ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ μία, το λιγότερο, αφελής αντίληψη στην κοινωνία , ότι στις εθνικές εκλογές επανιδρύεται το Ελληνικό Κράτος. Με σωτήρα τον εκάστοτε πρωθυπουργό, η χώρα γυρίζει σελίδα στοχεύοντας στην ανάπτυξη και το μέλλον. Συγκεχυμένες και γενικές θεωρήσεις ,που κάθε άλλο παρά αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα.
Η Ελένη Αρβελέρ είχε δηλώσει ότι «δεν υπάρχει ατομική επιτυχία» και φαίνεται να έχει απόλυτο δίκιο. Το γιατί παραμένουμε ως λαός εμμονικοί, με μονολιθικό πυρήνα σκέψης τον προσωποκεντρισμό στον πρωθυπουργό της χώρας και όσα ο ίδιος μπορεί να πετύχει, είναι άξιο απορίας.

Ιδιαιτέρως στην Ελλάδα, όλα τα κόμματα πρέπει ν’ αρχίσουν να αναπτύσσουν συμφωνίες που θα υποχρεούνται να προσαρμόζουν στον στρατηγικό σχεδιασμό τους. Δεν αναφέρομαι σε ζητήματα κοστολόγησης αλλά σε δημοσιονομικούς στόχους άμεσα συνυφασμένους με νευραλγικά χαρτοφυλάκια που αφορούν τους τομείς παιδείας, υγείας και εθνικής ασφάλειας. Οι πολιτικές μπορούν να αναπροσαρμόζονται στις ευμετάβλητες συγκυρίες, καθώς οι αναζητήσεις νεών πολιτικών εφορμογών και πόρων είναι εύλογες.

Ωστόσο, η αποτελεσματικότητα στην επίτευξη συγκεκριμένων στόχων θα αποτελούσε μία μετρήσιμη αξιολόγηση στη συνολική εργασία της εκάστοτε κυβέρνησης, αντί το κάθε κομματικό στέλεχος να ξοδεύει τον εργασιακό του χρόνο περιφερόμενο στα τηλεοπτικά κανάλια και προσπαθώντας να πείσει τους ψηφοφόρους συγκρουόμενο με πολιτικούς αντιπάλους μέσα από παράλληλους μονολόγους αντίθετων κατευθύσεων και επιχειρημάτων.

Εάν απέτυχε ο πολιτικός κόσμος σε κάτι, από το 1975 και μετά, είναι η αδυναμία στην επίτευξη συμφωνιών που αφορούν πυλώνες μίας αναπτυγμένης χώρας. Μακρόπνοες συμφωνίες με κατευθύνσεις και στόχους που αποφέρουν αποτελέσματα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμη και ο τομέας της επικοινωνίας των κομμάτων εστιάζει περισσότερο στη δύναμη του μέσου που χρησιμοποιείται παρά στο περιεχόμενο των ιδεών που διακινούνται μέσα από αυτό. Εξού και η δύναμη της εικόνας ή ο κατακλεισμός των ψηφοδελτίων από πρόσωπα που ανήκουν σε έναν ευρύτερο χώρο δημοσιότητας.

Η δομική ανεπάρκεια στο Ελληνικό Δημόσιο, η έλλειψη αξιολόγησης, η έλλειψη επιβράβευσης των σκληρά εργαζομένων δημοσίων υπαλλήλων και η ατιμωρησία όσους εμπαίζουν στο χώρο εργασίας, η γραφειοκρατία, η έλλειψη μέσων τεχνολογίας, η έλλειψη μοντέλων διαχείρισης, η ασυμφωνία των κομμάτων στα πάντα, η επικράτηση του συναισθήματος αντί της λογικής, της μεθοδικότητας κι ενός αντικρουόμενου εποικοδομητικού διαλόγου που θα οδηγούσε σε αποφάσεις και δράσεις είναι όλα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το γιατί ποτέ δεν καταφέραμε να διαμορφώσουμε κράτος.

Στα μέσα ενημέρωσης ακούγονται επιχειρήματα δεξιάς κι αριστεράς από ορισμένους θλιβερούς υποψηφίους καταδεικνύοντας το τέλος του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Πηγαίνοντας μας πίσω 70+ χρόνια, στην εποχή του εμφυλίου. Κι αναρρωτιέται κάποιος με ποιά κριτήρια επιλέγονται και μπαίνουν στα ψηφοδέλτια τέτοια μυαλά.

Η Ελλάδα πάντα είχε την ικανότητα ως χώρα να γεννάει σπουδαίες προσωπικότητες στις τέχνες, στα γράμματα, στις επιστήμες και στον αθλητισμό. Κυρίαρχες προσωπικότητες, στους χώρους τους, σε παγκόσμιο επίπεδο. Το αξιοσημείωτο είναι πως όλα αυτά τα λαμπρά παραδείγματα που μπορούμε να παραθέσουμε σε κάποιο άλλο άρθρο, ανήλθαν στις κορυφές μέσα από μία προσωπική προσπάθεια και χωρίς τη στήριξη κάποιου κρατικού μηχανισμού ή οργανισμού ως η χώρα όφειλε για την προώθηση των ταλέντων τους. Είμαι πεπεισμένος πως η λύση για την Ελλάδα βρίσκεται εντός των συνόρων της. Οι φωτισμένοι άνθρωποι υπάρχουν.

Φτάνει να τους φέρουμε στο προσκήνιο.