Κάποιοι Ελλαδικοί Νεοέλληνες πολιτικοί (και όχι μόνο) είναι να τους λυπάσαι. Ακούω τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλο, λίγο μετά τον καταποντισμό του κόμματός τους στις περασμένες βουλευτικές εκλογές του Μάη, να λέει: «Ο ελληνικός λαός δεν έδωσε καθαρή εντολή. Ο Θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του».
Θα ήθελα πολύ να μάθω ποιος είναι αυτός ο «Θεός της Ελλάδας» και πού ακριβώς πρέπει να βάλει το χέρι του για να διατηρηθεί η διπλοσάκουλη κοιλιά του Βενιζέλου. Άραγε, η Ελλάδα είναι τόσο τυχερή, ώστε να διαθέτει και δικό της Θεό; Ναι, είναι. Το λέει ο Βενιζέλος: η ζητιάνα Ελλάδα έχει δικό της Θεό. Φανταστείτε τον όγκο της μωρίας του ανθρώπου!
Αλλά σήμερα δεν θα τα πω όλα εγώ. Θα με βοηθήσει (πάλι) ο συνάδελφος «εν όπλοις» Παντελής Μπουκάλας. Σε πρόσφατο άρθρο του στην αθηναϊκή εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», γράφει για τον Θεό Ελλάδας, ο οποίος ενδιαφέρεται όχι μόνο για τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας, αλλά και για τις ελληνικές ομάδες του μπάσκετ!
ΤΟ ΑΡΘΡΟ
«Αλλού την περιμέναμε τη λυτρωτική παρέμβαση του Θεού, του «Θεού της Ελλάδας», και αλλού έλαβε τελικά χώρα η φιλελληνική επιφάνειά του. Προεκλογικά, κι όχι επειδή τελούσαν υπό κρίση ορθολογισμού, αλλά επειδή ο λαϊκισμός δεν αφήνει ούτε τους ουρανούς ανέγγιχτους, τον επικαλούνταν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Καρατζαφέρης. Η παράδοση άλλωστε που μεταφράζει τη «δεξιάν τους Κυρίου» σε «Κύριον της δεξιάς» κρατάει από πολύ παλιά, ενώ πολύ πολύ παλαιότερη είναι η τάση των ανθρώπων να στρέφονται αμήχανα προς τα πάνω όταν τα πράγματα εδώ κάτω βαλτώνουν και γίνονται ασφυκτικά. Μολαταύτα, και πιθανόν επειδή η λήψις το ονόματός του δεν πρέπει να γίνεται επί ματαίω, κατά τας εντολάς, η Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ έμειναν δίχως τη θεϊκή συνδρομή και δεν τα πήγαν και τόσο καλά. Και δεξιός να είναι ο Θεός, αδέξιος δεν είναι.
»Μετεκλογικά, μόλις στην πρώτη του δήλωση μετά τα θεόπικρα γι’ αυτόν και το κόμμα του αποτελέσματα, τον Θεό τον επικαλέστηκε ο κ. Βενιζέλος, λέγοντας: «Ο ελληνικός λαός δεν έδωσε καθαρή εντολή. Ο Θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του». Η εντολή βέβαια, τουλάχιστον όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, ήταν καθαρότατη και ηχηρότατη, κι ίσως αυτό ακριβώς εξώθησε τον πρόεδρό του όχι ακριβώς στην προσευχή αλλά στο παράπονο: Πώς ο Θεός αποφάσισε να πριμοδοτήσει τους άθεους αριστερούς κι όχι τους ευλαβείς του κόμματός του, που ακόμα και με τις παραθρησκευτικές οργανώσεις παίζουν, ώστε να μη χάσουν καμία ψυχή ανθρώπου – και καμία ψήφο; Ούτε και ο κ. Βενιζέλος εισακούστηκε όμως, παρότι Ευάγγελος. Και τούτο επειδή, κατά πάσαν πιθανότητα, εξακολουθεί ισχύει το ευαγγελικό κείμενο «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, και τα του Θεού τω Θεώ», μολονότι εμείς εδώ κάτω δεν ανεχόμαστε τον χωρισμό εκκλησίας και κράτους – άλλη μία από τις «κάθετες» δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ […].
