Μετά την τουρκική εισβολή, ο Αμμοχωστιανός μουσικός και τραγουδιστής Στέλιος Χιώτης, ξενιτεύτηκε στην Αγγλία, δίνοντας τον αγώνα της επιβίωσης. Κατά την επίσκεψή του στην Κύπρο (την περίοδο 1979-80), αισθάνθηκε την ανάγκη να αγναντέψει, να «περπατήσει» στην πόλη του. Μπροστά στα συρματοπλέγματα στη Δερύνεια, η εικόνα ήταν πρωτίστως νοσταλγική…

Η έμπνευση στιγμιαία. Πήρε το έγγραφο της ασφάλειας του αυτοκινήτου που ενοικίασε κι άρχισε να γράφει:

«Περπατώ του δρόμου η άκρη είναι μακριά
θολωμένο δάκρυ, αίμα στάζει η καρδιά
μοναξιά είσαι απέραντη σαν λίμνη
έρημος χωρίς σκιά
μάνα εσύ έχεις τη λύπη
τη σιωπή για συντροφιά
Τραγουδάω για μια πόλη
που ‘χω μέσα στην καρδιά
τραγουδάω για μια πόλη
κόρη στην ακρογιαλιά
Χώμα που περπάτησα
γη που νοσταλγώ
χώμα που μ’ ανάστησες
Αμμόχωστος»

Ο πόνος, ο καημός, η νοσταλγία, αλλά και η πίστη για την επιστροφή, ήταν το μήνυμα του Στέλιου Χιώτη που μελοποιήθηκε από τον ίδιο το 1984 κι αποτελεί σήμερα τον πιο πολυτραγουδημένο ύμνο για την Αμμόχωστο, με τίτλο «Χώμα που περπάτησα». Σε μία επίσκεψή του στο Λονδίνο, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο μετέπειτα πρόεδρος της Ανόρθωσης Κίκης Κωνσταντίνου, άκουσε τον Στέλιο Χιώτη να ερμηνεύει το τραγούδι και πέρα από τη μεγάλη συγκίνηση, του ζήτησε μερικούς δίσκους για να γίνει γνωστό και στην Κύπρο. Στο εξώφυλλο του δίσκου υπήρχε η φωτογραφία του Στέλιου Χιώτη με τον σκύλο του. «Μόνο τον σκύλο μου πήρα από την Αμμοχώστο, δεν είχα κάτι άλλο που να θυμίζει την Αμμόχωστο», ανέφερε χαρακτηριστικά ο καλλιτέχνης.

Με τους δίσκους που έφερε στην Κύπρο ο Κίκης Κωνσταντίνου, το τραγούδι άρχισε δειλά – δειλά να ακούγεται μεταξύ των Αμμοχωστιανών, ενώ διαδόθηκε ευρέως όταν κυκλοφόρησε (μαζί με άλλα τραγούδια του Στέλιου Χιώτη) σε κασέτες από τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Φιλάθλων της Ανόρθωσης. Η πρωτοβουλία είχε τεράστια απήχηση και ταυτίστηκε με την Ανόρθωση (και τη Νέα Σαλαμίνα).

Ο Στέλιος Χιώτης έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι «το τραγούδι αυτό δεν ανήκει πλέον σε μένα αλλά σε όλον τον κόσμο, γιατί το αγκάλιασε και το αγάπησε, έγινε σήμα κατατεθέν του τόπου μας και του προβλήματός μας». Τονίζει επίσης ότι «όταν το τραγουδώ και λέω τη λέξη Αμμόχωστος, δεν εννοώ μόνο την Αμμόχωστο, νιώθω ότι μιλώ πραγματικά για όλες τις κατεχόμενες πόλεις και περιοχές μας, όσο κι αν ακούγεται παράξενο».

Το «Χώμα που περπάτησα» είναι ένας ύμνος για την προσφυγιά μα συνάμα και πηγή έμπνευση για όλους. Επί πολλά χρόνια ήταν αδιανόητο να αρχίσει εντός έδρας αγώνας της Ανόρθωσης, ακόμη και διεθνής, αν δεν ακουγόταν από τα μεγάφωνα κι αν ο κόσμος δεν το τραγουδούσε. Είναι ένα τραγούδι που μεγάλωσε γενιές Ανορθωσιατών, ιδιαίτερα των νεαρών, οι οποίοι μέσα από τους στίχους του γνώρισαν και λάτρεψαν την Αμμόχωστο. Ταυτόχρονα ενέπνευσε τους αθλητές, τις αθλήτριες και τους προπονητές της Ανόρθωσης στον αθλητικό στίβο.

Τόσο μεγάλη είναι η απήχηση του τραγουδιού «Χώμα που περπάτησα» που η αείμνηστη, Αμμοχωστιανή ραδιοφωνική παραγωγός, Γιάννα Λοϊζίδου (παρουσίαζε για περισσότερα από 20 χρόνια την πρώτη σε ακροαματικότητα καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή «Λίγη Κουβέντα-Λίγη Μουσική» στο Ράδιο Πρώτο) είχε δηλώσει ότι δεν θυμόταν κάποια ημέρα που έστω κι ένας ακροατής να μην έχει ζητήσει να ακούσει τον ύμνο της Αμμοχώστου!