Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τα συμβάντα που έπονται μιας νοσηλείας στο νοσοκομείο. Οι πόνοι που τράβηξα μέσα σ’ αυτό το διάστημα των έξι μηνών που αναγκάστηκα να παραμείνω μέσα στο νοσοκομείο και η ταλαιπωρία μου, αξίζει να σημειωθούν και να ληφθούν υπόψη από όλους μας. Εύχομαι να μην τύχουν σε κανέναν άλλον τέτοιου είδους εμπειρίες.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όπως ο περισσότερος κόσμος αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα υγείας –μικρό ή μεγάλο- έτσι κι εγώ είχα ένα πρόβλημα με το αριστερό μου αυτί. Ήταν κάποια κατάσταση που δεν μου προκαλούσε πόνους ούτε κάποια δυσκολία στην καθημερινή μου ζωή. Ο οικογενειακός γιατρός μου σύστησε να επισκεφθώ το νοσοκομείο St Vincent της Μελβούρνης για να με εξετάσουν. Έτσι και έκανα. Ο γιατρός που με είδε, απεφάνθη ότι πρέπει να υποβληθώ σε κάποια μικροεπέμβαση και, ως εκ τούτου, με έβαλε στη λίστα αναμονής. Περίμενα σχεδόν δύο χρόνια να με καλέσουν για να πάω στο νοσοκομείο για την εν λόγω εγχείριση. Η ημερομηνία ήταν 17 Δεκεμβρίου 2017.

Λίγες, όμως, μέρες πριν από την ημερομηνία αυτή, με πληροφόρησαν ότι η επέμβαση θα αναβληθεί επειδή ο χειρούργος θα απουσίαζε εκείνη την ημέρα. Έτσι κανόνισαν νέο ραντεβού με ημερομηνία 18 Ιανουαρίου 2018.
Την ημέρα της επέμβασης και καθώς με προετοίμαζαν για το χειρουργείο, οι γιατροί διαπίστωσαν ότι είχε γίνει κάποιο λάθος με τη λήψη των χαπιών που παίρνω καθημερινά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ακυρώσουν την επέμβαση εκ νέου. Νέα ημερομηνία, η 19η Μαρτίου 2018.

Δευτέρα, 19 Μαρτίου 2018: Για τρίτη φορά βρέθηκα καθ’ οδόν προς το νοσοκομείο.
Αυτή τη φορά η επέμβαση έγινε και όλα πήγαν πολύ καλά. Έμεινα ένα βράδυ μέσα και την επομένη το απόγευμα πήρα εξιτήριο και επέστρεψα στο σπίτι μου με ένα πλάνο θεραπείας που περιελάμβανε γύρω στα 12–14 χάπια τα οποία έπρεπε να λαμβάνω καθημερινά. Πίσω στο σπίτι, ακολούθησα τις οδηγίες που μου έδωσαν οι γιατροί με μεγάλη προσοχή, όσον αφορά τις ώρες που έπρεπε να παίρνω τα χάπια μου, ούτως ώστε να πάνε όλα καλά.

Παρ’ όλα αυτά, μετά από 2-3 μέρες άρχισα να έχω πόνους. Σιγά-σιγά οι πόνοι έγιναν ανυπόφοροι μέχρι που αναγκάστηκα να πάω στις πρώτες βοήθειες του νοσοκομείου. Εκεί μου πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες, μου έδωσαν ένα έξτρα χαπάκι και με έστειλαν πάλι στο σπίτι μου.

Ο πόνος συνεχιζόταν σε τέτοιο βαθμό που κατέληξα ξανά στα επείγοντα του νοσοκομείου. Πάλι τα ίδια. Το αποτέλεσμα ήταν, μέσα σε 18 ημέρες να βρεθώ στο νοσοκομείο 4 φορές.
Την τελευταία φορά, όμως, δεν θα την ξεχάσω. Ανήμερα του Ορθόδοξου Πάσχα, τέσσερις η ώρα το πρωί, εγώ να υποφέρω κι εκείνοι να με ρωτάνε γιατί πήγα τόσο νωρίς αφού δεν υπάρχει γιατρός πριν από τις οκτώ το πρωί. Κάθισα σε μια καρέκλα και περίμενα κάπου δύο ώρες!

Όταν, επιτέλους, ήρθε ο γιατρός, δεν με εξέτασε καθόλου παρά μόνο συνεχώς έγραφε κάτι. Τον ρώτησα εγώ δύο φορές να μου πει τι μπορώ να κάνω για να ελαττώσω τους πόνους. Είναι καλύτερα να βάζω ζεστό ή κρύο; Και αυτός μου απάντησε, «όποιο σας βοηθάει, αυτό είναι το καλύτερο».

