Πάει και το 2019. Ακόμα ένα έτος, έγιναν τόσα που είναι δύσκολο να τα συγκρατήσει ο ανθρώπινος νους. Να’ ναι καλά η τεχνολογία που μας επιτρέπει να ανατρέχουμε στο παρελθόν και να θυμόμαστε τα σημαντικά εκείνα γεγονότα που έλαβαν χώρα εντός των περασμένων δώδεκα μηνών και που ανέδειξαν νέα πρόσωπα, δημιούργησαν ήρωες και μας άφησαν στιγμές συγκίνησης, όπως μόνο ο χώρος του αθλητισμού γνωρίζει.
Φυσικά στο έτος αυτό που ετοιμάζεται να μας αποχαιρετίσει οι δύο πρωταγωνιστές (από ελληνικής άποψης τουλάχιστον) ήταν οι Στέφανος Τσιτσιπάς και Γιάννης Αντετοκούνμπο, οι οποίοι με τα κατορθώματά τους συνεχίζουν να αποτελούν τους ιδανικούς εκπροσώπους της χώρας στο διεθνές στερέωμα.
Πέραν τούτου όμως, υπήρξε και η (σχετικά πρόσφατη) επιτυχία του ομογενή Άγγελου Ποστέκογλου στην Ιαπωνία, που έρχεται σε συνέχεια των σπουδαίων επιτευγμάτων του με την Ελλάς Μελβούρνης, την Brisbane Roar αλλά και την εθνική Αυστραλίας, και αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας την ποιότητά του σαν προπονητή.
Και μιλώντας για εθνικές ομάδες, φέτος ανέλαβε εκείνη της Ελλάδος και το γνωστό σε όλους εμάς εδώ στην Αυστραλία δίδυμο των Τζον Βαν’τ Σιπ και Μιχάλη Βαλκάνη, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον με την επιθετική φιλοσοφία που προσπαθεί να εισάγει.
Σε γενικές γραμμές, η χρονιά θα πρέπει να θεωρείται επιτυχημένη και με δεδομένο ότι δεν υπήρξε κάποια μεγάλη διοργάνωση τύπου Ολυμπιακών Αγώνων ή Μουντιάλ, αφού αρκετοί ακόμη αθλητές ξεχώρισαν με την παρουσία τους σε διάφορες διοργανώσεις (Κατερίνα Στεφανίδη, Λευτέρης Πετρούνιας, Άννα Κορακάκη, μεταξύ άλλων), κρατώντας ψηλά την ελληνική σημαία.
Κι αν η παρουσία της εθνικής ομάδας μπάσκετ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας κρίθηκε κατώτερη των περιστάσεων λόγω του πρόωρου αποκλεισμού της από την δεύτερη κιόλας φάση των ομίλων, ευτυχώς εκεί ήρθε να… καλύψει το κενό εκείνη της Αυστραλίας, η οποία αποτέλεσε την μεγάλη έκπληξη του τουρνουά, φτάνοντας μέχρι και τα ημιτελικά όπου γνώρισε δύσκολα τον αποκλεισμό έπειτα από δύο παρατάσεις από τους μετέπειτα πρωταθλητές κόσμου Ισπανούς.
Ωστόσο φέτος αυτό το αίσθημα της εθνικής περηφάνιας ήρθε με… μέτρο για τους Έλληνες φιλάθλους αφού σε συλλογικό επίπεδο δεν υπήρξε κάτι το αξιοσημείωτο, γεγονός που δείχνει για ακόμη μια φορά την πτωτική πορεία την οποία ακολουθεί τα τελευταία χρόνια ο αθλητισμός της χώρας.
Όλες οι επιτυχίες που σημειώθηκαν το 2019 στο χώρο του Ελληνικού αθλητισμού μάλιστα είχαν το εξής παράδοξο: ήταν μεμονωμένες. Αν εξαιρεθεί η (επίσης πρόσφατη) επιτυχία της εθνικής ομάδας νέων του Πόλο που διατήρησε τα κεκτημένα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, θα παρατηρήσει κανείς πως οτιδήποτε άλλο επετεύχθη ήταν είτε σε ατομικά αθλήματα είτε από κάποιους ανεξάρτητους Έλληνες αθλητές σε ομαδικά αθλήματα.
Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο. Στην Ελλάδα δυστυχώς τα τελευταία χρόνια ο πόλεμος συμφερόντων δείχνει πως αποτελεί το…κορυφαίο σπορ, με αποτέλεσμα κάθε σκέψη για οτιδήποτε άλλο να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Έτσι πολλοί αθλητές πλέον αναγκάζονται να ανοίξουν τα φτερά τους από νωρίς αν θέλουν να κάνουν μια αξιοπρεπή καριέρα. Αρκετοί από αυτούς μάλιστα έχουν το ταλέντο και καταφέρνουν να αναδεικνύονται ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες.
Η Ελλάδα έχει αποδείξει πως έχει την δυνατότητα ακόμη και τώρα να παράγει πρωταθλητές οι οποίοι μπορούν να πρωταγωνιστήσουν σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο η διαρκής μεμψιμοιρία, η αποτυχία υποστήριξης των αθλητών της και η προσπάθεια απόρριψης των ευθυνών από εκείνους στους οποίους αναλογούν δεν επιτρέπουν στη χώρα να σταθεί στο σημείο που της αναλογεί.
Όταν έρθει η μέρα που θα μάθουν όλοι να λειτουργούν όπως πρέπει, χωρίς προσωπικά συμφέροντα και «άλλου είδους» κίνητρα κι έχοντας το συνολικό καλό πάνω από το προσωπικό, τότε ίσως τα νεαρά παιδιά να μην ψάχνουν για ομάδες στο εξωτερικό ώστε να κάνουν καριέρα. Ίσως να επιστρέψουν οι μέρες των επιτυχιών στα ομαδικά αθλήματα. Μέχρι τότε… Τσιτσιπάς και ξερό ψωμί!
