Ήταν το έτος 1959, όταν οι τρεις ποδοσφαιρικές ομάδες της Μελβούρνης, Yarra Park, Hellenic FC και South Melbourne United αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους, ύστερα από πρόταση του Θεόδωρου Μαρμαρά.
Έτσι ιδρύθηκε ο σύλλογος με το όνομα South Melbourne Hellas (ως ένδειξη αναγνώρισης προς τους υποστηρικτές της ομάδες), ο οποίος πριν λίγες μέρες γιόρτασε τα 60ά του γενέθλια.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια, ο σύλλογος γνώρισε πολλές επιτυχίες, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο διεθνές στερέωμα, ενώ ήταν για χρόνια και πηγή ανάδειξης πολλών ταλαντούχων ποδοσφαιριστών οι οποίοι στη συνέχεια έκαναν μεγάλη καριέρα στα γήπεδα της Ευρώπης αλλά και εκπροσωπώντας την Αυστραλία με τη φανέλα των “socceroos”.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μόλις στην πρώτη της συμμετοχή στο πρωτάθλημα Βόρειας Βικτώριας (Victorian North Division Championship), η “Ελλάς” κατέκτησε τον τίτλο, ενώ την επόμενη χρονιά κατετάγη πέμπτη στο πολιτειακό πρωτάθλημα (State League).
Στην ομάδα ήρθαν παίκτες εγνωσμένης αξίας, με κορυφαίο τον Κώστα Νεστορίδη της ΑΕΚ, με αποτέλεσμα μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 60′ να φτάσουν στην κατάκτηση τεσσάρων πολιτειακών πρωταθλημάτων (62′, 64′, 65′, 66′).
Η συνέχεια ωστόσο δεν ήταν ανάλογη για την South Melbourne, αφού δεν κατάφερε να διεκδικήσει κάποιο τρόπαιο για τα επόμενα 5 χρόνια. Όλα άλλαξαν όμως με την έλευση των Steve Walker, Jim Armstrong, Ulysses Kόκκινος, καθώς και με την προώθηση του Bill Curran στη θέση του πρώτου προπονητή της ομάδας.
Η Ελλάς επέστρεψε στη φυσική της θέση το 1972 κατακτώντας για πέμπτη φορά το πολιτειακό πρωτάθλημα (Victorian State League – VSL), ενώ το 74′ έκανε το “νταμπλ” προσθέτοντας για πρώτη φορά στη συλλογή της και το Dockerty Cup (επικράτησε της Wilhelmina 4-1 στον τελικό).
Την επόμενη χρονιά “περιορίστηκε” στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος και ακόμη ένα Κύπελλο (με νίκη 2-1 κόντρα στη Sunshine), ενώ το 76′ ακολούθησε ακόμη ένα “νταμπλ” με το πρωτάθλημα και το “Ampol Cup”.
Το έτος 1976 ήρθε το Εθνικό πρωτάθλημα (National Soccer League – NSL) να μπει στη ζωή των φιλάθλων της Αυστραλίας, αλλά και εκείνων της Ελλάς, με την ομάδα ωστόσο να δείχνει να χρειάζεται χρόνο να μπει στις νέες αυτές “συνήθειες”.
Η μαζική έξοδος αρκετών σημαντικών παικτών όπως του πρώτου σκόρερ Armstrong, του Walker, του Jim Mackay, του Peter Bourne και άλλων, άφησαν το σύλλογο σε δυσχερή θέση, με σημαντικότερη επιτυχία την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα του 1978.
Οι τίτλοι αντικαταστάθηκαν από κατήφεια και απογοήτευση, κάτι όμως που φάνηκε να αλλάζει σταδιακά όταν ανέλαβε την ομάδα ο Τζον Μαργαρίτης.
Στο σύλλογο ήρθε μια νέα φουρνιά παικτών όπως ο Branko Buljevic, ο Alun Evans, ο George Campbell και ο Alan Davidson και σταδιακά η απόδοση της Ελλάς άρχισε να ανεβαίνει.
Το 1981 κατετάγησαν δεύτεροι, όμως χρειάστηκε να περάσουν άλλες τρεις σεζόν (1984) μέχρι να γευτούν ξανά τη χαρά ενός πρωταθλήματος, όταν βγήκαν πρώτοι στη κανονική διάρκεια της σεζόν κι έφτασαν μέχρι τους διπλούς τελικούς των πλέι-οφ (τα οποία τότε διεξάγονταν για πρώτη φορά στο NSL), επικρατώντας με 4-2 της Sydney Olympic.
Την επόμενη χρονιά, αν και κατάφεραν να διατηρήσουν την πρώτη θέση στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, αποκλείστηκαν από νωρίς στη διαδικασία των πλέι-οφ από την Preston.
Ακολούθησε άλλη μια περίοδος “ανομβρίας” για τους “κυανόλευκους”, με πιο αξιοσημείωτη παρουσία τους εκείνη του 1988, όταν τερμάτισαν τρίτοι κι έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά των πλέι-οφ, κι ενώ στην ομάδα είχαν έρθει αρκετοί νεαροί ελπιδοφόροι ποδοσφαιριστές όπως ο Κίμων Ταλιαδώρος, ο Paul Trimboli και ο Paul Fernandes.
