Τα σχόλια του θεάτρου Χιούστον για την παράσταση «Σύλβια», η οποία έκανε πρεμιέρα στη Μελβούρνη το Σάββατο 31 Αυγούστου, κάνουν αναφορές στην ιστορία της υπερηρωίδας «Wonder Woman». Αλλά για τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Αυστραλιανού Μπαλέτου, κ. McAllister υπάρχουν στιγμές που το έργο παραπέμπει στο «Όνειρο Θερινής Νυκτός» του Σέξπιρ και, όπως λέει χαρακτηριστικά ο επικεφαλής σκηνοθέτης του μπαλέτου που σύντομα πρόκειται να αποχωρήσει, τότε είναι που συνειδητοποιεί κανείς ότι όλες οι μεγάλες ιστορίες «έχουν τις ρίζες τους στους ελληνικούς μύθους».
«Στο πέρασμα των χρόνων πολλοί δημιουργοί δανείστηκαν στοιχεία της ελληνικής μυθολογίας και τα ανέπτυξαν στη δική τους μυθοπλασία», αναφέρει ο κ. McAllister στο Νέο Κόσμο, φέρνοντας ως παραδείγματα τις Σεξπιρικές μάσκες, τις λανθασμένες ταυτότητες και άλλα λογοτεχνικά τεχνάσματα. «Έχουμε τόσα πολλά για τα οποία πρέπει να ευχαριστούμε τους Έλληνες. Ανακάλυψαν το θέατρο».
Αν και η τέχνη του μπαλέτου έχει τις ρίζες της στην αναγεννησιακή Ιταλία του 15ου αιώνα, η παράσταση «Σύλβια» που είναι συμπαραγωγή του Μπαλέτου Χιούστον και του Αυστραλιανού Μπαλέτου, εμμένει στην παράδοση της τέχνης της Τερψιχόρης με μια τολμηρή εκδοχή του κλασικού χορού πλημμυρισμένη από πάθος και χιούμορ, με μπερδεμένες αισθηματικές υποθέσεις και μπαλαρίνες που ξιφομαχούν σαν τις περίφημες Αμαζόνες. Στην πραγματικότητα, είναι οι γυναίκες που αγωνίζονται και σώζουν τους εαυτούς τους από τους απαγωγείς τους και ρίχνονται στη μάχη από την αρχή κιόλας του έργου, το οποίο ξεκινά με μια αιματηρή σύρραξη, καθώς οι δίδυμοι θεοί, Απόλλων και Άρτεμις παίρνουν εκδίκηση για τη μητέρα τους Λητώ κατατροπώνοντας το στρατό της βασίλισσας Νιόβης.
«Υπάρχουν πολλές προκλήσεις για τους χορευτές», λέει ο κ. McAllister, σχετικά με τη χορογραφία του Stanton Welch, ο οποίος είναι επίσης καλλιτεχνικός διευθυντής του Μπαλέτου Χιούστον. «Είναι απίστευτα δύσκολο για τις γυναίκες. Έχουν τόξα και βέλη και (αληθινά) σπαθιά, και υπάρχουν πολλές σκηνές μάχης για τις γυναίκες κάτι που είναι ασυνήθιστο, καθώς παραδοσιακά είναι οι άντρες που παίζουν σε πολεμικές σκηνές».
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ
Οι γυναίκες φέρουν όλο το βάρος της αφήγησης σε αυτή τη σπάνια παιγμένη ιστορία μπαλέτου που ίσως θεωρήθηκε πολύ πρωτοποριακή, όταν ανέβηκε για πρώτη φορά το 1876 στο Palais Garnier στο Παρίσι σε μια πρεμιέρα που απέτυχε παταγωδώς. Τίποτα δε στάθηκε ικανό να σώσει την παράσταση, ούτε και η ακαταμάχητη μουσική του Γάλλου συνθέτη Leo Delibes, αποδεικνύοντας πως το κοινό του 19ου αιώνα δεν ήταν έτοιμο να εκτιμήσει μια φεμινιστική ιστορία που όμως ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή εποχή.
