Δεν παύουν να μας εκπλήσσουν οι ομογενείς μαθητές μας και οι οραματιστές εκπαιδευτικοί τους.
Αυτή τη φορά η έκπληξη ήρθε από τις μαθήτριες και τους μαθητές των σχολείων Ελληνικών ως Πρώτης Γλώσσας της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης που παρουσίασαν μια εκπληκτική παράσταση με το γενικό τίτλο «Μάθε τέχνη κι άστηνε».
Το εν λόγω σχολείο, υπό τον συντονισμό της Μαρίας Μπακαλίδου, έχει δυο μονάδες, μια στο Ελληνικό Κέντρο, στο City, και άλλη μια στο Malvern.
Η παράσταση που παρακολούθησα εγώ ήταν στο θέατρο του South Oakleigh Secondary College και, ομολογουμένως, με εντυπωσίασε.
Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι με κυρίευσε η συγκίνηση, ο ενθουσιασμός και η υπερηφάνεια κατά την διάρκεια της παράστασης και βούρκωσα πολλές φορές
.
Γέμισε ασφυκτικά το θέατρο από γονείς και συγγενείς τους -στην πλειοψηφία τους νεοφερμένων- και αυτό ήταν ένα άλλο στοιχείο που συνέβαλε στην όλη συναισθηματική φόρτιση.
Γιατί, όπως είπε ένας μαθητής -και το σημείωσε ιδιαίτερα ο διευθυντής των σχολείων της Κοινότητας, Μάνος Τζιμπραγός- τα σχολεία αυτά «είναι και μια γέφυρα με την Ελλάδα».
Όπως μας εξήγησε η κυρία Μπακαλίδου «Η παράσταση είναι το αποτέλεσμα ενός project, που δουλεύτηκε μέσα στις τάξεις όλη την χρονιά. Μια ομαδική δουλειά, δασκάλων και μαθητών, με θέμα την μεσοπολεμική και μεταπολεμική Ελλάδα, δηλαδή την Ελλάδα και συγκεκριμένα την Αθήνα τα χρόνια ανάμεσα στον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στιγμές μέσα στην ιστορία που σημάδεψαν την Ελλάδα και προφανώς έδωσαν άλλη τροπή στην ανάπτυξή της. Ένα ταξίδι στο χτες, με επαγγέλματα που δεν υπάρχουν σήμερα. Με ανθρώπους άλλης κατηγορίας. Με συμπεριφορές και χαρακτήρες άλλης εποχής».
Αυτό το πολύ φιλόδοξο project υλοποίησαν με ξέχωρη επιτυχία οι μαθητές και μαθήτριες των δυο μονάδων.
Το σενάριο, η σκηνοθεσία και τα σκηνικά αλλά και η υλοποίηση της παράστασης στη μονάδα του Malvern, έγινε από την Κατερίνα Πουταχίδου, ενώ η σκηνοθεσία στη μονάδα του City έγινε από τον Μάνο Κουβεδάκη.
Και μέσα απ’ αυτή την παράσταση, πάνω στην περιορισμένη σκηνή του θεάτρου με πολύ φαντασία, κατάλληλα σκηνικά, κουστούμια, μουσική και φωτισμό, οι θεατές, όπως μας λέει η κυρία Μπακαλίδου «βρέθηκαν στα στενά της Πλάκας κάτω στο Μοναστηράκι, εκεί που ο ήχος της λατέρνας άνοιγε τα παραθυρόφυλλα, εκεί που ο ήλιος έριχνε της ηλιαχτίδες στις παλιές γειτονιές και ο βασιλικός μοσχοβολούσε στα στενά. Εκεί που πήγαν οι Έλληνες πρόσφυγες, μετά την καταστροφή της Σμύρνης. Εκεί που οι επαγγελματίες πουλούσαν τις πραμάτειες τους, για ένα κομμάτι ψωμί αλλά και για μια αξιοπρεπή ζωή. Εκεί που το παιχνίδι στην γειτονιά ήταν ο παράδεισος για τα μικρά παιδιά. Εκεί που ο Καραγκιόζης και ο βουβός κινηματογράφος ήταν τρόπος διασκέδασης για τους νέους. Εκεί που η αριστοκρατία της Αθήνας έπινε τον χυμό της στην πλατεία του Ζαππείου και Συντάγματος. Εκεί που το ρεμπέτικο άνθισε από τους πρόσφυγες της Σμύρνης. Εκεί που ανακοινώθηκε η έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
Σε κάθε χρονολογία-σταθμό (καταστροφή της Σμύρνης, μεσοπόλεμο, κήρυξη του πολέμου του ’40) προβαλλόταν και ένα ντοκιμαντέρ της εποχής δίνοντας μια έξτρα διάσταση στην παράσταση.
Ξανά ο λόγος στην κυρία Μπακαλίδου που λέει: «Οι μαθητές μας έμαθαν για τις παλαιότερες μορφές ζωής της Ελλάδας, την Ελλάδα που άφησαν πίσω τους οι παππούδες τους. Μέσα από το πρότζεκτ αυτό, ανακάλυψαν την εξέλιξη και τη διαδρομή του παρελθόντος μέχρι σήμερα. Τις αντιλήψεις και τις αξίες της εποχής εκείνης.
Ένα ταξίδι στο παρελθόν είναι συχνά αναγκαίο για να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε τις ρίζες μας και την παράδοση μας.
Οι δεκαετίες του μεσοπολέμου ξετυλίγονται μπροστά μας με δραματοποιημένες σκηνές, εμπνευσμένες από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, από την μουσική, τις εφημερίδες και τις φωτογραφίες της τότε εποχής.
Τα παιδιά παρουσίασαν ένα μικρό δείγμα της τότε ρομαντικής, μα πάντα νοσταλγικής Ελλάδας που αφήσαμε και άφησαν οι Έλληνες για ένα καλύτερο μέλλον».
Και το παρουσίασαν άψογα! Μπράβο στα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς τους.
Σ.Χ.