Στις 14 Οκτωβρίου το 1066, στην Αγγλία έγινε μία από τις πιο διάσημες μάχες της ιστορίας της, η περίφημη μάχη του Hastings. Η μάχη έγινε μεταξύ του νορμανδικού-γαλλικού στρατού υπό την ηγεσία του William, του δούκα της Νορμανδίας, και ενός αγγλικού στρατού υπό τον Αγγλοσάξονα βασιλιά Harold Godwinson, στο Hastings του Ηνωμένου Βασιλείου.

Η μάχη προκλήθηκε από το θάνατο του βασιλιά Εδουάρδου τον Ομολογητή (King Edward the Confessor) ο οποίος πέθανε στο Λονδίνο τον Ιανουάριο του 1066.
Ο βασιλιάς Edward πέθανε χωρίς να αφήσει πίσω του διάδοχο, πράγμα που άνοιξε έναν αγώνα μεταξύ μιας ομάδας ανθρώπων που ήταν πρόθυμοι να πάρουν τη θέση τού ηγεμόνα.

Ο βασιλιάς Harold Godwinson στέφθηκε βασιλιάς λίγο μετά το θάνατο του Έντουαρντ, αλλά αμφισβητήθηκε από τον αδελφό του Tostig και τον Νορβηγό βασιλιά Harald Hardrada.

Ο Tostig και ο Hardrada νίκησαν το στρατό των Άγγλων στη μάχη του Fulford στις 20 Σεπτεμβρίου 1066, αλλά νικήθηκαν πέντε ημέρες αργότερα από τον Harold Godwinson στη Μάχη της Γέφυρας του Stamford.

Μετά το θάνατό τους, ο William της Νορμανδίας (Γουλιέλμος ο Κατακτητής) ήταν ο μόνος αντίπαλος που αγωνίστηκε να κερδίσει τον αγγλικό θρόνο.

Ενώ ο Harold Godwinson και οι δυνάμεις του ξεκουράζονται από τις δύο μάχες, ο William της Νορμανδίας είδε την τέλεια ευκαιρία να επιτεθεί και να εισβάλει με τις δυνάμεις του στο νότιο τμήμα της Αγγλίας κοντά στο Χάιστινγκς.

Έτσι άρχισε η μάχη του Hastings, η οποία διήρκεσε από το πρωί έως το σούρουπο.

Μετά από ώρες αιματηρών αγώνων, οι Νορμανδοί τελικά σκότωσαν τον Χάρολντ και νίκησαν το στρατό του και έτσι ο Γουίλιαμ έγινε βασιλιάς της Αγγλίας εκτοπίζοντας τους Σάξονες από τη θέση της άρχουσας τάξης.

Η μάχη του Hastings άλλαξε εντελώς την πορεία της ιστορίας της Αγγλίας. Πριν από τη μάχη, οι Αγγλοσάξονες είχαν κυβερνήσει τη γη τούτη για περισσότερα από 600 χρόνια. Τώρα, οι Νορμανδοί από τη Γαλλία κυρίευσαν όλη τη χώρα των Αγγλοσαξόνων και μοίρασαν την Αγγλική γη στους Γάλλους ευγενείς που είχαν έλθει μαζί του. Για αιώνες επίσημη γλώσσα της Μεγάλης Βρετανίας έγινε η γαλλική.

ΤΟ ΕΤΟΣ 1066 ΚΑΙ Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Η κυριαρχία των Νορμανδών σημαίνει ότι η γλώσσα άλλαξε και έγινε ένα μείγμα αγγλοσαξονικής αγγλικής και νορμανδικής γαλλικής και αυτό το μείγμα είναι η αγγλική γλώσσα που μιλούμε όλοι μας σήμερα.

Να τονίσουμε εδώ πως μία από τις πιο χαρακτηριστικές συνέπειες της μάχης του Hastings ήταν η επιβολή της γλώσσας των Νορμανδών κατακτητών ως γλώσσας των υψηλότερων τάξεων, αντικαθιστώντας τα παλαιότερα Αγγλικά. Μεγάλος αριθμός γαλλικών λέξεων μπήκαν στο λεξιλόγιο της χώρας, όπως και μεγάλος αριθμός νορμανδικών ονομάτων τα οποία θα χρησιμοποιούνται από εδώ και έπειτα.

Η Μέση Αγγλική γλώσσα είναι μια περίοδος κατά την οποία η αγγλική γλώσσα ομιλούνταν μετά την Νορμανδική κατάκτηση το 1066, μέχρι τα τέλη του 15ου αιώνα. Στη γλώσσα αυτή παρατηρούμε διακριτές παραλλαγές και εξελίξεις μετά την Παλαιά Αγγλική περίοδο. Η τυποποιημένη παλιά αγγλική γλώσσα κατακερματίστηκε, τοπικοποιήθηκε και ως επί το πλείστον ήταν αυτοσχέδια.

Στο τέλος της περιόδου (περίπου το 1470) δημιουργήθηκε ένα πρότυπο βασισμένο στη διάλεκτο του Λονδίνου. Αυτό σχημάτισε σε μεγάλο βαθμό τη βάση για τη σύγχρονη αγγλική γραμματική και ορθογραφία, αλλά και η προφορά έχει αλλάξει σημαντικά από τότε.

