Δύο εκλεκτοί μας συνέλληνες, σεμνοί λάτρες του εθελοντισμού και της προσφοράς, ένα ζευγάρι στη ζωή και στον αγώνα της διατήρησης της εθνοπολιτιστικής μας ταυτότητας, δύο μοντέλα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας, ο Δημήτρης και η Καίτη Αλεξοπούλου, οι οποίοι επί δεκαετίες μάχονται μέσα στις αίθουσες και τα κέντρα καλλιέργειας πολιτισμού και εθνογλωσσικής ταυτότητας του Ελληνισμού, κόντρα στα αποθέματα υπομονής, ανθεκτικότητας και κόπωσης, τιμήθηκαν από κοινού από το Ελληνο-Αυστραλιανό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο (HACCI) με το Βραβείο Lifetime Achievement Award (joint winners). Η επιβράβευση των δύο ταγών αυτών του ελληνικού πολιτισμού, των άμισθων και αιρετών αξιωματούχων συμπατριωτών μας, έλαβε χώρα την Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2018, στη διάρκεια της Χοροεσπερίδας του Επιμελητηρίου, ενός συλλογικού μορφώματος, που στην πλειοψηφία του απαρτίζεται από τους απογόνους των πρωτοπόρων μεταναστών της μεταπολεμικής περιόδου.
Η επιλογή του ζεύγους Αλεξοπούλου από τους κριτές, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας καλά στημένης και προετοιμασμένης από τους ίδιους διαδικασίας, όπως συχνά πυκνά συμβαίνει, δεν αποτελεί πολιτική πράξη ομηρίας, όπως συμβαίνει με κάποιους της πολιτικής αλλά και θεσμικής εξουσίας που χαρίζουν τίτλους για να κρατούν στην «αυλή τους», καλά μαντρωμένους, τους τιμωμένους, δεν είναι ούτε αποτέλεσμα κάποιου συμβιβασμού που συχνά οδηγεί στην ατίμωση και του βραβείου αλλά και του οργανισμού που το υπερψήφισε. Εδώ έχουμε μια συνειδητή, αλλά αυθόρμητη, εκστρατεία αυτοθυσίας και προσφοράς. Οι τιμηθέντες επί δεκαετίες έβαλαν τον χρόνο πίσω τους, στέρησαν τη σχόλη και την ανάπαυση από τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, έβαλαν ώμο και στήριξαν την ευθύνη και το «πρέπει», όταν οι πολλοί, οι περισσότεροι αδυνατούσαν να εκπληρώσουν το χρέος προς τα κοινά και οι περισσότεροι διαλαλούσαν ότι το «πρέπει» πρέπει να το ξυρίσουμε! Η Καίτη και ο Δημήτρης Αλεξόπουλος αποτελούν χαρακτηριστικό μοντέλο μίμησης αυτοθυσίας προς τις γενιές που έρχονται και αναζητούν μέρισμα προσφοράς και δικαίωμα στον κοινό αγώνα να κρατήσουμε το εθνολωσσικό και πολιτιστικό πρόσωπο του Ελληνισμού στο μέλλον. Το ζεύγος Αλεξοπούλου είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του μοντέλου «Πολίτης», αυτών, δηλαδή, που έχουν μέσα τους αναπτυγμένο το συναίσθημα του πολίτη (civil conscience), όπως το εννοούσε στην Πολιτεία του ο Αριστοτέλης, τον συνεργούντα στην κοινή πρόοδο, τον ενεργό, τον ευαισθητοποιημένο πολίτη, τον πολίτη της συμμετοχής και της προσφοράς, τον πολίτη που ανήκει και εργάζεται για το κοινό καλό, πάνω από το δικό του συμφέρον, πάνω από την ιδιοτέλεια του «ιδιώτη», του ατομικισμού, της εγωλαγνείας, του οιηματία που δεν βλέπει το δάσος, παρά μόνον το δικό του δένδρο.