Με την σύζυγό μου

Θα πρέπει να αναφέρω ότι σ’ αυτό το διάστημα που πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο μου έκαναν και δύο μικρά σημάδια στο πρόσωπο που ακόμα υπάρχουν.
Στις 10 Απριλίου 2018, είχα ραντεβού με τον χειρούργο που μου είχε κάνει την επέμβαση. Όταν με είδε σε τέτοια χάλια, έπιασε το κεφάλι του. Με ρωτούσε συνεχώς πώς και γιατί έγιναν όλα αυτά; Εγώ του απαντούσα «ρωτήστε τον συνάδελφό σας».

Τότε άρχισαν οι ελπίδες μου να αναπτερώνονται. Πίστεψα ότι τα πράγματα θα μπουν επιτέλους στο σωστό δρόμο. Δεν βγήκα γελασμένος, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που με την καλοσύνη τους σε κάνουν να ξεχνάς όλα τα άσχημα και να βλέπεις μπροστά σου την «Ελπίδα»!
Αυτός ο γιατρός, που ήταν περισσότερο άνθρωπος μου υποσχέθηκε ότι θα με βοηθήσει σε όλα. Μου εξήγησε ότι στο διάστημα των δύο εβδομάδων μετά την εγχείριση, έπαθα μόλυνση στα νεύρα και γι’ αυτό θα έπρεπε να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο για όσον καιρό χρειαστεί. Αργότερα, μου είπε, θα διορθώνονταν και όλα τα σημάδια μου.
Παρέμεινα στο νοσοκομείο για ένα μήνα, καθώς η μόλυνση είχε προχωρήσει πολύ. Αποδείχτηκε αργότερα πως όλη αυτή η ταλαιπωρία οφειλόταν σε αμέλεια των γιατρών του νοσοκομείου, διότι αν επιδείκνυαν το κατάλληλο ενδιαφέρον όταν πήγαινα επανειλημμένως στα επείγοντα, θα το είχαν αντιμετωπίσει πριν επεκταθεί.

Έγινε μια συνάντηση με τους υπεύθυνους γιατρούς και τον γιατρό που δεν μου έδωσε σημασία το πρωινό της 8ης Απριλίου.
Στη συνάντηση αυτή, εκείνος μόνον άκουγε, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Αυτή η υπόθεση πιστεύω ότι θα έχει συνέχεια.
Οφείλω να ομολογήσω ότι τις τέσσερις εβδομάδες που χρειάστηκε να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο για την αντιμετώπιση της μόλυνσης, έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος από όλες τις υπηρεσίες και το προσωπικό – ιατρικό και νοσηλευτικό.

Μετά από το μεγάλο αυτό διάστημα παραμονής μου στο νοσοκομείο, και με τις προσπάθειες των γιατρών η κατάσταση μου καλυτέρευσε, και πήρα –με κάποιες επιφυλάξεις- το “πράσινο φως” να επιστρέψω στο σπίτι.
Κι ενώ πίστευα ότι όλα αυτά τα είχα αφήσει πλέον πίσω, ξαφνικά βρέθηκα και πάλι στο σημείο μηδέν. Στην επανεξέταση που έγινε ύστερα από αρκετές μέρες, οι γιατροί βρήκαν ότι, ναι μεν, η μόλυνση των νεύρων είχε θεραπευτεί, αλλά τώρα ήμουν αντιμέτωπος με κάτι χειρότερο: Η μόλυνση είχε προχωρήσει στα κόκκαλα και, ως εκ τούτου, έπρεπε να κάνουμε διαφορετική θεραπεία.

Ξανά εισαγωγή στο νοσοκομείο για δέκα ημέρες όπου ξεκίνησε η νέα θεραπεία με ένα υγρό φάρμακο. Στη συνέχεια μου ανακοίνωσαν ότι η θεραπεία θα κρατούσε γύρω στις 4 με 6 εβδομάδες και μου έδωσαν την επιλογή να την συνεχίσω είτε στο νοσοκομείο είτε στο σπίτι υπό την παρακολούθηση ειδικευμένης νοσοκόμας. Το σκέφτηκα πολύ καλά και προτίμησα να συνεχίσω στο σπίτι. Έτσι και έγινε.
Πέρασαν οι έξι εβδομάδες και αφού μου έκαναν διάφορες εξετάσεις για να αξιολογήσουν την πορεία μου, μού είπαν ότι πρέπει να συνεχίσω τη θεραπεία για δύο εβδομάδες ακόμα, τις οποίες σε επόμενο ραντεβού τις αύξησαν σε τέσσερις. Θα υπάρξει συνέχεια …
Θα πρέπει να σημειώσω ότι η χορήγηση του υγρού γινόταν με παροχέτευση που είχε τοποθετηθεί 40-50 εκατοστά εσωτερικά. Αν, όμως, αυτό σήμαινε ότι δεν θα είχα άλλους πόνους, ήταν καλοδεχούμενο. Αυτό ήταν που με παρηγορούσε και μου έδινε κουράγιο. Δεν είχα κι άλλη επιλογή.

