Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν «καλοί Σαμαρείτες» στην εποχή μας;
Ποιος αμφισβήτησε ότι, όχι απλά στον ίδιο πλανήτη, αλλά στην ίδια γειτονιά, μπορεί δίπλα στην αγριότητα και το έγκλημα να συνυπάρξει η πιο συγκινητική επίδειξη καλοσύνης και ανθρωπιάς;

Για τους αμφισβητίες του καιρού μας να πούμε ότι είχαμε και τα δύο, σε μια μέρα, σχεδόν έξω από την πόρτα μας.
Την περασμένη Τρίτη και Τετάρτη 350 εργάτες της Toyota έχασαν τη δουλειά τους με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Η εταιρία «προσέλαβε» 60 φύλακες ασφάλειας να τη βοηθήσουν να απολύσει 350 εργαζόμενους,  που δεν ήξεραν τι συμβαίνει.

Από τις 7 το πρωί, την Τρίτη, στο εργοστάσιο της Toyota στην Altona, άρχισε μια περίεργη κινητικότητα. Οι φύλακες ασφαλείας έπαιρναν εκείνους που θα απολύονταν από τη γραμμή και τους οδηγούσαν στο χώρο που είχαν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Μικρά σιδερένια ντουλάπια, τα λεγόμενα lockers. Eκεί, έδιναν στον καθένα μια φτηνή καρό πλαστική σακούλα για να βάλει τα πράγματά του. Να αδειάσει το ντουλάπι του. Ακόμη κανείς δεν ήξερε τι συμβαίνει, αν και όλη η διαδικασία τους προκαλούσε ανησυχία και φόβο μαζί. Αυτό δεν θα κρατούσε πολύ. Ένα μικρό ταξίδι από το εργοστάσιο στο Grand Star Receptions με βαν, κι’ εκεί, ένας–ένας, θα έπαιρνε ένα φάκελο όπου ήταν η επίσημη απόλυσή του, τα κριτήρια γι’ αυτήν και κάτι άλλα ψιλά  που, αυτή την ώρα τουλάχιστον, φαινόταν άκαιρα, άστοχα, περιττά.

ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΦΕΡΣΙΜΟ

Ο γραμματέας του Αυστραλιανού Συνδικάτου Βιομηχανίας, στη Βικτώρια, Πολ Ντιφελίτσε, θα πει ότι «τους φέρθηκαν σα να ήταν ζώα. Τους είπαν να σταματήσουν αμέσως ό,τι έκαναν, τους έβγαλαν από το εργοστάσιο με συνοδεία σεκιουριτάδων, τους επιβίβασαν σε βαν, τους μετέφεραν σε αίθουσα δεξιώσεων κι εκεί έναν–έναν, τους είπαν ότι ‘μέχρι δω ήταν’. Απολύονται. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν είδα κάτι παρόμοιο στη ζωή μου».

Ο ίδιος θα πει ότι «οι απολύσεις δεν θα περάσουν έτσι. Η Toyota θα πρέπει να ετοιμαστεί για σκληρό πόλεμο. Πολλοί από τους απολυθέντες θα διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους».

Ο ομοσπονδιακός υπουργός Εργασιακών Σχέσεων, Μπιλ Σόρτεν, θα πει ότι «αν, πράγματι, έγιναν έτσι τα πράγματα, μιλάμε για απαράδεκτη συμπεριφορά. Ο χρυσός κανόνας, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ‘να μην κάνεις στους άλλους, ό,τι δεν θέλεις να κάνουν εκείνοι σε σένα’. Καμιά απόλυση δεν είναι εύκολη. Θα πρέπει, εντούτοις, να γίνεται με αξιοπρέπεια και σεβασμό στον συνάνθρωπό μας».

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Μαζί με τα κακά νέα, την ίδια ώρα ήλθαν και τα καλά, έτσι για να μας θυμίσουν ότι «υπάρχουν ακόμη άνθρωποι».
Η ιστορία ακούγεται απίστευτη, θυμίζοντας μάλλον παραμύθι, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινή.

Ο ομογενής, Άθα Ματσάκος, γεννημένος στην Αυστραλία, με καταγωγή από την Κατερίνη, χαρίζει την επιχείρησή του επιδιόρθωσης αυτοκινήτων, σε κάποιον που είναι άνεργος και αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Η αξία της είναι $150.000.

Βλέποντας την είδηση στον ημερήσιο Τύπο, ήλθα σ’ επαφή μαζί του για να μάθω, από πρώτο χέρι, πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Ήταν λίγες ώρες μετά τη δημοσιοποίηση της προσφοράς, στην εφημερίδα «Herald Sun», και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν ότι είχε ήδη τηλεφωνήματα από 500 άτομα. «Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα υπάρξει τόση ανταπόκριση. Το τηλέφωνο δεν έχει σταματήσει ούτε λεπτό. Εκείνο που τους λέω είναι να έρθουν να δουν το χώρο, να εξακριβώσω κι εγώ αν ξέρουν τη δουλειά, αν πράγματι έχουν ανάγκη βοήθειας και αν είναι διατεθειμένοι να ζήσουν σε χωριό». 

Το χαμόγελό του είναι πλατύ, εγκάρδιο, η καρδιά του ανοιχτή, γεμάτη καλοσύνη, έτοιμη να ‘δώσει εκεί που θα πιάσει τόπο’.

ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΤΟΠΟΣ

Το Camperdown, όπου ζει ο σύγχρονος Σαμαρείτης, έχει 3.165 κατοίκους -σύμφωνα με την απογραφή του 2006- βρίσκεται, δε, 194 χλμ. νοτιοδυτικά της Μελβούρνης. Πρόκειται για ένα πανέμορφο, γραφικό χωριό, περικυκλωμένο από τρεις λίμνες με πλούσιο ψάρι και ξαπλωμένο στους πρόποδες του Mount Leura. 
Το Camperdown είναι γνωστό για τα κλασσικά ιστορικά του κτίρια, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει ο γοτθικού ρυθμού Πύργος με το ρολόι, ύψους 131 μέτρων, το Πολεμικό Μνημείο, το Μνημείο των Στρατιωτών, το Δικαστήριο, το Ταχυδρομείο και το Βασιλικό Θέατρο.

Το Camperdown έχει επίσης πολλά αθλητικά κλαμπ, όπως κρίκετ, ποδηλασίας, γκολφ, ιππασίας, τένις, ιστιοπλοΐας, ποδοσφαίρου, θαλάσσιου σκι κ.ά.
«Είναι ιδανικό μέρος για έναν οικογενειάρχη που θέλει να μεγαλώσει τα παιδιά του σ’ ένα ωραίο περιβάλλον, μακριά από το θόρυβο της πόλης και το άγχος που προκαλεί συχνά η πολυκοσμία, χωρίς, στην ουσία, να τους λείψει τίποτε. Προσωπικά, αυτόν τον τόπο δεν θα τον άλλαζα με κανέναν», θα πει έντονα, αποκαλύπτοντας και την άλλη πλευρά των δραστηριοτήτων του, τη διοργάνωση ενός από τα γνωστότερα Φεστιβάλ, το Camperdown Cruise, To ίδρυσε ο ίδιος το 2008 και σήμερα είναι γνωστό σ’ όλον τον κόσμο. Πρόκειται για συνδυασμό μουσικής από διάφορα ρεύματα και παρέλασης παλιών αυτοκινήτων για να το θέσουμε πολύ απλά. Προσελκύσει πάνω από 10.000 κόσμο και το φετινό θα γίνει το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτώβρη. Όλα τα έσοδα διατίθενται στο τοπικό Νοσοκομείο και  Γηροκομείο.

ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΧΑΡΑ

«Είναι η μεγαλύτερη απόλαυση να μπορείς να δίνεις χαρά στον άνθρωπο. Ανακούφιση και χαρά. Αυτά τα δύο μαζί με τον βασικό παράγοντα της αγάπης για τον άνθρωπο, νομίζω ότι καθορίζουν και το νόημα της ζωής».

Οι κυνικοί, εύκολα θα πούνε ότι «για να είναι τόσο γενναιόδωρος σημαίνει ότι είναι, το λιγότερο, άνετος οικονομικά». Του το μεταδίδεις και αυτό που εισπράττεις είναι ένα εγκάρδιο, ηχηρό γέλιο: «Όχι ακριβώς. Έχω τα απολύτως βασικά. Δεν χρειάζομαι όμως πολλά. Μέσα στις προτεραιότητές μου, δεν είναι η απόκτηση υλικών αγαθών. Είναι τα έργα που δίνουν χαρά στον άνθρωπο. Μερικοί με ρωτούν ‘καλά γιατί δεν πουλάς την επιχείρησή σου και τη χαρίζεις;’ H απάντηση είναι ότι, στο κλίμα που ζούμε σήμερα, με τόση ανεργία και δυστυχία γύρω μας, με ανθρώπους να στερούνται και τα πλέον βασικά, θα ήταν απάνθρωπο να ζητήσω λεφτά. Δεν μπορώ να το κάνω. Το μόνο που θέλω είναι να βρεθεί ένα άτομο που να ξέρει τη δουλειά και να αγαπήσει αυτόν τον τόπο. Να τον νοιώσει δικό του. Είμαι διατεθειμένος να μείνω τρεις μήνες μαζί του, μέχρι να συνηθίσει, να τον συστήσω στην εδώ τοπική κοινωνία και να τον βοηθήσω να σταθεί στα πόδια του. Αν είναι οικογενειάρχης, ακόμη καλύτερα. Θα λύσει το πρόβλημά του γιατί η επιχείρηση αποφέρει αρκετά κέρδη, ώστε να του εξασφαλίσει μια άνετη ζωή. Τα σχολεία εδώ είναι πολύ καλά, υπάρχουν όλες οι ευκολίες σχεδόν για όλα τα σπορ, οπότε το βέβαιο είναι ότι ο τόπος προσφέρεται για οικογενειακή ζωή».

Μιλώντας για «οικογενειακή ζωή», και με κίνδυνο να χαρακτηριστώ αδιάκριτη, τον ρωτώ, αν ο ίδιος έχει οικογένεια. «Αν εννοείς γυναίκα και παιδιά, όχι. Είμαι 48 χρόνων και πιστεύω ότι είναι λίγο αργά γι’ αυτό. Στη ζωή, όμως, δεν είναι μόνο οι δικοί σου άνθρωποι από τους οποίους μπορείς να αντλήσεις  χαρά. Αν αγαπάς τον άνθρωπο, αν νιώθεις βαθιά το πόσο σπουδαίο είναι να μπορείς να δώσεις ανακούφιση σ’ εκείνον που υποφέρει, να κάνεις τον άλλον να χαρεί με κάτι απλό ή και κάτι απρόσμενο, αυτό δεν είναι ευτυχία; Για μένα -θέλω να σου εξομολογηθώ- είναι η απόλυτη ευτυχία!»
Τροφή, τόση πολλή τροφή για σκέψη, σήμερα!