Με χιλιάδες συνανθρώπους μας διασταυρώνουμε για δευτερόπλεπτα τις ματιές μας καθημερινά σε πολυσύχναστους δρόμους, τους προσπερνάμε, και χανόμαστε μέσα στις σκέψεις μας. Με χιλιάδες άτομα μοιραζόμαστε τον ίδιο χωροχρόνο, το ίδιο διάστημα μέσα στους πολυσύχναστους δρόμους των μεγαλουπόλεων, για να τους χάσουμε σε δευτερόλεπτα, ίσως για πάντα, ως απρόσωπους διαβάτες που η τύχη μάς έφερε στον ίδιο χωροχρόνο για μια ματιά. Χιλιάδες συνέλληνες μετανάστες, με σκληρή δουλειά και επιμονή, κατόρθωσαν να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια, να κάνουν θυσίες, να εργασθούν διπλά «σίφτια» για να μορφώσουν τα παιδιά τους και να κάνουν τη δική τους περιουσία. Χιλιάδες συμπατριώτες μας καταξιώθηκαν να κάνουν πλούτη, να αυγατίσουν την οικογένειά τους με παιδιά και εγγόνια και να συμβάλλουν στην κοινωνική καταξιώσή τους. Είναι πολλοί από τους Ομογενείς μας, οι οποίοι απόταξαν τον ρόλο του φίλαυτου ιδιώτη από τη συνείδησή τους, (αυτόν που ο Αριστοτέλης ονόμαζε «ανόητο», κρετίνο δηλαδή, εξ ου και η μορφο-εννοιολογική μεταφορά της λέξης «idiot» στην Αγγλική, του ανόητου δηλαδή, του ανθρώπου που δεν νοιάζεται για τίποτε πέρα από τον εαυτό του και την οικογένειά του). Είναι ευτυχώς πολλοί κι αυτοί που εντάχθηκαν στα κοινά και υπηρέτησαν σε συλλόγους και αδελφότητες και σωματεία και οργανισμούς, με θυσίες και τους οποίους καταγράφει η ιστορία του Ελληνισμού, ώστε η μνήμη τους να είναι αιώνια, γιατί είναι αλήθεια ότι μόνον η αρχαιολογία και η ιστορία είναι οι επιστήμες που νίκησαν τον θάνατο, χαρίζοντας αιωνία τη μνήμη σε αυτούς που αξίζουν την αιώνια μνήμη με τον αγώνα τους. Αλλά είναι ελάχιστοι συγκριτικά αυτοί που έκαναν την αυτοθυσία και την αυταπάρνηση σκοπό ζωής, δια βίου αγώνα, έργο διακονίας και μεταβλήθηκαν σε λειτουργούς της ταυτότητας και του πολιτισμού μας. Αυτοί είναι οι «απόστολοι» της πολιτιστικής μας φυσιογνωμίας, αυτοί στους οποίους η ιστορία θα φερθεί στοργικά για τις θυσίες τους, για την προσφορά τους στον συνέλληνα και συμπατριώτη τους. Η Καίτη και ο Δημήτρης Αλεξόπουλος είναι οι δια βίου απόστολοι της διακονίας της ταυτότητας και του πολτισμού μας. Όπως δια βίου απόστολοι της εθνογλωσσικής μας ταυτότητας υπήρξαν και ορισμένες δεκάδες μπροστάρηδες, ηγέτες, γεννημένοι αρχηγοί του Ελληνισμού, πού έδειξαν τον δρόμο της αυταπάρνησης – όπως ενδεικτικά μπορούμε να μνημονεύσουμε τους Κ. Γιαμιαδάκη, Π. Γεροντάκο, Ηλ. Ρέντζη, Γ. Ζάγκαλη, Π. Λιβεριάδη, Π. Μιχελίδη, Γ. Λιανό, Ν. Τσουλιά, Θ. Ευκαρπίδη, Α. Κουρή, Ρ. Φραγκιουδάκη, Ι. Κουρτέση, Α. Μάθιους και μερικές ακόμη δεκάδες ομοεθνών μας τους οποίους έχει στη μνήμη του ο καθένας από εμάς.
