Την παρελθούσα Κυριακή εγκατέλειψε τα γήινα ένας φλογερός πατριώτης του Μακεδονικού Ελληνισμού της Αυστραλίας, ο Κωνσταντίνος Χατζησταύρου. Ένας ευπατρίδης, άτομο καλλιεργήμενο με ευγενείς τρόπους, φιλόμουσος, έντιμος οικογενειάρχης, συνειδητοποιημένος πολίτης αυστηρών δημοκρατικών αρχών, συνετός ηγέτης και καλοπροαίρετος ταγός του Ελληνισμού. Γεννήθηκε στις 21 Μαΐου 1935 στη Μεθώνη Πιερίας και σε ηλικία δύο ετών η οικογένειά του μετοίκησε στον Λουδία Θεσσαλονίκης. Οι γονείς του ήσαν ο Δημήτριος και η Ελένη και ο Κώστας ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά τους. Φοίτησε στα Γυμνάσια Θεσσαλονίκης και Γιδά και αποφοίτησε από σχολή Λογιστικών. Υπηρέτησε την πατρίδα του ως δόκιμος και έφεδρος ανθυπολοχαγός (1957-1959).

Στις 9 Νοεμβρίου 1959 νυμφεύθηκε την Ευφροσύνη Πλανισιάδου, μια ευγενή συντοπίτισσα κοπελίτσα, η οποία είχε αποφοιτήσει από την Οικοκυρική Σχολή και την οποία η τύχη έφερε στο σταυροδρόμι της καρδιάς του Κώστα Χατζησταύρου, από τα μαθητικά τους χρόνια. Το πρώτο τους παιδί, ο Δημήτρης, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1961 και τον επόμενο χρόνο η οικογένεια μετανάστευσε στην Αυστραλία με τον πλοίο Πατρίς, ύστερα από πρόσκληση του αδελφού του Στέφανου Χατζησταύρου. Στα δύσκολα χρόνια της επιβίωσης στη Μελβούρνη, ο Κώστας και η Ευφροσύνη εργάστηκαν σκληρά, ενώ ο ίδιος περιφέρθηκε σε διάφορα εργοστάσια υφασμάτων, το εργοστάσιο υάλου, τη βιομηχανία αεροπλάνων, μέχρι που ανακάλυψε τη βιομηχανία των ταξί, την οποία είχαν ήδη κατακτήσει από το 1959 οι Αρκάδες και λοιποί Έλληνες. Στα χρόνια της ωρίμανσης, ο Κώστας και η Ευφροσύνη απέκτησαν άλλα δύο παιδιά την Αναστασία και την Ελένη που γεννήθηκαν στη Μελβούρνη. Τα παιδιά τους όλα αποκαταστήθηκαν, παντρεύτηκαν, ενσωματώθηκαν στην τοπική κοινωνία ως ενεργοί πολίτες, έκαναν δικές τους οικογένειες και απέκτησαν πέντε απογόνους.

Υπηρέτησε ως Πρόεδρος του Συλλόγου των Θεσσαλονικέων «Ο Λευκός Πύργος» Μελβούρνης στην περίοδο 1986-1988, έχοντας μαζί του μια ομάδα ικανών στελεχών και συμβούλων. Ήταν η χρυσή περίοδος του Ελληνισμού της Αυστραλίας, τα χρόνια της ακμής κσι της προόδου. Οι Έλληνες μετανάστες (πρώτη γενιά) στην πλειοψηφία τους (53%) ήταν γεννημένοι στη δεκαετία του 1930, όπως και ο Κώστας, και επομένως στα 1980 ζούσαν στα χρόνια της ακμής τους επαγγελματικά, οικογενειακά και κοινωνικά. Είχαν κατορθώσει να στήσουν το σπιτικό τους, να μορφώσουν τα παιδιά τους, να τα παντρέψουν και να δουν τα εγγόνια τους να αναδύονται στη νέα κοινωνία. Πολλοί μετανάστες επιστελέχωσαν οργανισμούς, έγιναν μέλη συλλόγων, προσέφεραν στον εθελοντισμό τις υπηρεσίες τους. Ο Κώστας Χατζησταύρου υπηρετούσε τον Σύλλογο Θεσσαλονικέων και αναδείχθηκε ηγέτης του το 1986. Επί προεδρίας του ο Σύλλογος Θεσσαλονικέων απέκτησε μεγάλο κύρος και σημείωσε αλματώδη πρόοδο ως ένας από τους κυριότερους φορείς δράσης και προβολής του Ελληνισμού. Επί προεδρίας του επίσης ιδρύθηκε το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Μακεδονικών Σπουδών και ενισχύθηκε η Παμμακεδονική Ένωση Μελβούρνης και Βικτωρίας, την οποία υπηρετούσε τότε ως Πρόεδρός της, ένα άλλο επίλεκτο μέλος του Μακεδονικού Ελληνισμού, ο Χρήστος Μάντζιος. Ο Κ. Χατζησταύρου, ως Πρόεδρος των Θεσσαλονικέων, έχοντας και τη συναντίληψη του Π. Ιασωνίδη και του Χ. Μάντζιου είχαν οργανώσει τότε μια επιτυχημένη διάλεξη τον Αύγουστο του 1986 στην αίθουσα διαλέξεων του Γυμνασίου της Κοινότητας Μπράνσγουικ, προκειμένου να ενισχυθεί με ειδική Γραμματεία η Παμμακεδονική. Μετά τη διάλεξη, αφού οργανώθηκε το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Μακεδονικών Σπουδών, ακολούθησε έρανος και συγκεντρώθηκαν πάνω από δέκα χιλιάδες δολάρια. Με τα χρήματα αυτά διορίσθηκε ο πρώτος έμμισθος Γραμματέας της Παμμακεδονικής.

