Το περασμένο Σάββατο έλαβε χώρα το Συνέδριο της Ομοσπονδίας Εθνοτικών Γλωσσών Αυστραλίας στην Καμπέρα, με εκπροσώπους από όλες τις Πολιτείες και Περιοχές της Αυστραλίας.
Ο ομογενής Τάσος Δουβαρτζίδης που είναι πρόεδρος της Ένωσης Εθνοτικών Σχολείων Βικτωρίας και επανεξελέγη προεδρεύων της Ομοσπονδίας Εθνοτικών Σχολείων Αυστραλίας, ανέφερε ότι στο Συνέδριο έλαβαν χώρα εκτενείς συζητήσεις για την περαιτέρω ανάπτυξη των παιδαγωγικών προγραμμάτων που προσφέρονται στα Εθνοτικά Σχολεία και για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε η πλήρης στήριξη τόσον της Κοινοπολιτειακής αλλά και της Πολιτειακής Κυβέρνησης.
Στο Συνέδριο, έλαβαν χώρα διάφορες εκπαιδευτικές προσεγγίσεις από επιστήμονες της Εκπαίδευσης με διαλέξεις που παρουσίασαν μεταξύ άλλων και η ομογενής καθηγήτρια του πανεπιστημίου Monash Δρ Μαρία Γκιντίδου.
Στον απολογισμό του Συνεδρίου παρουσιάστηκε η όλη πορεία της διδασκαλίας των Εθνοτικών Γλωσσών μέχρι τώρα και το όραμα για το μέλλον, πού πάμε από εδώ και πέραν αυτού αφού, η τεχνολογία αλλάζει πιο γρήγορα από ό,τι μπορούμε να παρακολουθήσουμε στην εποχή μας!
Ωστόσο, όπως ανέφερε ο κ. Δουβαρτζίδης, «φέτος ζήσαμε κάτι που έπρεπε να γνωρίζουμε από καιρό αλλά το ζήσαμε από μια σύμπτωση που μας συγκίνησε τόσο πολύ!
Όταν μου ζητήθηκε να πω δυο λόγια ώστε να ευχαριστήσω τους παρευρισκόμενους ανέφερα χαριτολογώντας:
«όταν πάω για ύπνο λέω στη γλώσσα μου : «σε αγαπάω»και αυτή μου απαντάει χαμογελώντας : «ευχαριστώ, σ’ αγαπάω πολύ πολύ»!
Συνεχίζοντας, με στο ίδιο πνεύμα, ζήτησα από τους παρευρισκόμενους να μας πουν τη λέξη «σ’αγαπαώ» στη γλώσσα τους και προχώρησα: κινεζικά, βιετναμέζικα, ιταλικά, κλπ και σε μια στιγμή απευθυνόμενος σε κάποιον κύριο που φαινόταν ότι είναι γηγενής (αβορίγινας) μού απαντάει:
I can say to you ‘se agapaw” αλλά δυστυχώς δεν ξέρω πώς να το πω στη «γλώσσα μου» αφού ο πατέρας μου δεν είχε δικαίωμα να μιλάει τη γλώσσα μας αφού απαγορευόταν οπότε εσείς είστε τυχεροί που μπορείτε να τη μαθαίνετε και να την καλλιεργείτε»
Κατέβηκα από το βήμα και τον αγκάλιασα αφού η συγκίνηση έφερε δάκρυα σε όλους μας ναι, δώρο ζωής η κάθε στιγμή να αγαπάμε τη γλώσσα μας και να την κρατάμε στην αγκαλιά μαζί μας».
