Όποιος σήμερα έχει μια «κάποια ηλικία», όταν ακούει μερικά παλιά ελληνικά τραγούδια, φέρνει στο νου του εκείνη τη μακρινή και ανήσυχη εποχή, λίγο μετά τον άγριο και εξοντωτικό «μας» Εμφύλιο Πόλεμο, με τα τραγούδια του αηδονόλαλου και δημοφιλέστατου τραγουδιστή Νίκου Γούναρη. Και ποιος δεν τραγούδησε τα τραγούδια του!
Στην τρυφερή εφηβική ηλικία της δεκαετίας του 50, τα τραγούδια του ήταν βάλσαμο που σκέπαζαν στα αυτιά μας την μπόρα του πολέμου, τα κανόνια, τις βόμβες, τα αεροπλάνα, την προσφυγιά και κάθε άλλο κακό που είχε ο αδελφοκτόνος εκείνος σπαραγμός. Και ο αγαπητός μας Γούναρης, αναπολούσε τον καιρό που είχε πια περάσει και όλα άλλαζαν. Νοσταλγικά ακόμη και σήμερα ακούω τα λόγια του από το γνωστό μας τραγούδι:
Ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί
πέρασαν, χάθηκαν τα όμορφα τα χρόνια
αγάπη γνήσια ζητάς με το κερί
δεν τραγουδάνε τώρα κάτω απ’ τα μπαλκόνια
Ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί
είν’ όλα ψεύτικα κι ας φαίνονται αλήθεια
Ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί
αγάπες βρίσκεις μοναχά στα παραμύθια!
ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ!
Σε μιαν Ελλάδα, όμως, που μόλις έβγαινε από τον παγκόσμιο πόλεμο και την αιματηρή συνέχειά του στην Ελλάδα, αναρωτιόμαστε σήμερα από πού μπορεί να πήγαζε εκείνη η εικόνα της αφθονίας και των χορτάτων σκύλων που τραγουδούσαν μαζί οι αγαπημένοι τραγουδιστές ο Νίκος Γούναρης και ο Τόνης Μαρούδας με εκείνο το κωμικό δίστιχο;
«Πού ‘ν’ τα χρόνια που ξηγιόμαστε αλάνικα
και που σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα»
Εδώ μιλάμε για τα χρόνια που είχαμε τόσα πολλά χρήματα που δεν πεινούσαν ούτε τα σκυλιά μας! Και να αναλογιστεί κανείς πως το τραγούδι αυτό έγινε μεγάλη επιτυχία με τον τίτλο «Όμορφη Αθήνα» που δήλωνε τη μεγάλη ευημερία της Ελλάδας. Πότε όμως έγινε αυτό; Ποτέ!
Εδώ μάλλον ωραιοποιήσαμε το παρελθόν για να κάνουμε υποφερτό το παρόν και να ικανοποιήσουμε την ενδόμυχη σκέψη και ιδέα μας πως και εμείς ζήσαμε μιαν ευτυχισμένη εποχή αφθονίας η οποία έφυγε όμως και αυτή ακόμη -όπως όλες- και έγινε άπιαστο το όνειρο!
Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ… ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ
Στη σημερινή μας εποχή, μετά από δύο ιστορικές γενεές, που συμπεριλαμβάνουν πάνω από εξήντα χρόνια, ακούγονται νέα αηδόνια που τραγουδούν στον ίδιο χρονικό σκοπό, αλλά μας φέρνουν ένα νέο μήνυμα: το τέλος μιας ανθρώπινης εποχής.
Τα τελευταία δύο χρόνια, πρόσεξα ένα νέο τραγούδι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που συνοψίζει πολλές σκέψεις και βιώματα, και το πιο σπουδαίο τα λέει με ένα σύγχρονο τρόπο και με μια νέα μεταλλική και υπέροχη φωνή που μου θυμίζει το στίχο του Διονύσιου Σολωμού: «που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα»: «Άλλαξαν Πολλά». Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας που γεννήθηκε στη μέση της ειδυλλιακής αυτής εφηβικής εποχής της δεκαετίας του ’50 -που περιέγραψα παραπάνω– και αυτός σήμερα 60άρης, βλέπει με τον ίδιο τρόπο και ρεαλιστικά, πως και στη δική του ζωή: άλλαξαν πολλά!