Τέλος, η επιβεβλημένη επιβράβευση του Δημήτρη και της Καίτης Αλεξοπούλου, διάκριση ενός δια βίου αγώνα, απαρέγκλιτου, συνεχούς, και ατέρμονου, η διάκριση που προδίδει διαρκή αφοσίωση, όχι επιλεγμένη, όχι στοχευμένη, όχι ιδιοτελή, όταν εκχωρείται και αναγνωρίζεται από τους επιγόνους των μεταναστών, από τη νέα γενιά, όπως είναι τα μέλη του Επιμελητηρίου, αποκτά τη διάσταση θριάμβου και απόλυτης δικαιοσύνης. Ο Δημήτρης Αλεξόπουλος στα 82 χρόνια του συνεχίζει να εργάζεται αόκνως, επισταμένα και συστηματικά όχι μόνον μέσα στον χώρο της Αρκαδικής πατριάς, αλλά και να υπηρετεί όλες τις εκφάνσεις του αγώνα του Ελληνισμού για διατήρηση και καταξίωσή του στον ευρύτερο κοινωνικό ιστό της Αυστραλιανής κοινωνίας. Δίδει το «παρών» στις δημόσιες εκδηλώσεις του Ελληνισμού, νηφάλιος και συνετός συμβουλεύει, νουθετεί, αποτελώντας ατέρμονη δεξαμενή δεξιοτήτων και εμπειριών μάθησης. Συμμετέχει στα κοινά, σε αγώνες και εκστρατείες προβολής του Ελληνισμού στη Βικτώρια, στην Αυστραλία, στην Ελλάδα, οργανώνει εθνικά και διεθνή συνέδρια, προεδρεύει της Ομοσπονδίας των Αρκάδων της Αυστραλίας, υπηρετεί ως απλός οπλίτης στο Συμβούλιο του Παναρκαδικού Συλλόγου Μελβούρνης και Βικτωρίας, ηγείται σθενερά του Παγκόσμιου Συμβουλίου Αρκάδων, συμμετέχει στο Ελληνο-Αυστραλιανό Συμβούλιο, εκδίδει ανελλιπώς για πολλά χρόνια την εφημερίδα των Αρκάδων, τη μακροβιότερη σωματειακή εφημερίδα στην Ελληνική Διασπορά, και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των παροικιακών δρώμενων.
Η Καίτη Αλεξοπούλου, ΟΑΜ ανέλαβε με επιτυχία και μεράκι να συνεχίσει τον δρόμο που άνοιξε ο Κυριάκος Αμανατίδης και η ομάδα τους στα πολιτιστικά δρώμενα της Μελβούρνης και όχι μόνον, με την ανάπτυξη του Πολιτιστικού Συνδέσμου, την ανελλιπή έκδοση του μακροβιότερου πολιτιστικού περιοδικού της Ελληνικής Διασποράς (Αντίποδες), με την οργάνωση λογοτεχνικών διαγωνισμών, με την ανέλιξη της λογοτεχνικής δημουργίας του Ελληνισμού, την περαιτέρω καλλιέργεια και άνθιση της ποίησης και της λογοτεχνίας, του θεατρικού έργου, των γραμμάτων και της ελληνικής γλώσσας. Μαζί με την ομάδα της και τους συνεργάτες της οργάνωσε δεκάδες παρουσιάσεις βιβλίων, δημόσιες διαλέξεις, σεμινάρια, επισκέψεις σημαινουσών προσωπικοτήτων, συνάξεις και συζητήσεις, ενθάρρυνε την έκδοση πεζογραφικών και ποιητικών συλλογών και αναδείχθηκε «ιέρεια» του πολτιστικού γίγνεσθαι στην Βικτώρια.
Η σημαντικότατη αποστολική δράση στα πολιτιστικά και κοινοτικά πράγματα του Ελληνισμού της Καίτης και του Δημήτρη Αλεξοπούλου καταγράφεται και αναλύεται διεξοδικά στην υπό έκδοση μελέτη που αναφέρεται στην Ιστορία των Αρκάδων της Αυστραλίας, που αναμένεται να εκδοθεί με την ευκαρία των 60 χρόνων από την ίδρυση και λειτουργία του Παναρκαδικού Συλλόγου Μελβούρνης και Βικτωρίας «Ο Κολοκοτρώνης» το 2019.
* O Kαθηγητής Αναστάσιος Τάμης είναι και πρόεδρος του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Μακεδονικών Σπουδών