Στην αρχή, αυτοί οι Γάλλοι άρχοντες μιλούσαν τη δική τους Νορμανδογαλλική γλώσσα, ενώ οι άνθρωποι τους οποίους είχαν υποδουλώσει μιλούσαν την Αγγλοσαξονική ή Αγγλική γλώσσα. Εν τούτοις, αφού οι Νορμανδοί εγκαταστάθηκαν στον τόπο και νυμφεύθηκαν με τους ντόπιους, οι δυο γλώσσες αναμίχθηκαν.

Αυτή η ανάμιξη των Αρχαίων Αγγλικών και Νορμανδογαλλικών παρήγαγε μια νέα μορφή Αγγλικών, που σήμερα λέγονται Μεσαιωνικά Αγγλικά.

Να σημειώσουμε εδώ ότι μερικές φορές διατηρήθηκαν λέξεις και από τις δύο γλώσσες, αλλά με ελαφρώς διαφορετικές έννοιες. Οι Άγγλοι έτρεφαν sheep, cows, calves και pigs. Τα Γαλλικά αντίστοιχα ήταν mouton, boeuf, veau και porc. Παρατηρούμε εδώ ότι οι γαλλικές λέξεις διατηρήθηκαν για να χαρακτηρίζουν το κρέας των ζώων. Έτσι τρέφει κανείς calves άλλα τρώει veal, τρέφει pigs και τρώει pork.

Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Να σημειώσουμε, επίσης, ότι στην εποχή του Τζιόφφρυ Σώσερ-Goeffrey Chaucer, (1340-1400), που ονομάζεται και ο πατέρας της αγγλικής λογοτεχνίας, αυτή η ανάμικτη γλώσσα είχε γίνει αρκετά ρέουσα και εύκαμπτη. Επιπλέον, άρχισε να παίρνει την εμφάνιση της Νέας Αγγλικής, και αυτή η περίοδος άρχισε γύρω στα τέλη του 14ου αιώνα και διαρκεί –για έξι αιώνες- μέχρι σήμερα. Μετά το 1400 (εποχή της Αναγέννησης), άνοιξαν οι κρουνοί της Λατινικής και Ελληνικής γλώσσας με δεκάδες χιλιάδες νέες λέξεις που μπήκαν στη γλώσσα και πότισαν την Αγγλική πλουσιοπάροχα για να γίνει αυτό που κατέληξε σήμερα.

Ο Σώσερ έγραψε πολλά που είναι αρκετά κατανοητά ακόμη και σήμερα. Ένα μικρό παράδειγμα: Εάν κάποιος ήταν «a verray parfit gentil knyght», σήμερα το κατανοούμε πλήρως ότι είναι: «a very perfect gentle knight». Η προφορά όμως διαφέρει.

Πράγματι, πολλοί άνθρωποι εκείνης της εποχής πίστευαν ότι τα Αγγλικά ήταν χοντροκομμένα και δύσκαμπτα και ανίκανα να εκφράσουν τα λεπτότερα αισθήματα. Είχαν τη γνώμη ότι αν κανείς είχε να πει κάτι σημαντικό θα έπρεπε να το γράψει στα Λατινικά ή στα Ελληνικά που οι μορφωμένοι άνθρωποι της εποχής εκείνης κατανοούσαν. Ονόμαζαν την Αγγλική γλώσσα «the vulgar tunge» (χυδαία γλώσσα) και ένας Άγγλος ποιητής θρηνολογούσε: «Οι ποιητές που επιζητούν την αιωνιότητα, θα πρέπει να γράφουν στα Λατινικά ή στα Ελληνικά. Εμείς γράφουμε επάνω στην άμμο».

ΤΟ 1066 ΚΑΙ Η ΜΑΓΚΝΑ ΚΑΡΤΑ

Ιστορικό αποτέλεσμα σχεδόν δύο αιώνες μετά, το έτος 1215, ήταν η περίφημη Μάγκνα Κάρτα, γραμμένη στα Λατινικά. Υπογράφτηκε από τον Άγγλο βασιλιά Ιωάννη τον «Ακτήμωνα» – γιατί είχε χάσει την κληρονομιά των γαλλικών εκτάσεων που κατέκτησε ο πατέρας του – και κυβερνούσε με απολυταρχικό τρόπο, επιβάλλοντας πολλούς φόρους σε ευγενείς και κλήρο. Το έγγραφο τούτο για πρώτη φορά όριζε τα δικαιώματα των πολιτών ενώ ταυτόχρονα, περιόριζε τις εξουσίες του μονάρχη και έχει μείνει στην ιστορία ως η πρώτη μορφή, αν και περιορισμένη, διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Συμπεραίνουμε γλωσσικά πως ακόμη και το έτος 1215, η Αγγλική γλώσσα δεν είχε γίνει ακόμη η επίσημη γλώσσα του αγγλικού βασιλείου. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και με τη δυναμική συμβολή των ΗΠΑ, γίνεται μία παγκόσμια διάλεκτος συνεννόησης.