Στις 17 Ιανουαρίου 2019, ανήμερα του Αγίου Αντωνίου, έγινε η πλαστική εγχείρηση για να μου διορθώσουν λίγο το αριστερό μάτι. Ευτυχώς, πήγε πολύ καλά.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω την ανακούφισή μου όταν άκουσα το γιατρό που με παρακολουθούσε στο St. Vincent επιτέλους να λέει: «Καλά Νέα»! Η θεραπεία είχε αποδώσει και τα ισχυρά φάρμακα δεν μου είχαν κάνει ζημιά. Τέλος καλό, όλα καλά…

ΤΙ ΣΤΕΡΗΘΗΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΞΑΜΗΝΟ

Αυτή η περιπέτεια μου στέρησε πολλά. Ήρθε σε μια στιγμή που είχα προγραμματίσει πολλά πράγματα. Για άλλη μια φορά, όμως, έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα έπρεπε να αφήσω στην άκρη ό,τι θα με έκανε χαρούμενο.
Έχασα την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, όπου θα ήταν μια καλή ευκαιρία για μένα και τα εγγόνια μου να χτίσουμε άλλη μια όμορφη ανάμνηση. Όλο το χρόνο συζητάγαμε γι’ αυτό και τα προετοίμαζα για να δουν τους εύζωνες που θα έρχονταν από την Ελλάδα. Τελικά μείναμε με την προσδοκία. Για να μη στεναχωριέμαι, με παρηγορούσαν λέγοντάς μου «δεν πειράζει παππού, άλλη φορά-του χρόνου»…

Έχασα μια μικρή γιορτή που προγραμμάτιζα για το Μάρτιο. Συμπλήρωνα πενήντα πέντε χρόνια στην Αυστραλία, πενήντα τρία χρόνια παντρεμένος και ογδόντα ένα χρόνια ζωής. Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούσα το Μάρτιο ως τον καλύτερο μήνα του χρόνου! Πέρσι, όμως, μου τα χάλασε, αλλά και πάλι δεν χάνω την ελπίδα μου, γιατί όσο ζω θα ελπίζω!

Από την άλλη, στερήθηκα το Πάσχα, την Μεγάλη Εβδομάδα, τις ωραίες ψαλμωδίες αυτές τις άγιες μέρες, τον Επιτάφιο, την Ανάσταση με τα εγγόνια μου το Σάββατο το βράδυ και τη γιορτή της Κυριακής.
Ακόμη μου έλειψε το ωραίο πανηγύρι της Κοινότητάς μας που κατά τη γνώμη μου είναι ένα από τα πρώτα που άρχισαν στη Βικτώρια.

Στερήθηκα την επικοινωνία με τους συγγενείς και όλους τους γνωστούς μου. Μου έλειψαν οι κουβεντούλες που στήναμε με τους καλούς μου φίλους στην αίθουσα συγκεντρώσεων της Κοινότητάς μας.
Αντί για όλα αυτά, εγώ βρισκόμουν στο νοσοκομείο, καθηλωμένος.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Από την εμπειρία μου θα σας πω ότι για έναν ασθενή οποιαδήποτε υποστήριξη και συντροφιά είναι υψίστης σημασίας.
Εγώ είμαι τυχερός γιατί είχα πολλούς γύρω μου και δεν αισθάνθηκα μόνος. Η γυναίκα μου η Αγγελική, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, όλοι ήταν κοντά μου και μου έκαναν παρέα. Έχω και κάποιους φίλους που μου συμπαραστάθηκαν πολύ αυτές τις δύσκολες ώρες.

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Ένα χρόνο μετά, αναπολώντας την τραυματική αυτή εμπειρία μου, εύχομαι κανείς άνθρωπος να μην περάσει ποτέ τα ίδια με μένα. Το παράπονό μου είναι ότι από καθαρή αμέλεια των ανθρώπων του νοσοκομείου έπαθα δύο φορές μόλυνση με συνέπεια κάτι πολύ απλό να γίνει τόσο επικίνδυνο.

Θα πρέπει, όμως, να αναφέρω ότι σε όλο αυτό το διάστημα συνάντησα πραγματικούς ανθρώπους: γιατροί, νοσοκόμες και γενικά όλο το προσωπικό του νοσοκομείου, ο καθένας με τον τρόπο του, προσπαθούσε να βοηθήσει κάνοντας το καλύτερο. Για το λόγο αυτό θα ήθελα να τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και να απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν πάντα να απαλύνουν τον πόνο του ασθενή.
Έτσι τελειώνω την εξιστόρηση των δώδεκα μηνών ταλαιπωρίας μου και ελπίζω να μην υπάρξει συνέχεια.