ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ για πρώτη φορά τη Δέσποινα Λιοζίδου Σερμίστερ στο σπίτι ενός αδελφικού φίλου προς τους δυο μας το καλοκαίρι του 2007. Ευγενική, ευφυής, κοσμοπολίτισσα. Μας διηγήθηκε την ιστορία της. Τα παιδικά της χρόνια στην Ελλάδα. Τη μετανάστευση της από τη Θεσσαλονίκη στο Παρίσι, από το Παρίσι στη Βαρκελώνη και μετέπειτα στο Τελ Αβίβ όπου διαμένει έως σήμερα. Στο επίκεντρο της συζήτησης η ελευθερία του ανθρώπου και όλα τα εκφραστικά μέσα που μπορεί κάποιος να αξιοποιήσει στη ζωή του, τα μεγαλύτερα κείμενα που γραφήκανε στην ανθρωπότητα και η συγκίνηση της όταν διαβάζει Ελληνική λογοτεχνία και ποίηση. Η Δέσποινα μετέφρασε στην Εβραϊκή γλώσσα ‘Έλληνες λογοτέχνες, έργα των Παπαδιαμάντη, Καζαντζάκη και Χωμενίδη, το Μονόγραμμα καθώς και τη Συναυλια των Υακίνθων του Οδυσσέα Ελύτη. Ωστόσο η επιτομή των προσπαθειών της στο γεφύρωμα δύο λαών που, από αρχαιοτάτων χρόνων, συνεχίζουν να διαμορφώνουν τη σκέψη στον πλανήτη μας είναι το πρώτο σύγχρονο Ελληνο-Εβραϊκό Εβραϊο-Ελληνικό λεξικό.
Δέκα χρόνια καθημερινής εργασίας πέρασαν για να φτάσει το πόνημα αυτό στον εκδοτικό οίκο Kinneret Zmora-Bitan Dvir περί τα μέσα του 2018. Δέκα χρόνια σε αγαστή συνεργασία με δύο εξαίρετους επιστήμονες, τον Δρ. Γλωσσολογίας Rubik Rosenthal και τον Δρ. Υφογλωσσολογίας Νικόλαο Μαθιουδάκη.
BINTEO: Ο Έλληνας πρέσβης του Ισραήλ, κ. Κωνσταντίνος Μπίκας, ομιλεί για το πρώτο σύγχρονο Ελληνο-Εβραϊκό Εβραϊο-Ελληνικό Λεξικό της κ. Δέσποινας Λιοζίδου Σερμίστερ
Η Δέσποινα είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών και πάντα ήθελε να τους εμφυσήσει μέσα από την Ελληνική γλώσσα όλα όσα νοηματοδοτούν γι’ αυτήν τον πολιτισμό της πρώτης της πατρίδας. Κυρίως τις έννοιες και την ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων μέσα από τις λέξεις. Καθώς και το πως αυτές ερμηνεύονται αντίστοιχα μέσα από τις ρίζες των Εβραϊκών λέξεων και βιωμάτων. Μία έντιμη ανταλλαγή πολιτισμικών αγαθών και σκέψεων που ανοίγει έναν νέο ορίζοντα σε όσους θέλουν να κοιτάξουν πιο πέρα από όσα ήδη γνωρίζουν για την ιστορία των δύο λαών.
Πριν από την έκδοση του λεξικού, η σύγχρονη Ελληνική γλώσσα μεταφράζονταν προς τα Εβραϊκά χρησιμοποιώντας λεξικά της Αγγλικής. Η ίδια διαδικασία από την Εβραϊκή προς την Ελληνική. Πλέον οι μεταφράσεις καθώς και η εκμάθηση των δύο γλωσσών δεν απαιτούν τη χρήση τρίτης γλώσσας.
Εάν κάποιος συναντήσει τη Δέσποινα θα παρατηρήσει το ευθυτενές παράστημα αυτής της γυναίκας. Το κουράγιο της να μη λυγίζει σε βάθος χρόνου. Με την ίδια πίστη βαδίζει η σκέψη της ανάμεσα στις δύο Μεσογειακές χώρες. Το ίδιο άκαμπτη μπροστά στο νέο της εγχείρημα. Στη μετάφραση του Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη. Για την ίδια ο χρόνος αριθμείται μόνο μέσα από λέξεις, συνδυάζοντας εποχές με συγγραφείς και ποιητές. Ακόμη μνημονεύει στίχους του Κ.Π. Καβάφη στα Γαλλικά, από τις αναγνώσεις των πρώτων μετεφηβικών της χρόνων στο Παρίσι. Η ευχή θα ήταν να μην αφήσει να υψωθούν τα Τείχη, που έγραφε ο Αλεξανδρινός, ανάμεσα στους δύο αυτούς λαούς. Κι όταν ακόμη γίνεται αυτό, αδυνατώντας ν’ αποτραπεί αυτή η αιδώς, η ίδια μέσα από το μεταφραστικό και λεξικογραφικό της έργο να καλλιεργεί συνειδήσεις.
