Ναι, η αλήθεια ότι ήμουν λίγο αγουροξυπνημένη αυτό το πρωί, όταν μπαίνοντας στο Medallion για τη συνηθισμένη ‘πάστα αμυγδάλου’, είδα μια σκηνή που δυσκολευόμουν να πιστέψω.
Ο Ο πρώην πρωταθλητής πάλης, στην κατηγορία βαρέων βαρών, Αυστραλίας–Ασίας, που κατέρριψε όλα τα ρεκόρ, σε λιγότερο από ένα χρόνο και επάξια πήρε τον τίτλο «Χρυσός Ηρακλής», παρέα με τον Γκοφ Γουίτλαμ να πίνουν ελληνικό καφέ και να διαβάζουν Νέο Κόσμο! «Θεέ και Απόστολε»…
Από τότε θα έβλεπα τον πρώην πρωθυπουργό, ξανά και ξανά να μπαινοβγαίνει στο Galaxy (ταξιδιωτικό πρακτορείο) του Γκουλιόβα, και θα μάθαινα ότι τους δίνει –δωρεάν εννοείται– μαθήματα αρχαίας ελληνικής ιστορίας και γεωγραφίας!
«Μ’ έκανε να κοκκινίζω από ντροπή –για τη δική μου αμάθεια– αλλά και άμετρη περηφάνια που είχα την τιμή να είμαι φίλος του πιο ένθερμου φιλέλληνα» θα πει σήμερα ο Γιώργος Γκουλιόβας, σ’ ένα φλας μπακ που επιχειρεί στην προχθεσινή μας συνάντηση, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα.
Δεν πίστευα στα μάτια μου, προχτές, όταν τον είδα μπροστά μου πανύψηλο, ευθυτενή με το ευγενικό ζεστό του χαμόγελο να μπαίνει στο γραφείο μου. Για την ακρίβεια, να κοντοστέκεται στην πόρτα μ’ ένα βλέμμα έκπληκτης χαράς και να σβήνει πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα με μια μονοκονδυλιά!
ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ
Ο πρώην πρωταθλητής πάλης, στην κατηγορία βαρέων βαρών, Αυστραλίας–Ασίας, που κατέρριψε όλα τα ρεκόρ, σε λιγότερο από ένα χρόνο και επάξια πήρε τον τίτλο «Χρυσός Ηρακλής», έφυγε από το χώρο της παλαίστρας με το κεφάλι ψηλά, ακριβώς όπως είχε μπει.
«Εγκατέλειψα την πάλη την ίδια χρονιά, όταν δεν τήρησαν τις υποσχέσεις που μου είχαν δώσει, στο Festival Hall, να φέρνουν αξιόλογους παλαιστές για ν’ ανεβάσουμε το επίπεδο. Έκρινα ότι δεν είχε νόημα να παλεύω μ’ εκείνους τους οποίους είχα ήδη νικήσει. Για ένα διάστημα πάλευα αφιλοκερδώς και τα έσοδα πήγαιναν στα παραλυτικά παιδιά του Yοorrala και το Ελληνικό Γηροκομείο».
Ο γάμος του με την Ιταλίδα Οργαντίνα Μαρία Βίλλα, στις 31 Δεκεμβρίου 1987, είναι, όπως θα πει ο ίδιος, ένας άλλος μεγάλος σταθμός στη ζωή του.
Κουμπάροι οι δυο στενοί του φίλοι, Γκοφ Γουίτλαμ και Μάριο Μιλάνο που στο παρελθόν –με τον δεύτερο– είχε μοιραστεί τις δάφνες μαζί του.
Ένα χρόνο αργότερα γυρίζει για σύντομο διάστημα στην Ελλάδα και η ασθένεια του πατέρα του, θα τον κρατήσει εκεί πέρα από τα προβλεπόμενα: «Ήταν αδύνατο να φύγω πλέον πίσω, αλλά μέσα από τον πόνο για την κατάρρευση του πατέρα μου, είδα μια πλευρά της γυναίκας μου που ίσως δεν θα γνώριζα ποτέ. Γινόμουν, σε καθημερινή βάση, μάρτυρας ενός μεγαλείου ψυχής και αυτοθυσίας που σπάνια συναντά κανείς στη ζωή του. Για την ακρίβεια, ίσως ποτέ…
Την ευχαριστώ που βρέθηκε στη ζωή μου», θα πει ο ευγενικός γίγαντας απλά.
ΜΕ ΤΟΝ ΓΟΥΙΤΛΑΜ ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ
Ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη του και μετά η συζήτηση πίσω στον Γουίτλαμ, που τον συναντά κάθε φορά που ο πρώην πρωθυπουργός επισκέπτεται την Ελλάδα. Και αυτό –μέχρι πρότινος τουλάχιστον– γινόταν πολύ συχνά.
«Έχουμε οργώσει μαζί –με αυτοκίνητο– την Ελλάδα και από όπου περνούσαμε μας μετέδιδε τι έγινε ακριβώς στο συγκεκριμένο σημείο στην αρχαιότητα. Μετά, ρετσίνα και μεζέδες στην Πλάκα που του άρεσε ιδιαίτερα όπως και της Μάργκαρετ άλλωστε».
