ΠΡΩΤΑ ήταν η ελληνική “Οδύσσεια”, στην οποία η Αυστραλία απάντησε με μία μικρή “Ιλιάδα” – καθώς ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, πανηγύριζε την έξοδο της χώρας του από το ‘ομηρικό’ ταξίδι των μνημονίων και εφαρμοστικών προγραμμάτων, 15 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ο Αυστραλός ομόλογός του έπεφτε θύμα μίας πολιτικής μάχης εξίσου ομηρικών προδιαγραφών, όχι όμως προτού φροντίσει να δώσει ένα αποφασιστικό χτύπημα στους συντηρητικούς εσωκομματικούς του αντιπάλους, μέσω του Δούρειου Ίππου ονόματι Scott Morrison.
Η ευθυγράμμιση συνεχίστηκε, όταν οι δύο χώρες ξύπνησαν, την περασμένη εβδομάδα, με νέες κυβερνήσεις, καθώς τόσο ο Αλέξης Τσίπρας, όσο και ο νέος πρωθυπουργός της Αυστραλίας παρουσίασαν το ανασχηματισμένο υπουργικό συμβούλιο που θα τους περιβάλλει.
Και οι συμπτώσεις δεν σταματούν εδώ. Και τα δύο υπουργικά συμβούλια περιλαμβάνουν από πέντε γυναίκες σε κορυφαία πόστα (και στις δύο χώρες, αυτή η εξέλιξη σηματοδοτεί μεν πρόοδο, αλλά και την υστέρηση σε σύγκριση με ό,τι συμβαίνει σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου). Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι και οι δύο ανασχηματισμοί φαίνεται πως έγιναν με τον ίδιο στόχο κατά νου: την επίτευξη μεγαλύτερης δυνατής συναίνεσης, με στόχο το βλέμμα στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες θα είναι πολύ δύσκολες για τους συνασπισμούς που κυβερνούν τις δύο χώρες.
Ο μεν Αλέξης Τσίπρας ως κύριο μέλημα να κατευνάσει την κοινή γνώμη που ζητά ευθύνες για την μοιραία αποτυχία του κρατικού μηχανισμού να προβλέψει – και να ανταποκριθεί κατάλληλα – στις καταστροφικές φωτιές της Αττικής, αντικαθιστώντας τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Νίκο Τόσκα, αλλά και να κάνει στρατηγικές μετακινήσεις, εν όψει και της επικείμενης επικύρωσης της συμφωνίας της Ελλάδας με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας για το ζήτημα του ονόματος. Εξίσου σημαντική ήταν η συμβολική (αλλά και ουσιαστική) κίνηση να συμπεριλάβει στο νέο κυβερνητικό σχήμα πρώην υπουργούς των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, στέλνοντας μήνυμα τόσο στις ηγεσίες των αντιπάλων κομμάτων, κυρίως όμως στους ψηφοφόρους τους.
Το μήνυμα αυτό είναι διττό: από την μια δείχνει μία διάθεση ενότητας και ανοίγματος προς το κέντρο, από την άλλη είναι και μία πράξη πολέμου νεύρων.
Ως προς την ουσία, σημαντική ήταν η διατήρηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου στον ρόλο του Υπουργού Οικονομικών, ως επιβράβευση της επιτυχίας του στην διαχείριση του προγράμματος διάσωσης – και κυρίως στην βελτίωση των σχέσεων της Ελλάδας με τους δανειστές της.
Ο Scott Morrison κράτησε κι αυτός τον Υπουργό Οικονομικών που είχε ορίσει ο προκάτοχός του, επιβραβεύοντας τον Mathias Cormann για την κίνησή του να στραφεί εναντίον του Malcolm Turnbull και υπέρ του Peter Dutton – άλλωστε, αν δεν είχε συμβεί αυτή η καραμπόλα, ο ίδιος ο Morrison δεν θα ήταν τώρα ο 30ός πρωθυπουργός της Αυστραλίας. Για την ακρίβεια, ο νέος πρωθυπουργός είχε την γενναιοδωρία να διατηρήσει στην κυβέρνηση και τον αντίπαλό του, τον Υπουργό Εσωτερικών Υποθέσεων Peter Dutton, αν και του αφαίρεσε το χαρτοφυλάκιο της μετανάστευσης, προς ανακούφιση όλων των πολιτών που έχουν ακόμη λίγη ανθρωπιά μέσα τους.
Αλλά η μεγαλύτερη κίνηση πολιτικής πανουργίας από την πλευρά του Scott Morrison ήταν η ανάθεση ειδικών ρόλων στον Barnaby Joyce και τον Tony Abbott, τους οποίους διόρισε ειδικούς απεσταλμένους της κυβέρνησης για την αντιμετώπηση της ξηρασίας και των ζητημάτων των ιθαγενών, αντιστοίχως. Αυτό από την μια θα τους κρατήσει απασχολημένους, από την άλλη όμως θα τους κρατήσει μακριά από την Καμπέρα και κυρίως θα τους φθείρει πολιτικά. Όσο για τον Peter Dutton, η δική του πτώση ίσως είναι αποτέλεσμα τραγικής ειρωνίας, ως απότοκο του σκανδάλου με τις βίζες των νταντάδων.
Κι εδώ τελειώνουν οι συμπτώσεις – γιατί για πρώτη φορά στα χρονικά, η πολιτική στην Αυστραλία μπορεί να αποδειχθεί πιο κωμική και εξωφρενική από αυτήν της Ελλάδας.
