Οι Αμερικανοί συνέχιζαν ανένδοτοι την εξόντωση των Βιετναμέζων, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ άφηνε την τελευταία του πνοή στο Μέμφις κι ο Γιούρι Γκαγκάριν πεθαίνει σε αεροπορικό δυστύχημα, λίγο πριν οι παριζιάνικοι δρόμοι πάρουν φωτιά τον ματωμένο Μάη.

Το 1968 ήταν μια ταραγμένη χρονιά και οι ανήσυχες μέρες του χειμώνα μετατράπηκαν σε ιστορικές τραγωδίες την άνοιξη που ακολούθησε.
Ήταν εκείνη την άνοιξη που η Μάντσεστερ Σίτι θα κατακτούσε το δεύτερο και τελευταίο ως σήμερα τρόπαιο της πρωταθλήτριας στην Αγγλία, στον ίσως πιο διαχρονικό αντιπερισπασμό της ανθρωπότητας – το ποδόσφαιρο.

Τον Μάη του ’68 Σίτι και Γιουνάτεντ βρίσκονταν μαζί στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, σε ένα παράδοξο γύρισμα της μοίρας, αφού οι «πολίτες» ξεκινούσαν τη σεζόν τότε πιο ήσυχοι από ποτέ.

Έχοντας επιστρέψει το 1966 στην πρώτη κατηγορία του πρωταθλήματος, η Σίτι είχε παραδώσει το τιμόνι της τεχνικής ηγεσίας στον 51χρονο Τζο Μέρσερ, ο οποίος μόλις είχε απολυθεί από την Αστον Βίλα ενώ παράλληλα προσπαθούσε να συνέλθει από εγκεφαλικό επεισόδιο. Δίπλα του τοποθετήθηκε ο 38χρονος τότε, ιδιόρρυθμος πάντα Μάλκολμ Αλισον.

 «Απεχθανόμουν τον φαντασμένο τόνο στη φωνή των παικτών τους, τα τσιράκια τους και πολλούς από τους οπαδούς τους. Για μένα έγινε πρόκληση όταν περνώντας από τα παρκάκια της πόλης έβλεπα το 90% των παιδιών να φοράει κόκκινες φανέλες», θα έλεγε κάποτε ο Αλισον, δηλωμένος οπαδός της Σίτι και ξεκάθαρα αντι-Γιουνάιτεντ.
Την πρώτη σεζόν στη «μεγάλη κατηγορία», η Σίτι τερματίζει μόλις 15η σε σύνολο 22 ομάδων. Δεκατέσσερις θέσεις πιο πάνω και 21 βαθμούς περισσότερους η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των Τζορτζ Μπεστ, Ντένις Λο και Μπόμπι Τσάρλτον ήταν η πρωταθλήτρια.

Στο ξεκίνημα της επόμενης περιόδου ο μύθος θέλει τον Πάτι Κρέραρντ, παίκτη των «διαβόλων», να στοιχηματίζει 10 αγγλικές λίρες με τον Αλισον ότι η Σίτι δεν θα κατάφερνε ποτέ ξανά να προσελκύσει 30.000 κόσμο.

Ήταν το πρώτο από τα δύο στοιχήματα που ο Αλισον θα κέρδιζε στην πορεία του με τη Σίτι, καθώς στο φινάλε της σεζόν οι «πολίτες» ήταν πια πρωταθλητές.
Ο Αλισον επέστρεψε στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας ως πρώτος προπονητής το 1979-80, αλλά αποδείχθηκε μια αποτυχημένη επιλογή εκατέρωθεν…

ΣΑΜΠΑΝΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣΚΕΣ ΟΞΥΓΟΝΟΥ

 Οι ιστορίες που συνοδεύουν τον Αλισον στο διάστημα της θητείας του στη Σίτι, και όχι μόνο, έχουν αφήσει τη δική τους εποχή στο αγγλικό ποδόσφαιρο… Όπως κάθε αντι-σταρ που σέβεται τον εαυτό του ο «Big Mal» λάτρευε το ποτό, τις γυναίκες, τον τζόγο, το κάπνισμα και το να εξοργίζει τους αντιπάλους του.
Ήταν ο ίδιος άνθρωπος που ο Μπόμπι Μουρ απέδιδε τα εύσημα για την εξέλιξή του ως παίκτης κατά τη σύντομη συνύπαρξή τους στη Γουέστ Χαμ.
 «Η επιτυχία της Σίτι εκείνη τη σεζόν οφειλόταν εν πολλοίς στην ικανότητα του Μέρσερ να χαλιναγωγήσει τις πιο τρελές ιδέες του Αλισον, του οποίου το πανέξυπνο ποδοσφαιρικό μυαλό συνοδευόταν κι από ένα τεράστιο εγώ», απεφάνθη ο Ντέιβιντ Λέισι του Guardian.

