουν ουρές για συνέντευξη μαζί του τα μεγαλύτερα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία: Το ΒΒC, το Associated Press, μια Λιβανέζα ρεπόρτερ αραβόφωνου τηλεοπτικού μέσου. «Μην τον κουράζετε», μας λέει ο Ελληνας «φίξερ» – που συντονίζει τρεις ξένους δημοσιογράφους ταυτόχρονα. Ο Ταουφίκ ξεσπάει σε έναν χείμαρρο αραβικών και μας λέει την ιστορία του. Μας μεταφράζει ο Reda, ανταποκριτής του ΒΒC από το Κάιρο:

«Είμαστε εδώ από τη Δευτέρα 5 το απόγευμα ώς αργά το βράδυ. Είδαμε τη φωτιά να πλησιάζει, να φουντώνει από πολύ δυνατούς ανέμους. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλά όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Τα πλοία του Λιμενικού ήταν πολύ μικρά για να χωρέσουν τον κόσμο, ζήτησαν τη δική μας βοήθεια από τις ψαρόβαρκες, για να συγκεντρωθεί εδώ ο κόσμος που διασώζεται. Είδα να φτάνουν περίπου 100 άνθρωποι. Άλλοι λιποθυμούσαν από τη ζέστη και την ασφυξία, τους δίναμε συνέχεια νερό, τους βρέχαμε για να μπορέσουν να αναπνεύσουν. Δεν βούτηξα εγώ στη θάλασσα για να τους σώσω. Ημουν όμως εδώ και βοήθαγα συνέχεια».

Ο Φίλιππος έχει ένα μικρό φουσκωτό σκάφος και από χθες κάνει αναζήτηση αγνοουμένων, αφού δήλωσε εθελοντής στο Λιμενικό. «Η σύντροφός μου μοιράζει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης στους πυρόπληκτους. Είναι τόσοι πολλοί οι νέοι. Είναι συγκλονιστικό. Αφού όταν χρειάζεται δείχνουμε ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε συλλογικά και με αλληλεγγύη. Γιατί να συμβαίνει αυτό μόνο όταν φτάνουμε στο αμήν, μόνο μετά από μια τραγωδία; Θα μπορούσε να είναι αλλιώς».

Στο Μάτι ο 21χρονος Δομένικος, ο 18χρονος Σπύρος και οι δύο συνονόματες και συνομήλικες Κωνσταντίνες, 18 χρόνων, είναι εδώ δεύτερη μέρα. Μοιράζουν τρόφιμα και νερά. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή τους που συμμετέχουν σε μια δράση αλληλεγγύης. «Ήταν τόσο συγκλονιστικό αυτό που ζούμε που δεν αντέχαμε απλά να το παρακολουθούμε από την τηλεόραση. Θέλαμε να έρθουμε εδώ και να αισθανθούμε χρήσιμοι».

Στο Μάτι, στην οδό Δημοκρατίας που μέχρι χθες άχνιζε από τα καμένα αμάξια, συγκεντρώνεται η επίλεκτη Ομάδα Ειδικών Αποστολών. Είναι όλοι εθελοντές που περνάνε ένα χρόνο εκπαίδευσης και πιστοποιούνται από τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας. Βρίσκονται εδώ δεύτερη ημέρα. «Έχουμε έρθει από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Βόλο», μας λέει ο πρόεδρός τους Γιώργος Ρουμελιώτης. «Όλοι μας με δικά μας έξοδα. Όλοι παλεύουμε με δικά μας μέσα, που τα έχουμε αγοράσει με δικά μας χρήματα. Είμαστε εδώ γιατί πιστεύουμε σε αυτό που κάνουμε».

ΣΤΗ ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ

Το πολιτιστικό – αθλητικό Κέντρο Νέας Μάκρης ξεχειλίζει από κόσμο, ξεχειλίζει από κιβώτια με τρόφιμα, ξεχειλίζει από τις προσφορές του κόσμου. Η Ντενίσα, ο Χάρης, η Ναταλία, η Εύα, η Σουλτάνα, πάνω από 15 άτομα, είναι συνάδελφοι από το Beach Bar «Γαλάζια ακτή». Τα κορίτσια με τα σορτς και τα αγόρια με τα τατουάζ που άλλες μέρες τρέχουν πάνω κάτω μεταξύ σεζ-λονγκ και μπάρας, ισορροπώντας δίσκους με καφέδες, ταξινομούν κιβώτια με φάρμακα, μεταφέρουν κούτες με φρυγανιές και πάνες, δίνουν οδηγίες σε άλλους εθελοντές τι ανάγκες υπάρχουν

«Δυο μέρες τώρα το μαγαζί είναι κλειστό. Αποφασίσαμε όλοι ότι πρέπει να έρθουμε εδώ. Η επιχείρηση αγόρασε φάρμακα, αλλά το πιο σημαντικό είναι η ανθρώπινη βοήθεια. Όταν είδα τι γίνεται, δεν το σκέφτηκα καν. Ήρθα αμέσως. Έχω δυο δίδυμα κοριτσάκια επτά χρόνων. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς.

Είναι τραγικά όσα γίνονται. Αλλά και η αγάπη του κόσμου είναι πολύ μεγάλη», μας λέει η Ρούντι, που δεν έχει πάψει λεπτό να βοηθάει στον συντονισμό της προσφοράς, που φτάνει ακάθεκτη. Όπως τόσοι και τόσες άλλες… Το λουλούδι της αλληλεγγύης ανθίζει στις στάχτες. Και γίνεται κήπος που θεριεύει. Θα φτάσει να επουλώσει τις πληγές; Ίσως όχι. Είναι όμως εδώ κι αυτό λέει πολλά.