Ακούω και διαβάζω πως το τραγούδι αυτό έχει ήδη αγαπηθεί πολύ από το κοινό στην Ελλάδα. Σε αυτό το κοινό ανήκουμε σχεδόν όλοι και εμείς και εάν δεν το έχετε προσέξει ακόμη, ορίστε εδώ οι στίχοι του για τη δική σας πληροφορία. Καβαφικά «Ανεπαισθήτως», μου έρχεται στο νου η πιο «βαριά» και επίσημη η αγγλική έκφραση: For your edification! Ιδού λοιπόν και η δική του προσφορά στην αλλαγή:
ΑΛΛΑΞΑΝ ΠΟΛΛΑ
Στην πλατεία που έχει αδειάσει
στο τραγούδι που έχει σωπάσει
στην πηγή που ‘χει στεγνώσει
στη γιορτή που ‘χει τελειώσει.
Σαν εικόνα παλιά ξεθωριάζει
ένας κόσμος που γύρω αλλάζει
όπως κι εσύ μαζί κι εγώ
έχουμε αλλάξει με τον καιρό.
Άλλαξαν πολλά μαζί κι εσύ κι εγώ.
Γειτονιές παιχνίδια παρέες
εποχές και μόδες και ιδέες
οι αγκαλιές και τα φιλιά
δε θα είναι τα ίδια ξανά.
Μοιάζουν όλα στου χρόνου τη δίνη
σαν φωνές που ο άνεμος σβήνει
ό,τι ωραίο μας φαίνεται λίγο
είναι αργά πρέπει να φύγω.
Μα όσο κι αν μας πληγώνει
ο δρόμος που τελειώνει
μας φέρνει σ’ άλλη διαδρομή.
Άσε τα είδωλά μας
να σβήνουν μακριά μας
γιατί αλλάξαν οι καιροί!
Στην εποχή του Διαδικτύου που την ζούμε όλοι μας, όντως άλλαξαν πολλά, και ήμασταν τυχεροί που τα είδαμε όλα και με αυτά αφήνουμε πίσω το παρελθόν μας. Εδώ θα έλεγα πως αλλάξαμε τρόπο ζωής ριζικά στην αρχή του 21ου αιώνα. Η τεχνολογία μάς άλλαξε τα πάντα. Το βλέπουμε παντού γύρω μας με εκείνο το μπεγλέρι που σήμερα ΟΛΟΙ κρατούν στο χέρι.
Να, λοιπόν, η αλλαγή: τα λόγια μπορείτε να τα βρείτε μπροστά σας και τη μουσική τού παραπάνω τραγουδιού μπορείτε να την ακούσετε όλοι σας και μάλιστα – θα το πω αρχαιοπρεπώς – πάραυτα! (αμέσως και αυτή τη στιγμή που τα διαβάζετε)! Τυχεροί που τα είδαμε όλα, αλλά μέσα σε αυτό το φορητό τηλέφωνο όλοι μας μπορούμε να βρούμε – πολύ εύκολα – και τη δική μας ημερομηνία λήξης και όπως τα λέει το χαρακτηριστικό τρίστιχο:
Άσε τα είδωλά μας
να σβήνουν μακριά μας …
μαζί κι εσύ κι εγώ!
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΔΩ ΕΠΙΜΥΘΙΟ;
Για μένα ασφαλώς ΝΑΙ ! Όλοι μας και σε όλη μας τη ζωή, παίζουμε έναν ξεχωριστό ρόλο σε μια παγκόσμια τραγωδία. Μερικοί ως ποιητές και συγγραφείς, άλλοι ως σκηνοθέτες, αρκετοί ως παραγωγοί και λιγότεροι ως μουσικοί. ΟΛΟΙ μας όμως στην τραγωδία της ΑΛΛΑΓΗΣ παίζουμε το ρόλο του ηθοποιού. Ποιούμε το ήθος, τον εσωτερικό κόσμο του καθενός μας, το χαρακτήρα μας, και βρισκόμαστε πάνω στη σκηνή μέχρι το τέλος της δικής μας τραγωδίας.