Η δεκαετία του 90′ όμως είναι αυτή που μνημονεύεται ως η πιο επιτυχημένη από τους φίλους του συλλόγου, αφού συνοδεύτηκε από πολλές επιτυχίες ενώ η Ελλάς βρισκόταν διαρκώς μεταξύ των ομάδων που πρωταγωνιστούσαν στο Αυστραλιανό ποδόσφαιρο.
Τρία πρωταθλήματα NSL (91′, 98′, 99′, με άλλες έξι παρουσίες σε πλέι-οφ), πέντε Dockerty Cup (90′, 92′, 94′, 96′, 98′), δύο κύπελλα NSL (90′, 96′) και ένα Charity Shield (91′) είχε να επιδείξει η South Melbourne σε αυτό το διάστημα, με παίκτες και προπονητές-θρύλους να περνούν από τα αποδυτήρια, όπως ο αείμνηστος Ferenc Puskas, ο Άγγελος Ποστέκογλου, ο Πίτερ Τσολάκης, ο Mehmet Durakovic και ο Steve Blair.
Ως αποτέλεσμα της κατάκτησης του πρωταθλήματος 1998/99, ο σύλλογος κέρδισε το δικαίωμα να εκπροσωπήσει την ήπειρο της Ωκεανίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων της FIFA (World Club Cup) που διεξήχθη στην Βραζιλία, αντιμετωπίζοντας μεγαθήρια όπως η Vasco Da Gama του Romario και η Manchester United του Sir Alex Ferguson που είχε μόλις κατακτήσει το “τριπλ κράουν”.
Παρά την ήττα της σε όλα τα ματς που έδωσε, η Ελλάς κέρδισε την εκτίμηση των συμμετεχόντων για τον τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκε καθώς και για το γεγονός ότι δεν περιορίστηκε σε παθητικό ρόλο, παρά την δυναμική των αντιπάλων της.
Ο επί 28 χρόνια ταμίας της ομάδας, κος Πίτερ Σκρεπέτης, σε δηλώσεις του στον “Νέο Κόσμο” θυμάται με θέρμη εκείνες τις ημέρες:
“Πήγαμε εκεί με προπονητή τον (Άγγελο) Ποστεκόγλου και είχαμε πολύ καλή ομάδα. Αφού παίξαμε με την Manchester United και τη Necaxa από το Μεξικό και ενώ χάσαμε και τους τρεις αγώνες που δώσαμε, είχαμε πολύ καλή παρουσία. Αυτό ήταν το κυριότερο. Πρόεδρος τότε ήταν ο Γιώργος Βασιλόπουλος και είχε πάει σχεδόν όλο το συμβούλιο. Περάσαμε πολύ καλά και κάναμε και καλά αποτελέσματα. Αυτό ήταν το σπουδαιότερο δώρο για εμάς που υπηρετήσαμε στην Ελλάς, που καταφέραμε και πήγαμε στη Βραζιλία”, λέει ο πρώην υπεύθυνος των οικονομικών του συλλόγου.
Ωστόσο, η σεζόν 2004/05 έφερε μια μεγάλη αλλαγή (και για πολλούς ένα πισωγύρισμα) στα ποδοσφαιρικά τεκταινόμενα της χώρας, με την αντικατάσταση του NSL από την A-League, η οποία αποτελείτο από εντελώς νέες ομάδες και την επιστροφή των συλλόγων όπως η Ελλάς στα πολιτειακά πρωταθλήματα (VSL).
Έκτοτε, και με την αποχώρηση του Άγγελου Ποστέκογλου από τη θέση του προπονητή, η Ελλάς “περιορίστηκε” σε άλλα τρία πρωταθλήματα (’06, ’14, ’16), ένα Dockerty Cup (’15), κι ένα Charity Shield (’15), ενώ πλέον ο σύλλογος φαίνεται να αναζητά τη φυσική του θέση μεταξύ των κορυφαίων του Αυστραλιανού ποδοσφαίρου.
Μιλώντας στον “Νέο Κόσμο” για τη σημαντική αυτή επέτειο, ο πρόεδρος του συλλόγου κ. Νίκος Μαϊκούσης θυμάται την πιο σημαντική για εκείνον στιγμή με την Ελλάς:
“Ήταν το πρώτο πρωτάθλημα επί εποχής Ποστέκογλου (’98), αφού μια βδομάδα πριν τον μεγάλο τελικό είχα χάσει τον πατέρα μου. Ήταν εκείνος που με έφερε σε επαφή με την ομάδα όταν ήμουν μόλις δύο χρονών. Επίσης θυμάμαι έντονα τον τότε πρόεδρο του συλλόγου, Γιώργο Βασιλόπουλο, να αφήνει το κασκόλ της Ελλάς πάνω στον τάφο του κι έτσι αυτή η εβδομάδα ήταν πολύ συναισθηματικά φορτισμένη για μένα” αναφέρει ο κ. Μαϊκούσης, ο οποίος κλείνοντας κάνει λόγο και για το μέλλον του συλλόγου:
“Καλό είναι να μιλάμε για το παρελθόν και την ιστορία, αλλά κοιτάζοντας μπροστά, ήρθε η ώρα να γράψουμε τη δική μας ιστορία. Οφείλουμε να δώσουμε στο σύλλογο την αναγνώριση που του αξίζει και στην ευρύτερη Ασιατική κοινότητα ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του αθλήματος στη χώρα, κάτι που ελπίζουμε να κατορθώσουμε μέσω της συμμετοχής μας στο νέο πρωτάθλημα (The Championship).”