Τον Αύγουστο του 1986, ως Πρόεδρος των Θεσσαλονικέων, επίσης κατέστη ιδρυτικό στέλεχος του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Μακεδονικών Σπουδών και αριστίνδην εκλέχθηκε στο Διοικητικό Συμβούλιο. Στη θέση αυτή του Διοικητικού Συμβουλίου ο Κώστας Χατζησταύρου παρέμεινε για τα υπόλοιπα τριάντα χρόνια, υπηρετώντας με σύνεση και φρονιμάδα, πάντα συμβουλεύοντας και συναινώντας, πάντα προσφέροντας και δημιουργώντας. Μέσα από τους συλλόγους και την προσφορά στα κοινά και στον αγώνα του Ελληνισμού, ο Κώστας Χατζησταύρου είχε την ευκαιρία να ζήσει πολλές φορές την απογοήτευση και την πικρία, αλλά και τη χαρά της καταξίωσης και τη συγκίνηση της επιτυχίας. Προικισμένος με αισθήματα σεβασμού και εκτίμησης προς τους συνεργάτες του, με ικανότητες ευθυκρισίας και οξυδέρκειας προς τους συντρόφους και φίλους του, παρέμεινε δίκαιος και σώφρων, προνοητικός και μετρημένος, άρχοντας στους τρόπους και στην προσφορά. Στην παρέα παρέμενε σύντροφος και γενναιόδωρος εταίρος, στο τραγούδι πρόθυμος τραβαδούρος της αγάπης, στον αγώνα ήταν γενναίος μαχητής, στην πάλη για τα δίκαια του ελληνισμού πρόβαλε ως άτεγκτος και αμείλικτος αγωνιστής.

Δημοσίευε άφοβα τις απόψεις του, απαντούσε στους μνηστήρες της εκτροπής από τις στήλες των εφημερίδων, διατύπωνε δημόσιο λόγο έχοντας τη δική του άποψη, προστάτευε τους φίλους και συνεργάτες του από αφορισμούς και συκοφαντίες. Προσέφερε γενναιόδωρα σε κάθε έκφανση του αγώνα, με δωρεές αλλά και με τον χρόνο του, με την τέχνη της μουσικής και το τραγούδι του, με το χαμόγελο και το άκρατο κέφι του, με την κιθάρα του. Πίστευε στους ανθρώπους που είχαν ικανότητες, που είχαν χαρίσματα. Λένε ότι όποιος έχει ικανότητες δεν χρειάζεται προγόνους, δεν χρειάζεται βάτες και δεκανίκια. Ο Κώστας Χατζησταύτρου δεν φθονούσε τους ικανούς, τους προικισμένους, αντίθετα τους επαινούσε και τους στήριζε. Δύσκολο πράγμα να μην ζηλεύεις. Πιο δύσκολο ακόμη είναι να χαίρεσαι με τη χαρά και την πρόοδο του συνανθρώπου σου. Χρειάζεται ανωτερότητα και σθένος. Χρειάζεται παιδεία ψυχής. Ο Κώστας Χατζησταύρου έζησε και έφυγε ως άνθρωπος για τον άνθρωπο, ώς Έλληνας για τον συνέλληνα, ως πατριώτης για τον συμπατριώτη. Ας είναι παράδειγμα για μάς που μένουμε προσωρινά πίσω, για να τον θυμόμαστε.

Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Μακεδονικών Σπουδών, οι Θεσσαλονικείς, ο Μακεδονικός Ελληνισμός και όλοι όσοι είχαν την αγαθή τύχη να τον γνωρίσουν και να ζήσουν μαζί του και να αφουγκραστούν την καρδιά και το εσωτερικό του πάθος για προσφορά προς τον συνέλληνα, θα τον θυμούνται και συχνά θα τον φέρνουν ανάμεσά τους, κρατώντας ο Κώστας την κιθάρα του και σιγοτραγουδώντας σκοπούς του συνθέτη και στιχουργού Αττίκ σε συνάξεις και συντροφιές μας, όπως την Παπαρούνα, Της μιας δραχμής τα γιασεμιά , Ζητάτε να σας πω, Μαραμένα τα γιούλια…