Μπορεί ο έρωτας του μουσικού και μαέστρου Κώστα Δαλαγιώργου, για το μπουζούκι να ξεκίνησε δειλά-δειλά πριν από περίπου μισό αιώνα όταν ο ίδιος ήταν μόλις δέκα ετών, όμως έως και σήμερα η αγάπη του για το ελληνικό αυτό παραδοσιακό όργανο παραμένει ζωντανή και, μάλιστα, επεκτείνεται μέσα από τους δεκάδες μαθητές του που πλέον σπεύδουν με ενθουσιασμό στη μοναδική σχολή μπουζουκιού που ο ίδιος ίδρυσε στην Νότια Αυστραλία.
Γιος ομογενών από την Κοζάνη και την Κάλυμνο, ο 56χρονος μουσικός είναι αδιαμφισβήτητα, ένας από τους πιο ταλαντούχους ομογενείς μουσικούς στην Νότια Αυστραλία και, από ό,τι φαίνεται, έχει βάλει σκοπό ζωής να διδάξει στις επόμενες γενιές Ελληνοαυστραλών και όχι μόνο, την ελληνική μουσική και παιδεία μέσα από το μπουζούκι.
«Για μένα το να μπορώ να μεταδώσω στα παιδιά μας και τους μαθητές μου την αγάπη για την πατρίδα των προγόνων τους μέσα από την μουσική και ειδικά μέσα από το μπουζούκι, είναι όνειρο ζωής» λέει ο Ελληνοαυστραλός δάσκαλος, ο οποίος πλέον παραδίδει μαθήματα σε δεκάδες μαθητές ηλικίας από 8 έως 61 ετών όχι μόνο στην Αδελαΐδα, αλλά και διαδικτυακά μέσω skype, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα φοίτησης σε ολόκληρη την χώρα σε μαθητές και ενήλικες που έχουν πάθος με την ελληνική μουσική και θέλουν να μάθουν να παίζουν το πιο αγαπημένο ελληνικό μουσικό όργανο, το μπουζούκι.
Από τη στιγμή που το σχολείο άρχισε να λειτουργεί οι αιτήσεις συμμετοχής από γονείς και παιδιά σε άλλες Πολιτείες άρχισαν να πέφτουν βροχή.
«Ειλικρινά ούτε εμείς οι ίδιοι δεν περιμέναμε αυτό που συνέβη. Είχαμε τόσα μηνύματα και τηλεφωνήματα από άλλες πολιτείες που ζητούσαν πληροφορίες για το σχολείο αλλά στις αρχές δεν ήμασταν σε θέση να τους εξυπηρετήσουμε» λέει ο κ. Δαλαγιώργος, ο οποίος την ίδια στιγμή εξηγεί ότι για εκείνον σημασία δεν έχει μόνο τα παιδιά να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το μπουζούκι ως όργανο, αλλά να μυηθούν και να εντρυφήσουν στην ελληνική μουσική γνωρίζοντας την ιστορία των μεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών που άφησαν πίσω τους μια, αναμφίβολα, πολύτιμη πολιτιστική και μουσική κληρονομιά.
«Μαθαίνουμε τα παιδιά να διαβάζουν όχι μόνο μουσικές νότες, αλλά και τους στίχους των τραγουδιών μιας άλλης εποχής, που σημάδεψαν την ελληνικότητά μας και, ομολογώ, ότι όταν τα βλέπω να παίζουν, να τραγουδούν και να εξασκούν και τα Ελληνικά τους, μαθαίνοντας λέξεις και έννοιες, έως τότε άγνωστες στους ίδιους και να δημιουργούν και δικές τους μικρές ελληνικές ορχήστρες, συγκινούμαι πραγματικά και ευχαριστώ τον θεό που με αξίωσε να έχω την τιμή να βάλω και εγώ ένα λιθαράκι στη δική τους πορεία. Αυτό που διδάσκουμε δεν περιορίζεται στην μουσική θεωρία. Δίνουμε μεγάλη σημασία στην ιστορία της ελληνικής μουσικής και των καλλιτεχνών που σημάδεψαν γενιές ολόκληρες.
«Ομολογώ ότι συγκλονίζομαι όχι μόνο όταν ακούω τους μαθητές μου να παίζουν μπουζούκι αλλά και όταν τα μικρά μας τα παιδιά που είναι οκτώ και δέκα ετών έρχονται να μου πουν ότι μελέτησαν τη ζωή και την ιστορία μεγάλων Ελλήνων συνθετών και μουσικών όπως του Τσιτσάνη, του Χιώτη και του Μητσάκη» λέει ο μουσικός ο οποίος στα τόσα χρόνια της δικής του καριέρας έχει μοιραστεί τη σκηνή με τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ερμηνευτές όταν αυτοί επισκέπτονται την Αυστραλία για περιοδείες.
«Εγώ είχα την χαρά και την τιμή να συνευρεθώ επί σκηνής με σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες. Πέρα και, πάνω από όλα, όμως, δική μου ευχή πλέον είναι να μπορώ να ακούω και να καμαρώνω τη νέα γενιά Ελλήνων μουσικών της Αυστραλίας και να τους βλέπω να πηγαίνουν πίσω στην πατρίδα των γονιών και των παππούδων τους, στην πατρίδα τη δική τους και να λένε ‘μπορεί να είμαι μετανάστης αλλά ξέρω κι εγώ να παίζω το μπουζούκι’ και να γίνονται όλοι μια μεγάλη παρέα. Για το λόγο αυτό, μάλιστα, ήδη ετοιμαζόμαστε να κάνουμε ένα ταξίδι στην Ελλάδα με τα παιδιά ώστε εκείνα να γνωρίσουν την πατρίδα των προγόνων τους, αλλά και να συναντήσουν, να γνωριστούν και να παίξουν μαζί με Έλληνες μουσικούς.
«Άλλωστε, το ταλέντο και η αγάπη για την Ελλάδα μας δεν γνωρίζει σύνορα και τα παιδιά μας με το πάθος και την αγάπη τους για το μπουζούκι είναι αυτά που θα το αποδείξουν» καταλήγει ο ομογενής μουσικός.
