Γνώρισα την Αλία Παπαγεωργίου, όταν σπουδάστρια ακόμα, εργάστηκε για λίγο στην Αγγλική έκδοση του «Νέου Κόσμου».
Στο πρόσωπό της είδα ένα προσγειωμένο, πρόσχαρο κορίτσι με πολλά όνειρα και φιλοδοξίες για περαιτέρω μάθηση, εμπειρίες και γνώση.
Την ευαισθησία της στο περιβάλλον και τις κλιματολογικές αλλαγές την εισέπραξα, όταν τότε, το 2005, η Πολιτεία της Βικτώριας και η Αυστραλία γενικότερα, υπέφεραν από ανομβρία και η ευαισθητοποίηση των κατοίκων για τις επερχόμενες συνέπειες ήταν φανερές στον ορίζοντα. Θυμίζω το σλόγκαν «Our Water Our Future».
Τότε έγραψα το παιδικό βιβλίο «Στην Κασταλία Πηγή», με υπότιτλο «Το Νερό μας το Μέλλον μας». Θυμάμαι, η Αλία, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον στο πώς, μέσα από μια αρχαία σκηνή στις παρυφές του Ολύμπου, μπορούμε να μεταδώσουμε σήμερα στα παιδιά μας τον κίνδυνο που απειλεί τον πλανήτη, η σπατάλη, η αμέλεια, η χρήση χημικών, κλπ.
Γι αυτό, δεν εκπλήσσομαι που κατεβαίνει στις Ευρωεκλογές ως υποψήφια του κόμματος Πράσινοι – Αλληλεγγύη. Γνωρίζοντας τον αδαμάντινο χαρακτήρα της, είμαι σίγουρη πως με όποιο κόμμα κι αν κατέβει και πάρει μια θέση, θα εργαστεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το κοινό καλό.
Και κάτι άλλο. Ο αρχισυντάκτης Σωτήρης Χατζημανώλης, πρέπει να είναι υπέρ του δέοντος ικανοποιημένος για την καταξίωση της Αλίας. Πάντα δηλώνει την περηφάνια του για την ανέλιξη δημοσιογράφων που μαθήτευσαν ή εργάστηκαν πρώτα στον «Νέο Κόσμο».
Συγχαρητήρια και στους γονείς της Δημήτρη και Μεσσήνη Παπαγεωργίου.
