Οι λέξεις μας κρετίνος και κρετινισμός χρησιμοποιούνται από τον 18ο αιώνα. Η ζωή τους, μικρή μεν, αλλά όποιος θέλει να ρίξει λάσπη –πολλή λάσπη– σε κάποιον και να τον στολίσει «πατόκορφα» με κάθε υβριστικό επίθετο ως βλάκα, ηλίθιο, μωρό, αγροίκο και πολλά άλλα, τις χρησιμοποιεί και μάλιστα με επιδεικτικό και ρητορικό στόμφο.
Το κακό είναι ότι ακούστηκαν και από επίσημα χείλη εναντίον των πιο διακεκριμένων επιστημόνων της εποχής μας, του Ευρωπαϊκού Κέντρου Πυρηνικών Ερευνών (CERN), οι οποίοι με τον τρόπο τους ερευνούν και προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες της άχαρης ζωής μας. Οι επιστήμονες αυτοί, αφού υβρίστηκαν με προσβλητικά και χυδαία λόγια, τα «επίσημα» αυτά χείλη –για να ακουστούν παντού και εδώ στη Μελβούρνη– διατύπωσαν και ρητορικές ερωτήσεις όπως: «Αν αυτή η αντίληψις δεν αποτελεί τον απόλυτο ορισμό του κρετινισμού, τότε τι συνιστά κρετινισμό;» Θαυμάστε ρητορεία!…
Επειδή οι λέξεις κρετίνος και κρετινισμός με του «κύκλου τα γυρίσματα», βγήκαν από τα σπλάγχνα της γονιμότατης ελληνικής γλώσσας, θα ήθελα να τις ερευνήσουμε μαζί και δούμε πώς ένας χριστιανός άνθρωπος χρησιμοποιεί τέτοιες λέξεις για να… αυτοπεριγραφτεί.
ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Η λέξη κρετίνος περιγράφει το άτομο εκείνο που πάσχει από κρετινισμό και αναφέρεται σε κάποιον ο οποίος έχει μειωμένη αντίληψη καθώς και διανοητική καθυστέρηση η οποία προήλθε από σωματική ανεπάρκεια και η ανάπτυξή του είναι ανώμαλη.
Οι αγγλόφωνες πηγές μου λένε ότι κρετίνος – αγγλιστί cretin – «is a person who is deformed and mentally retarded as a result of a thyroid deficiency» («είναι ένα πρόσωπο που είναι παραμορφωμένο και διανοητικά καθυστερημένο ως αποτέλεσμα της ανεπάρκειας του θυρεοειδούς αδένα»).
Η λέξη χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει άτομα που κατοικούσαν στις Άλπεις τα οποία ήταν όντως καθυστερημένα νοητικώς και ονομάστηκαν μειωτικά χαζοί και βλάκες.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ
Όλα αρχίζουν με το ελληνικό ρήμα χρίω. Χρίω σημαίνει αλείβω ή αλείφω: αλείφω τα μαλλιά μου. Αλείβω τον τοίχο = τον σοβαντίζω. Αλείφω κάποιον με λάδι = τον χρίω.
Στη λόγια γλώσσα μας αυτό έγινε κεχρισμένος, αυτό που λέμε σήμερα: αλειμμένος. Έτσι, χριστός είναι αυτός που είναι αλειμμένος με κάποια ρευστή ουσία. Χρηστός (εδώ με ήτα) λέγεται αυτός που είναι ηθικός, δίκαιος, ορθός. Από το γλωσσικό και σημασιολογικό πεδίο του χρίω κάναμε και το άλλο επίθετό μας χριστιανός, που πάλι σημαίνει αλειμμένος. Αν αλειφθείς με μύρο τότε γίνεσαι χριστιανός, δηλαδή αλειμμένος. Τον ιδρυτή της θρησκείας του χριστιανισμού τον ονομάσαμε ελληνοπρεπώς Χριστό. Στα δικά του λημέρια λεγόταν Jesus και εμείς τον εξελληνίσαμε σε Ιησού, αλλά οι Εβραίοι δεν τον πρόφεραν έτσι. Μόνο η ελληνική γλώσσα τον έκανε Χριστό και αγγλιστί Christ!
Από τα ελληνικά οι Λατίνοι το χριστιανό τον είπαν και τον έγραψαν christianus. Από εδώ οι Γάλλοι τον έκαναν chretien και τον απλοποίησαν σε cretin και οι Ιταλοί σε cretino. Οι Άγγλοι τον πήραν από τα λατινικά και με την αποβολή της κατάληψης έγινε Christian. Στις Άλπεις οι χριστιανοί λέγονταν γαλλοπρεπώς cretin. Εμείς και όλοι οι Ευρωπαίοι κάναμε τον κρετίνο και τον κρετινισμό να σημαίνουν όλα τα ανωτέρω. Άρα, ο κρετίνος γεννήθηκε από το χριστιανό!
Είναι δυνατόν ο χριστιανός να είναι βλάκας, ηλίθιος και χαζός; Και όμως είναι. Η γλώσσα είναι ανθρώπινο δημιούργημα και την κάνουμε ό,τι και όπως θέλουμε. Μόνο να μας βολεύει. Πώς όμως ένας επίσημος χριστιανός κατέληξε να βρίζει τους επιστήμονες ως κρετίνους που βγήκαν από τους χριστιανούς; Με τέτοια σχόλια, από ιερά χείλη, επιβεβαιώνεται η ετυμολογία της λέξης.
ΚΑΙ ΩΣ ΕΠΙΜΥΘΙΟ
Μας κακοφαίνεται ότι ο χριστιανός γέννησε τον ηλίθιο κρετίνο. Και εμείς, όμως, ως καλοί χριστιανοί, έχουμε βεβηλώσει την ιερή μας ελληνική γλώσσα, γιατί –ως κρετίνοι– αλλάξαμε τη σημασία πολλών σημαντικών λέξεών μας. Δειγματοληπτικά θα αναφέρω πολύ λίγες: τον ανύπαρκτο ΔΙΑΒΟΛΟ = αυτόν που διαβάλλει = χωρίζει, τον κάναμε σατανά με κέρατα και ουρές. Τον ΕΩΣΦΟΡΟ = αυτόν που φέρνει την αυγή, τον ταυτίσαμε με το «διάβολο». Την ΚΟΛΑΣΗ = τιμωρία, την κάναμε τον τόπο όπου ο θεός βασανίζει τους ανθρώπους. Η ΣΩΤΗΡΙΑ = διάσωση από τον κίνδυνο, έγινε η λύτρωση από το διάβολο. Το ΔΟΓΜΑ = γνώμη, έγινε η θεωρία του θεού. Το ΛΟΓΟ = την πιο ιερή λέξη της ελληνικής γλώσσας, τον κάναμε… θεό. Την ΠΙΣΤΗ = την εμπιστοσύνη, την κάναμε υποταγή στο θεό. Η ΑΜΑΡΤΙΑ = η αποτυχία, έγινε η κακή πράξη. Το ΔΑΙΜΟΝΑ = ελληνικό δημιουργικό θεό (το ελληνικό δαιμόνιο), τον κάναμε κακό πνεύμα. Την ελληνική ΕΚΚΛΗΣΙΑ του Δήμου, την κάναμε εκκλησία του θεού, λες και ο θεός δεν υπάρχει παντού.
Καταστρέφουμε έτσι ό,τι ιερό και όσιο έχουμε: την ελληνική γλώσσα. Και αυτό με δύο λόγια, ονομάζεται ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ!