Ο Μέρσερ εκτός από την χαλιναγώγηση των ιδεών του Αλισον, φαίνεται πως είχε αναλάβει τη συνολική επιτήρηση του ποδοσφαιρικού alter ego του.
Σύμφωνα με ένα ακόμη από τους μύθους, όταν κάποτε η τοπική αστυνομία σταμάτησε τις πρώτες πρωινές ώρες τον Μέρσερ, βλέποντάς τον να κόβει «οχτάρια» με το αυτοκίνητό του, εκείνος κατέβασε το παράθυρο του οδηγού και τραύλισε κάπως μοιρολατρικά: «Εντάξει, εντάξει παιδιά… Τι έκανε αυτή τη φορά ο Μάλκολμ;».
Όταν ο Αλισον δεν έκανε εντύπωση εκτός γηπέδου, έκανε σημαντική δουλειά στον σχεδιασμό της Σίτι. Σε αυτόν πιστώνεται η μεταγραφή του Τόνι Κόουλμαν από την Ντονκάστερ, μία από τις πιο καλές κινήσεις που κατάφερε να κάνει η «νεοφώτιστη» Σίτι στις αρχές της σεζόν του 1967-’68.

Ο Κόουλμαν είχε τη φήμη του κακού παιδιού, αλλά ο Αλισον επέμεινε πως η προσωπικότητά του ήταν απαραίτητη για τα αποδυτήρια. Ανέλαβε μάλιστα προσωπικά τη συμμόρφωσή του, γρονθοκοπώντας τον κάποτε όταν τον πέτυχε σε ένα από τα μπαρ της πόλης να πίνει, σε μια βραδιά απαγόρευσης εξόδου.
Μεταξύ άλλων, στον Αλισον αποδίδονται πρωτοποριακές μέθοδοι, όπως το να φορούν οι παίκτες μάσκες οξυγόνου στην προπόνηση για να ενισχύουν την αντοχή των πνευμόνων ή το να σταματήσουν να πίνουν μπύρα. Πρότεινε ανεπιφύλακτα τη σαμπάνια.

«ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΣΩΡΙΑΖΟΜΑΣΤΑΝ ΣΑΝ ΚΛΟΟΥΝ…»

Ό,τι κι αν ήταν αυτό που κρατούσε τους Τζο Μέρσερ και Μάλκολμ Αλισον σε αρμονία, φαίνεται να λειτουργούσε και για την ομάδα. Πριν ακόμη η Σίτι στεφθεί πρωταθλήτρια είχε καταφέρει να προκαλεί τον θαυμασμό των αντιπάλων.

Σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Τότεναμ, το οποίο περιγράφεται ως το καλύτερο της σεζόν εκείνης, οι «πολίτες» νίκησαν με 4-1 στο παγωμένο χορτάρι του Maine Road και ένας από τους παίκτες των Σπερς φέρεται να δήλωνε εντυπωσιασμένος πως «ήταν μαγικό. Οι παίκτες της Σίτι κινούνταν σαν Ολυμπιονίκες παγοδρόμοι την ώρα που εμείς σωριαζόμασταν δεξιά κι αριστερά σαν κλόουν».

Στο φινάλε της σεζόν, την άνοιξη του ’68, Σίτι και Γιουνάιτεντ μοιράζονταν την κορυφή της βαθμολογίας, με την ομάδα του Μέρσερ να υπερτερεί λόγω διαφοράς τερμάτων.
Τις βλέψεις τίτλου και των δυο ομάδων απειλούσε μόνο η Λίβερπουλ του Μπιλ Σάνκλι. Οι «κόκκινοι» ηττήθηκαν, το ίδιο και η Γιουνάιτεντ – στο Old Trafford από τη Σάντερλαντ – αφήνοντας τον γύρο του θριάμβου για τη Σίτι, που στις 11 Μαΐου νικούσε 4-3 τη Νιούκαστλ στο St James Park.

Το δεύτερο τρόπαιο πρωταθλητή, μετά το 1937, ταξίδευε στο «μπλε» κομμάτι του Μάντσεστερ και ένας παραληρητικός Αλισον πηδούσε από το πούλμαν για να γιορτάσει μαζί με τους οπαδούς της Σίτι που είχαν βγει στους δρόμους.

«ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΔΕΙΛΟΥΣ»

Η Γιουνάιτεντ πρόσφερε το αντίδοτο στους οπαδούς της δυο εβδομάδες αργότερα, σηκώνοντας το Κύπελλο Πρωταθλητριών στον τελικό του Wembley με την Μπενφίκα. Ο Μάλκολμ Αλισον είχε βρει τη νέα του πρόκληση. «Δεν υπάρχει όριο στις επιτυχίες αυτής της ομάδας. Θα κατακτήσουμε το ευρωπαϊκό. Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από δειλούς και θα τους τρομοκρατήσουμε όλους με τη δύναμη και το επιθετικό μας ποδόσφαιρο», δήλωνε με στόμφο.

Την επόμενη σεζόν η Σίτι αποκλείστηκε στον πρώτο προκριματικό γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από την ατρόμητη Φενέρμπαχτσε, στο πρωτάθλημα τερμάτισε 13η, δυο βαθμούς λιγότερους από τη Γιουνάιτεντ, και η γειτονιά του Μάντσεστερ κάπως ησύχασε…