»Αλλά ο «Θεός της Ελλάδας», όπως επιμόνως τον αποκαλούμε εθνικοποιώντας τον με κτητική προπέτεια, δεν μας άφησε τελικά στην αδύναμη μοναξιά μας, αν και για να γίνει αυτό χρειάστηκε η υψηλότερη δυνατή μεσιτεία: του Οικουμενικού Πατριάρχη. Σύμφωνα τουλάχιστον με τον σπορκάστερ του κρατικού καναλιού [. . .], χάρη στη θέληση του Θεού ο Ολυμπιακός νίκησε τους Ρώσους της ΤΣΣΚΑ στον τελικό του μπάσκετ. Ο θρίαμβος μάλιστα σημειώθηκε «σε χώμα ελληνικό», όπως είπαν κι έγραψαν οι πάσης αποχρώσεως αλυτρωτιστές μας, συγχέοντας την πορτοκαλιά μπάλα με την Κόκκινη Μηλιά και τον Γιώργο Πρίντεζη με τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Και προφανώς για να ευχαριστήσουν τον Θεό για την υψηλή συνδρομή του […], οι Έλληνες φίλαθλοι πήγαν και αλληλοξυλοκοπήθηκαν κατανυκτικότατα έξω από την Αγιασοφιά, με την ίδια πνευματικότητα που αλληλοσφάζονταν αιώνες πριν στα ίδια χώματα ορθόδοξοι και αιρετικοί. Πού το παράξενο. Πρώτον, οι οπαδοί λατρεύουν την ομάδα τους σαν θρησκεία και, δεύτερον, οι τυπικά αγαθότεροι των χριστιανών […], μοναχοί και ιερείς, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να λύνουν τις πνευματικές-ιδιοκτησιακές διαφορές τους αλληλοδερόμενοι μπροστά στον Πανάγιο Τάφο κάθε Μεγάλο Σάββατο, εκεί όπου κανονικά θα έπρεπε να τρέμουν εν πλήρη σιωπή.
»Τυπικά βεβαίως, και κανονικά επίσης, δηλαδή κατά τας Γραφάς και ιδιαίτερα κατά τον πολιτικότατο Παύλο και τις επιστολές του, ο Θεός του χριστιανισμού είναι οικουμενικός. Δεν έχει περιούσιους λαούς και αδιαφορεί για χωρισμούς σε έθνη, φυλές αλλά και θρησκείες […]. Κανονικά δηλαδή ο Θεός των Χριστιανών δεν είχε κανέναν λόγο να ευνοήσει τη μία εκδοχή ορθοδοξίας, την ελληνική, εις βάρος μιας άλλης, πολυπληθέστερης μάλιστα, ορθόδοξης εκδοχής, της ρωσικής. Και ούτε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει σαν κριτήριο τη σερβική ορθοδοξία για να σταθμίσει τη στάση του, γιατί Σέρβους παίκτες είχαν και οι δύο ομάδες. Ως εκ τούτου, η υπέρ ημών εμπλοκή του στον τελικό του μπάσκετ, όπως τη διαπίστωσαν και την επικύρωσαν ειδικευμένοι αθλοθεολόγοι, δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι εμείς είμαστε περισσότερο ορθόδοξοι από τους Ρώσους, στοιχείο που θα χρησιμοποιηθεί σε επόμενη σύγκρουση για τα πρωτεία της χριστιανοσύνης.
»Επειδή όμως το «συν Αθηνά και χείρα κίνει» ισχύει και επί χριστιανισμού, θεολογικώς προσαρμοσμένο, χρειαζόταν και κάτι άλλο για να έρθει ο ερυθρόλευκος θρίαμβος […] Χρειαζόταν, όπως κατά κόρον ακούστηκε και γράφτηκε, η ελληνική ψυχή, η αδάμαστη, η ανίκητη, η αλύγιστη κτλ. Εδώ βεβαίως ανακύπτουν οι φιλολογικώς γνωστές «άσκοπες ερωτήσεις», προσαρμοσμένες και αυτές: Οι Έλληνες παίκτες του Παναθηναϊκού, που ηττήθηκαν, δεν διαθέτουν ελληνική ψυχή, ή την είχαν μεν πέρυσι, όταν είχαν πάρει για έκτη φορά την πολυπόθητη κούπα, αλλά εν τω μεταξύ εξασθένησε ή νοθεύτηκε; Επόμενο ερώτημα: Αν έχανε ο Ολυμπιακός, οι παίκτες του θα περνούσαν υποχρεωτικά από εξετάσεις ελληνομετρίας, ώστε τους υστερούντες να τους γκρεμίσουν στον Καιάδα οι εναπομείναντες «Καθαροί»; […]
Φρίξον, ήλιε…».