Μικρή παύση προκειμένου να… επιστρατευτούν οι λεπτομέρειες μιας ξεχωριστής μέρας, όταν ο Γουίτλαμ γιόρτασε τα 85 του γενέθλια στην Πλάκα.
«Του άρεσαν οι ελληνικοί μεζέδες και τους απολάμβανε όπως ένα παιδί το αγαπημένο του φαγητό. Κέφι, παντού, στο δικό μας και στα διπλανά τραπέζια, το φεγγάρι ολόγιομο, οι μεζέδες εκεί μπροστά μας προκλητικοί και ο Γουίτλαμ να επιμένει –παρά τις επιπλήξεις της Μάργκαρετ– να τρώει ελιές βουτηγμένες σε ταραμοσαλάτα με τα χέρια και να γλύφει τα δάχτυλά του. Τόσο απλά. Και οι δυο τους ήταν οι πιο απλοί και προσγειωμένοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Και οι πιο δεμένοι επίσης. Αρκούσε να κοιταχτούν στα μάτια για να διαβάσει ο ένας τη σκέψη του άλλου. Νοιώθω πολύ τυχερός που είχα την τύχη να είμαι φίλος τους».
ΓΥΡΙΣΑΝ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ;
«Η Μάργκαρετ έφυγε και ο Γκοφ δεν μπόρεσε να συνέλθει από τότε» θα πει και το πρόσωπό του συννεφιάζει απότομα. Είμαστε αρκετή ώρα τώρα μαζί, μιλώντας για χίλια πράγματα, στην Ελλάδα κι εδώ, αλλά κατά κάποιο τρόπο η κουβέντα γυρίζει ξανά και ξανά στον ‘μεγάλο αρχηγό’, τον οραματιστή που ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του’.
«Τελευταία, πριν λίγες μέρες για την ακρίβεια, τον επισκέφθηκα στο ίδρυμα που νοσηλεύεται εδώ και κάποιο διάστημα, στο Σίδνεϊ. Κατά τραγική ειρωνεία, στο διπλανό δωμάτιο είναι ο φίλος του Νέβιλ Ραν. Και οι δύο πάσχουν σήμερα από άνοια.
Δεν με γνώρισε, όταν με ρώτησε όμως από ‘πού είμαι’ και του είπα, για μια στιγμή το συννεφιασμένο μυαλό του φαίνεται να καθάρισε και με ρωτά γεμάτος λαχτάρα: «Πες μου τι έγινε μ’ αυτούς τους ηλίθιους Βρετανούς, επέστρεψαν τα μάρμαρα στην Ελλάδα;»
ΠΑΜΕ ΕΛΛΑΔΑ;
‘Πώς βιώνει ο ίδιος την κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα;’ Είναι μια ερώτηση που σίγουρα δεν τον ξαφνιάζει. Αντίθετα, θα πει ότι την περίμενε ‘δεδομένου ότι άσχετα που βρίσκεται ο Έλληνας σήμερα ενδιαφέρεται και πονάει γι’ αυτό που γίνεται στην Ελλάδα τώρα. Μόνο που δεν είναι κάτι καινούργιο. Το ερώτημα που κάνουν πολλοί, αναφορικά με το αν θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα, με ξαφνιάζει, για το λόγο ότι η Ελλάδα, στην ουσία, έχει χρεοκοπήσει οικονομικά, πολιτικά και ηθικά, προ πολλού. Η κρίση αξιών που διέρχεται η χώρα, για παράδειγμα, δεν είναι κάτι καινούριο, όπως δεν είναι κάτι καινούριο και η πολιτική χρεωκοπία.
Για να υπάρξει, κατά τη γνώμη μου, κάποια αλλαγή προς το καλύτερο, θα πρέπει ν’ αλλάξουμε, σα λαός, νοοτροπία. Να παύσουμε, για παράδειγμα, να θεωρούμε μαγκιά το να είναι κανείς απατεώνας, άσπλαχνος και λαμόγιο. Πώς θα γίνει αυτό; Ίσως όταν πιάσουμε πάτο. Ίσως όταν καταλάβουμε ότι δεν πάει άλλο. Όσο ήταν να πέσουμε, πέσαμε. Τώρα θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να ανεβαίνουμε. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να παύσουμε να ρίχνουμε ο ένας το μπαλάκι στον άλλον.
Από την άλλη, εκείνο που λέω και πιστεύω, είναι ότι υπάρχει ελπίδα.
Οι Έλληνες, έχουμε αποδείξει πολλές φορές, ότι μπορούμε και ξαναγεννιόμαστε, από τις στάχτες μας.
Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι η ζωή είναι μια μόνιμη παλαίστρα», θα πει ο άνθρωπος που οφείλει να ξέρει, αφού ο ίδιος την έζησε και μάλιστα δέχτηκε τις δάφνες της…