ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΤΑΙ μέσα από ένα εμπειρικό, παρά ποσοτικό, επίπεδο πως αρκετοί συμμετέχοντες στα social media εκφράζουν τον θυμό τους για διάφορα θέματα της επικαιρότητας επιλέγοντας τη χρήση ύβρεων. Ορισμένες φορές ο θυμός είναι εύλογος, ακόμη και όταν δεν δομείται επάνω στα όποια επιχειρήματα μπορεί κάποιος να παραθέσει σε μία ομαδική σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, σε ένα web site ή σε ιστοσελίδες κυβερνοχώρου που επιθυμούν έναν γόνιμο διάλογο ανάμεσα σε πομπό και δέκτες.
Αναμφισβήτητα ο σεβασμός θα πρέπει να ενθαρρύνεται και από τις δύο πλευρές, αναγνωστών και ηλεκτρονικών μέσων. Ας μην ξεχνούμε πως όταν κάποιος ασκεί κριτική εκφράζει τη γνώμη του ή απλώς χαρακτηρίζει ένα γεγονός ή πρόσωπο, παράλληλα, αυτοπροσδιορίζει το ύφος αλλά και ήθος του επάνω σε έναν διάλογο.
Εκεί που δεν μπορεί παρά να υπάρξει άρνηση ως προς τη χρήση ύβρεων είναι στις περιπτώσεις που οι ειδήσεις αφορούν νεκρούς. Στις ειδήσεις αυτές το υβρεολόγιο δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης, έκφρασης, βαρύτητας. Μάλιστα, αποτελεί μέθοδο διαφυγής από την όποια λογική κριτική.
Οι Έλληνες κατά παράδοση σεβόμαστε τους νεκρούς. Η παραπάνω αλήθεια βρίσκεται καταγεγραμμένη στην Ιλιάδα (Ω 485 – 676) του Ομήρου. Στην αυγή της ανθρώπινης σκέψης, ο Δίας κοιμίζει όλες τις σκοπιές καθώς ο Πρίαμος προσπερνά για να παραλάβει το σώμα του νεκρού του γιού Έκτορα. Ο Αχιλλέας αντικρίζοντας τον πατέρα δίνει εντολή να περιποιηθούν και να στολίσουν τον νεκρό, ενώ καλεί τον Πρίαμο σε γεύμα. Καλεί τον πατέρα σε μία επανένταξη στη ζωή μέσα από τη μνημόνευση του παιδιού του, τιμώντας έτσι τον Έκτορα.
Στον σύγχρονο κόσμο ο άνθρωπος διαφαίνεται να είναι ανεξάντλητος στα επιτεύγματα αλλά και στις ολικές καταστροφές. Με καθησυχασμό προς το παρόν διαπιστώνουμε πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αποκωδικοποιηθεί μέσα από επιστημονικά πειράματα ή αναλύσεις. Ως εκ τούτου, επειδή δεν έχουμε μία πλήρη αποδεικτική αντίληψη από το που έρχεται και που πηγαίνει η ανθρώπινη ύπαρξη καλό είναι να σωπαίνουμε, όταν ο ψυχισμός μας δεν μας επιτρέπει να πούμε «αιωνία η μνήμη του/της». Οι αφορισμοί το μόνο που καταφέρνουν είναι να θυμίζουν το «mind the gap» σ’ ένα ακόμη μετέωρο βήμα νόησης όλων όσων τους εκστομίζουν.
