Στην Πλατεία Συντάγματος στις 4 Απριλίου 2012, ημέρα Τετάρτη και ώρα 08.50΄ περίπου, έλαβε χώρα ένα συγκλονιστικό γεγονός και, συγκεκριμένα, η αυτοκτονία ενός 77χρονου. Το γεγονός αυτό, που σοκάρισε τους παρευρισκόμενους, προβλήθηκε από τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και από αρκετά παγκόσμια που εμφάνιζαν τους Έλληνες σε πλήρη οικονομική εξαθλίωση και απόγνωση.
Ήδη, παρήλθαν από τότε αρκετές ημέρες και σήμερα μπορούμε πλέον να δούμε το γεγονός ψύχραιμα και αντικειμενικά. Την ημέρα εκείνη, ο Δημήτρης Χριστούλας, συνταξιούχος φαρμακοποιός, αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του με μια σφαίρα στο κεφάλι στην πλατεία Συντάγματος, που το όνομά της το οφείλει στους αγώνες που έδωσαν οι Έλληνες του 1843, υπερασπιζόμενοι την ελευθερία, την εθνική κυριαρχία και την πίστη τους, διεκδικώντας Σύνταγμα.
Επέλεξε αυτό το μέρος, γιατί ήταν πολιτικοποιημένο άτομο, πιστεύοντας, προφανώς, ότι το απονενοημένο διάβημά του θα ξεσήκωνε τους συμπατριώτες του. Ποιοι τον οδήγησαν στην αυτοκτονία; «Δεν αυτοκτονώ, με σκοτώνουν», ήταν τα τελευταία του λόγια. Είχε, όμως, νοηματοδότηση το διάβημά του; Έστειλε μήπως κάποιο ηχηρό μήνυμα στους Έλληνες; Η αλήθεια είναι ότι η αυτοκτονία του παρέμεινε σπίθα και δεν μπόρεσε να γίνει φλόγα, αφού η ελληνική ψυχή έχει στο DNA της την αντίσταση και τη μαχητικότητα.
Έδωσε δημοσίως τέρμα στη ζωή του διαμαρτυρόμενος για την ελληνική κρίση χρέους; Άραγε, θυσίασε τη ζωή του για να δείξει στην ελληνική κοινωνία, που αδρανεί, ότι είναι ώρα να ξεκινήσει η αντίδραση; Ήταν συνειδητή αυτοχειρία με ιερό σκοπό; Δύσκολη η απάντηση σ΄ αυτά τα ερωτήματα, αφού δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει τις ενδόμυχες σκέψεις του αυτόχειρα.
Αποτελεί, όμως, σοβαρή δικαιολογία, αυτή που αφήνει να νοηθεί με το ιδιόχειρο σημείωμά του, ότι δηλαδή αυτοκτόνησε γιατί δεν ήθελε να είναι πένητας, δεν ήθελε να επιβαρύνει τους δικούς του, δεν ήθελε να είναι μπατίρης; Η αυτοκτονία, ως πράξη, λογίζεται άλλοτε δηλωτική της άνευ όρων παράδοσης, άλλοτε πάλι λύτρωσης και άλλοτε δειλίας στις αντιξοότητες της ζωής. Σεβαστή η μνήμη του αυτόχειρα. Σεβαστή επίσης και η επιλογή του, ως ανθρώπινο θεμελιώδες δικαίωμα, η οποία, όμως, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί αξιέπαινη, γιατί έτσι θα υποτιμηθεί ο αγώνας εκατομμυρίων ανθρώπων που δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, έχοντας τα ίδια ή ακόμη και μεγαλύτερα προβλήματα.
Στο σημείωμά του, που επεξηγεί τους λόγους του διαβήματός του, κάνει λόγο για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μιλώντας για το Μουσολίνι και την κυβέρνηση Τσολάκογλου, υπονοώντας, προφανώς, ότι η Ελλάδα βιώνει έναν ακήρυχτο πόλεμο. Πότε, όμως, η αυτοκτονία στον πόλεμο θεωρήθηκε ηρωική πράξη; Αλήθεια, αν εκείνος που αυτοκτονεί στο πεδίο της μάχης χαρακτηρισθεί ήρωας, πώς πρέπει να χαρακτηρισθεί αυτός που μάχεται ή εκείνος που σκοτώνεται από τα πυρά του εχθρού; Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει με βιαιοπραγίες και λεηλασίες στους δρόμους και τις πλατείες, με απεργίες, άναρθρες κραυγές, με ματαιοδοξία και απονενοημένα διαβήματα (αυτοκτονίες).
Σίγουρα, όμως, θα αλλάξει, εφόσον ο ελληνικός λαός επιδείξει αλληλεγγύη στα δύσκολα, έχοντας ερείσματα το θάρρος, την εργατικότητα, τη σύμπνοια, την αγάπη, τη συμπόνια και την αλληλοκατανόηση, τη σύνεση κατά την επιλογή της πολιτικής ηγεσίας στις προσεχείς εκλογές και αποφασιστικότητα στην πάταξη των φαινομένων της διαφθοράς.
Τελικά, εφόσον οι Έλληνες εξακολουθήσουν να αγωνίζονται με υπομονή, επιμονή, ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, η Ελλάδα θα ξεπεράσει την κρίση και θα ξαναβρεί το δρόμο της ανάπτυξης και της ευημερίας.