Ο κ. McAllister επισημαίνει ότι η αρχική εκδοχή του έργου είχε μεν «φανταστική μουσική», αλλά μια όχι και τόσο συναρπαστική πλοκή γεγονός που συνέβαλε στο να περνά απαρατήρητο.
«Νομίζω ότι η πρωτότυπη παραγωγή δεν σημείωσε επιτυχία, και γι’ αυτό μπήκε στην άκρη», λέει. «Η αρχική ιστορία είναι αρκετά απλή χωρίς τις ερωτικές δολοπλοκίες, την εκδίκηση και όλα τα στοιχεία που πρόσθεσε ο Stanton στην παραγωγή μας».
Ο κ. Welch ξαναέγραψε την ιστορία, δημιουργώντας δύο επιπλέον γραμμές πλοκής σε μια πιο σύνθετη εκδοχή της αρχικής προσέγγισης με τρεις υπερηρωίδες να αναδύονται: την περιπετειώδη νύμφη Σύλβια, την άγρια θεά Άρτεμις και την πεισματάρα Ψυχή.
«Λειτουργεί πολύ καλά και συμπληρώνεται άψογα από τη μουσική. Πράγματι δημιούργησε από την αρχή την όλη ιστορία» λέει ο κ. McAllister για το έργο που διαφέρει πλέον σημαντικά από όλες τις προηγούμενες εκδοχές του που προέκυψαν από τις προσπάθειες μερικών από τους πιο διάσημους χορογράφους του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του Frederick Ashton (1952), του David Bintley (1993), του John Neumeier (1997) και του Mark Morris (2004).
Χρειάστηκε ένας χρόνος ακαδημαϊκής μελέτης πριν ο Welch να είναι έτοιμος να παρουσιάσει το έργο στη σκηνή.
«Νομίζω ότι για όλους μας, αυτή ήταν μια ευκαιρία να εμβαθύνουμε περισσότερο στην ελληνική μυθολογία», δηλώνει ο κ. McAllister, περιγράφοντας το οικογενειακό δέντρο των ημίθεων και των θεών.
«Ξέρεις αυτούς τους χαρακτήρες, αλλά δεν ξέρεις την ιστορία τους. Ο Stanton έκανε πολλή και δύσκολη δουλειά, για να σκιαγραφήσει τα προφίλ όλων αυτών των χαρακτήρων και διερεύνησε διεξοδικά τις ιστορίες τους στην ελληνική μυθολογία πριν καταλήξει στο σενάριο που μοίρασε σε όλους μας. Έτσι ήταν σαν να κάνουμε τη δική μας μικρή μελέτη, ένα σύντομο μάθημα για την ελληνική μυθολογία, γιατί έκανε όλη τη δουλειά (o Stanton) για εμάς και μάθαμε για τους χαρακτήρες και τη συμβολή του καθενός στην ιστορία και στις μεταξύ τους σχέσεις».
Ο Welch δημιούργησε τη «δική του παλέτα». «Ζωγράφισε μεν το δικό του πίνακα, αλλά όποιος έχει μελετήσει την ελληνική μυθολογία θα αναγνωρίσει τους ελληνικούς χαρακτήρες, αν και αποκλίνουν ελαφρώς από την τυπική ιστορία τους», λέει ο κ. McAllister. «Επιμένουμε να συνιστούμε στο κοινό να διαβάζει την περίληψη του έργου πριν αρχίσει η παράσταση. Μόλις καταλάβουν ποιος είναι ποιος, είναι εύκολο να το παρακολουθήσουν».
Η ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Το έργο ανέβηκε στην Αυστραλιανή σκηνή με μικρές μόνο τροποποιήσεις από τις παραστάσεις στο Χιούστον, που εντυπωσίασαν το κοινό με τις στρατιές των νυμφών σε αυτήν την ρομαντική κωμωδία σφαλμάτων.
«Από την αρχή ξεκινήσαμε μαζί ως συμπαραγωγή», δήλωσε ο κ. McAllister για τη συνεργασία. «Νομίζω ότι αυτός είναι ο δρόμος του μέλλοντος καθώς τέτοιου είδους πολυτελείς υπερπαραγωγές είναι εξαιρετικά δαπανηρές. Μέσω της συνεργασίας με μια άλλη εταιρεία, όμως, το έργο μπορεί να γίνει πιο πλούσιο και πιο όμορφο, επειδή το κόστος μειώνεται στο μισό».
«Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερες νέες παραγωγές. Για τους χορευτές σημαίνει ότι μπορούν να κάνουν περισσότερα καινούργια έργα, κάτι που είναι πραγματικά συναρπαστικό».
Ο κ. McAllister, ο οποίος εκτιμά τη διαφορετικότητα και την ανταλλαγή πολιτιστικών ιδεών, λέει «κάναμε 35 περιοδείες ανά τη χώρα αλλά και στο εξωτερικό», αναγνωρίζοντας παράλληλα την ποικιλομορφία της ομάδας στην οποία κατά το παρελθόν συμμετείχαν και δύο Έλληνοαυστραλοί χορευτές.
Τώρα, ξεκινώντας τον τελευταίο χρόνο του ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Αυστραλιανού Μπαλέτου, είναι περήφανος που παρουσιάζει αυτό το ποιοτικό έργο. Φαντάζεται πόσο καλά θα ήταν αν ανέβαινε στη σκηνή του Ηρώδειου στους πρόποδες της Ακρόπολης. Αναπολεί την εποχή που χόρεψε εκεί το 1988, μόλις πέντε χρόνια μετά την ένταξή του στο Αυστραλιανό Μπαλέτο. «Να χορεύεις στις 9 το βράδυ κάτω από τον έναστρο ουρανό και να γνωρίζεις ότι στον ίδιο αυτό χώρο έχουν ανεβεί παραστάσεις πριν από χιλιάδες χρόνια είναι μια εμπειρία πολύ ξεχωριστή», λέει χαρακτηριστικά και αναλογίζεται πόσο ταιριαστή στο συγκεκριμένο χώρο θα ήταν η «Σύλβια».
Αν και δεν μπορεί να αναβιώσει τη μαγεία της παράστασης της νιότης του, η καριέρα του ολοκληρώνει τον κύκλο της με μια μεγάλη παραγωγή που αποδίδει την ουσία της ελληνικής μυθολογίας.
Οι θεοί χωρίς αμφιβολία θα απολαύσουν το έργο με την εστιασμένη χορογραφία, τους 77 θαυμάσιους ηθοποιούς-χορευτές και τα αέρινα κοστούμια σε έναν καταπληκτικό συνδυασμό έτσι όπως το συνέλαβε και το απέδωσε η ομάδα των παγκοσμίου κλάσης δημιουργών. Τα πολυτελή σκηνικά και κοστούμια είναι δημιουργίες του διάσημου σχεδιαστή μπαλέτου και όπερας Jerome Kaplan, ο οποίος υπήρξε ο ιθύνων νους της παραγωγής του Lucas Jervies «Σπάρτακος» το 2018. Ο πρωτοπόρος στην ψηφιακή τεχνολογία Wendell K. Harrington είναι υπεύθυνος για τις εκπληκτικές προβολές που συνοδεύουν τα σκηνικά, ενώ η Lisa J. Pinkham δίνει ατμόσφαιρα σε αυτή την ζωντανή ιστορία.
Μετά από δύο δεκαετίες ως καλλιτεχνικός διευθυντής, ο κ. McAllister φεύγει με ένα εκπληκτικό έργο που θα λατρέψει το κοινό, μαζί με το Βραβείο Creative Partnership Award for Arts Leadership για τη φετινή χρονιά, το οποίο ήρθε ως αναγνώριση στη διαρκή υποστήριξη και αφοσίωσή του στο Αυστραλιανό Μπαλέτο ως ο μακροβιότερος καλλιτεχνικός διευθυντής επί 20 χρόνια.
*Οι παραστάσεις της «Σύλβια» θα διαρκέσουν έως τις 10 Σεπτεμβρίου στο State Theatre, Arts Centre Melbourne (100 St Kilda Rd, Melbourne VIC). Τιμή εισιτηρίων: $37-$274. Τηλέφωνο: 1300 182 183, artscentremelbourne.com.au
Από τις 8 έως τις 23 Νοεμβρίου το έργο θα ανεβεί στην Όπερα του Σίδνεϊ (Sydney Opera House).
