ΔΕΝ θα έλεγα ότι είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος, και έχω τους λόγους μου που δεν είμαι.
ΩΣ εκ τούτου, δεν συμμερίζομαι καθόλου την αισιοδοξία όλων όσων πιστεύουν ότι στις εκλογές της Κυριακής κρίνεται το μέλλον της Ελλάδας.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, διαφωνώ και με όσους πιπιλίζουν την καραμέλα ότι ο λαός με την ψήφο (και τη… σοφία του!) θα δείξει το δρόμο της «συνεργασίας» που θα πρέπει να ακολουθήσουν τα κόμματα.
ΑΝ κρίνω από τις σφυγμομετρήσεις και τα όσα λέγονται και γίνονται τους τελευταίους μήνες, το μόνο που μπορεί να προκύψει από τις κάλπες της Κυριακής είναι ένα γενικευμένο μπάχαλο.
ΠΑΡ’ ΟΤΙ τα αδιέξοδα της χώρας είναι δεδομένα, τόσο η πολιτική ηγεσία όσο και ο λαός, συμπεριφέρονται λες και δεν έχουν επίγνωση τι μεσολάβησε τα τρία τελευταία χρόνια.
ΤΟ γεγονός και μόνο ότι τις εκλογές θα διεκδικήσουν 29 (μικρά και μεγάλα) κόμματα, εκ των οποίων τα 10 (σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις), ενδέχεται να μπουν στη Βουλή, τα λέει όλα.
ΣΥΝΕΠΩΣ, όταν σε μία κρίσιμη για το μέλλον της χώρας εποχή, που έπρεπε να πρυτανεύει η συσπείρωση (και η ενότητα) κομμάτων και λαού, υπάρχει τέτοια πολυδιάσπαση, τι να πει κανείς και τι να περιμένει…
ΚΑΙ το πιο αποθαρρυντικό δεν είναι τόσο ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός των κομμάτων, όσο η ποιότητα των υποψηφίων και το επίπεδο με το οποίο διεξάγεται η πολιτική αντιπαράθεση.
ΓΙΑ άλλη μια φορά (όπως τα ανέμελα χρόνια τα παλιά), η όλη συζήτηση έχει περιοριστεί σε προσωπικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των ηγεσιών των κομμάτων.
Ο καθένας λέει τα δικά του, λες και το ζητούμενο είναι να βρουν λόγους να διαφωνήσουν και όχι να συμφωνήσουν.
ΤΟ έχω (ξανα)γράψει, αλλά δεν πειράζει αν το επαναλάβω. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η φυλή μας δεν διαθέτει την ικανότητα της συνεννόησης.
ΜΙΛΑΜΕ για να μιλάμε και όχι για να συνεννοηθούμε και να καταλήξουμε κάπου. Άσε που χρειαζόμαστε εκατοντάδες λέξεις να πούμε κάτι, όταν οι Γερμανοί λένε το ίδιο πράγμα με δέκα λέξεις και οι Ιάπωνες με δύο.
ΝΑ ένα καραμπινάτο παράδειγμα: Η μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών μας (πάνω από το 70%) πιστεύει ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
ΤΟ ίδιο (για τους δικούς τους λόγους) θέλουν και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, που σημαίνει ότι δεν μας χωρίζει τίποτα με τους ανθρώπους, τη στιγμή μάλιστα (που έστω με το αζημίωτο) μας βοηθούν.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, από τη μια μεριά τους βρίζουμε και δεν θέλουμε να τους δούμε ούτε ζωγραφιστούς και, από την άλλη, συνεχίζουμε να τους εκλιπαρούμε για δανεικά.
Η διαφωνία με τους εταίρους μας βρίσκεται στο γεγονός ότι, ναι μεν, θέλουμε να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, αλλά όπως θέλουμε εμείς.
ΜΕ λίγες κουβέντες, θέλουμε αυτοί να μας δανείζουν τα ωραία τους λεφτά και εμείς να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε με δανεικά.
ΚΑΙ επειδή αυτό δεν είναι πια δυνατόν να συνεχιστεί άλλο, «τα έχουμε πάρει στο κρανίο» και έχουμε εξοργιστεί (και αγανακτήσει) με τη συμπεριφορά της τρόικας.
ΟΛΟΙ ξεχνούν (και κανείς δεν βρίσκεται να τους το θυμίσει) ότι δεν ήλθαν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ να μας δανείσουν λεφτά, αλλά εμείς πήγαμε και τους ζητήσαμε δανεικά για ν’ αποφύγουμε την (άτακτη) χρεοκοπία που θα διέλυε στην κυριολεξία τη χώρα.
ΚΑΙ όταν κάποιος σού δανείζει λεφτά, επιβάλει και τους όρους του προκειμένου να τα πάρει μια μέρα πίσω.
ΤΟ ίδιο κάνουν και οι τράπεζες με τις οποίες και συναλλασσόμαστε. Μέχρι να αποπληρώσεις το δάνειο, η τράπεζα κρατά στο χρηματοκιβώτιό της (ως εγγύηση) και τον τίτλο κυριότητας του σπιτιού σου.
ΑΝ δεν σου γουστάρουν οι όροι της τράπεζας, απλώς δεν παίρνεις το δάνειο. Τελεία και παύλα.
ΤΟ ίδιο θα μπορούσε να είχε κάνει και η πατρίδα μας. Αν δεν της άρεσαν οι όροι του Μνημονίου, ας μην έπαιρνε τα χρήματα για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.
ΜΕ λίγες κουβέντες, δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να επιβάλουν τους όρους τους οι δανειζόμενοι. Μπορεί κάποια μέρα να γίνει και αυτό, αλλά προς το παρόν δεν γίνεται.
ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ από τις μέχρι τώρα εξελίξεις το πιο πιθανό είναι να χειροτερέψουν και όχι να καλυτερέψουν τα πράγματα μετά τις εκλογές.
ΤΟ ζητούμενο για την ώρα είναι τι θα γίνει την Κυριακή. Δηλαδή, πώς θα ψηφίσει ο «σοφός» λαός και πια κυβέρνηση θα εκλέξει για να τον βγάλει από την κρίση.
ΣΥΜΦΩΝΑ με τις σφυγμομετρήσεις, ακόμα και να συνεργαστούν τα δύο μεγάλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) ενδέχεται να μην μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση τη στιγμή που η χώρα χρειάζεται επειγόντως κυβέρνηση και μάλιστα πολύ ισχυρή.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και κόντρα στις σφυγμομετρήσεις, δεν αποκλείω να λειτουργήσει στις εκλογές της Κυριακής το σύνδρομο που θέλει τον πνιγμένο να πιάνεται από τα μαλλιά του για να σωθεί.
ΔΕΝ αποκλείω δηλαδή τη τελευταία στιγμή οι ψηφοφόροι, φοβούμενοι την ακυβερνησία και την πλήρη αποδόμηση του κράτους (ή τέλος πάντων ότι έχει απομείνει από αυτό) να στραφούν και πάλι στα δύο μεγάλα κόμματα.
ΚΑΤΙ παρόμοιο συνέβη το 2008 μετά τη παγκόσμια οικονομική κρίση. Στους κύριους υπεύθυνους της κρίσης, δηλαδή στους χρηματιστές και μεγαλοτραπεζίτες εναπόθεσαν τις ελπίδες τους και οι κυβερνήσεις να τους βγάλουν από αυτή.
ΟΙ φορείς της ασθένειας στην προκειμένη περίπτωση κρατούν και το φάρμακο της γιατριάς. Και η ασθένεια είναι η μόνη «υγεία» που γνωρίζουμε.
ΟΣΟ παράδοξη και αν φαίνεται, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, η υπερψήφιση των δύο μεγάλων κομμάτων που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, δεν αποκλείεται να συμβεί.
ΜΑ είναι δυνατόν, θα με ρωτήσετε, να φτάσει ο μαζοχισμός του ελληνικού λαού σε τέτοια επίπεδα; Να ψηφίσει (και πάλι) τα δύο μεγάλα κόμματα που για δυόμισι χρόνια καταριέται, βρίζει και μουντζώνει μαζικά;
ΒΕΒΑΙΩΣ και είναι, φίλοι αναγνώστες, όταν η ανασφάλεια για το αύριο και η απελπισία είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα, ενός λαού που (στην κυριολεξία) στερείται πολιτικής κουλτούρας και κοινωνικής συνοχής.
ΣΤΗΝ πραγματικότητα, ο ελληνικός λαός δεν έχει καμιά επιλογή, αφού ακόμα και τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία υποτίθεται ότι ευαγγελίζονται έναν καλύτερο κόσμο, δεν διαφέρουν ποιοτικά από τα υπόλοιπα.
ΤΗΝ ευθύνη που ο λαός έφτασε στο σημείο να μην έχει επιλογή, παρά το γεγονός ότι έχει να διαλέξει μεταξύ 29 κομμάτων (!) τη φέρει ακέραια ο ίδιος ο λαός.
ΟΙ πολιτικοί που τον εκπροσωπούν δεν έπεσαν από τον ουρανό. Από τα σπλάχνα του προέρχονται και με την ηθική του μεγάλωσαν και πορεύονται.
Η ευθύνη για την κατάντια της χώρας είναι συλλογική και αδιαίρετη. Ως εκ τούτου, πρέπει κάποια στιγμή να καθίσουμε μπρος στον καθρέφτη της αυτογνωσίας, και ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες τους.
ΟΤΑΝ φάνηκε το μέγεθος της κρίσης, πίστεψα ότι, επιτέλους, ήλθε η ώρα της αυτογνωσίας. Αμ δε…
ΑΝΤΙ να συζητήσουμε νηφάλια για το πώς φτάσαμε έως εδώ και τι να κάνουμε για να αφήσουμε πίσω μας το ολέθριο παρελθόν, εμείς κάναμε, για άλλη μια φορά, αυτό που κάνουμε πάντα.
ΑΡΧΙΣΕ ο ένας να δακτυλοδείχνει τον άλλο και να του φορτώνει όλα τα κακά. Αρχίσαμε να αγανακτούμε και να βρίζουμε τους πάντες και, βεβαίως, να ψάχνουμε για νέα σενάρια συνωμοσίας προκειμένου να χρεώσουμε σε άλλους τα δικά μας λάθη.
ΠΑΣΧΟΥΜΕ και, μάλιστα, σε (πολύ) ανησυχητικό βαθμό από το σύνδρομο του (αιώνιου) θύματος.
ΜΑΣ αρέσει να σκεφτόμαστε ότι για κάποιους λόγους (που ποτέ δεν κατάλαβα) όλοι μας κυνηγούν να μας κάνουν κακό. Προπαντός, οι… μεγάλοι!
ΕΤΣΙ και μας αφαιρέσει κανείς το πιο πάνω σύνδρομο θα πέσουμε σε εθνική κατάθλιψη, αφού θα είναι σαν να μας αφαιρούν το οξυγόνο που αναπνέουμε.
ΔΕΝ πιστεύω ότι οι εκλογές της Κυριακής θα βοηθήσουν τη χώρα. Το αντίθετο, θα συμβάλουν στο να κάνουμε ένα ακόμα βήμα στο πουθενά. Αυτά και γεια χαρά.
