Έζησα και μεγάλωσα στην Ελλάδα, σε μια καθαρά ελληνική οικογένεια.
Μεταξύ μας, πολύ θρήσκους δεν μας λες. Αλλά ούτε και άθεους μας λες.
Σίγουρα το παλεύουμε. Επί της ουσίας, όμως. Όχι με μεγάλους σταυρούς, βαθιές μετάνοιες και συχνές επισκέψεις στην εκκλησία. Πάντως, πιστεύουμε. Και στην Παναγία και στον Χριστό και στα πάθη του και στην Ορθοδοξία γενικότερα.
Όπως οι περισσότεροι νέοι γονείς της παροικίας μας, πνιγμένοι από υποχρεώσεις, εργασίες, σχολεία και παιδικές δραστηριότητες, τα θρησκευτικά μου καθήκοντα περιορίζονται σε λίγες επισκέψεις τον χρόνο.
«Δικαιολογίες» θα μου πεις.
«Επιλογή», θα σου απαντήσω.
Όπως και να’ χει πάντως, συνειδητοποιώ ότι για κάποιο λόγο, κάθε Πάσχα γίνομαι περισσότερο «χριστιανή».
Θες η Μεγάλη εβδομάδα, θες οι παραδόσεις που συνοδεύουν τη μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας, θες και λίγο η ξενιτιά που με κάνει πιο ευάλωτη και πρόθυμη να ασκήσω τα «καθήκοντά» μου ως γνήσια Ελληνίδα, ίσως και λίγο η μητρότητα που –όπως και να’ χει μου δίνει ένα επιπλέον «σπρώξιμο» και μια κάποια ευθύνη να δείξω τουλάχιστον στα παιδιά μου τί εστί να είναι κανείς χριστιανός- ε το Πάσχα είναι η αγαπημένη μου γιορτή.
Πλησιάζει Πάσχα λοιπόν.
Δεν θέλω να είμαι ούτε παράλογη ούτε προκλητική ούτε άθεη, αλλά το Πάσχα φέτος θα είναι διαφορετικό.
Τα κρούσματα του κορωνοϊού αυξάνονται.
Άνθρωποι πεθαίνουν.
Νοσοκομεία γεμίζουν.
Σουπερμάρκετ αδειάζουν.
Χώρες τελούν υπό καθεστώς «lock down».
Σχολεία κλείνουν.
Ακυρώνονται πτήσεις.
Κάποιοι φοβούνται. Άλλοι καθόλου.
Το Πάσχα έρχεται.
Οι εκκλησίες γεμάτες.
Συνωστισμός. Πλήθος πιστών. Ασπασμοί. Άγιες εικόνες. Πολλά «Χριστός Ανέστη». Και άλλα τόσα «Αληθώς». Εναγκαλισμοί. Αγάπη. Θεία κοινωνία.
Αναρωτιέμαι, η αγιότητα θα νικήσει τον κορωνοϊό;
«Η Θεία Κοινωνία είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και όχι ψωμί και κρασί» λέει η Εκκλησία.
«Οι πιστοί δεν φοβούνται και δεν αμφισβητούν το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας που αποτελεί κεντρικό στοιχείο της πίστης μας».
Εγώ είμαι πιστή. Αλλά το αμφισβητώ.
«Ο ιερέας καταλύει ό,τι περισσεύει από την Θεία Κοινωνία. Με αυτή την λογική, οι ιερείς μας θα έπρεπε πολύ συχνά να πάσχουν από λοιμώξεις, γεγονός που δεν ισχύει. Ενδεικτικό παράδειγμα ότι ιερέας που κοινωνούσε τους λεπρούς στην Σπιναλόγκα δεν κόλλησε ποτέ την ασθένεια αυτή».
Ντροπή μου δηλαδή που το σκέφτομαι.
Αμαρτία.
Ένα κουτάλι, χιλιάδες πιστοί. Και ένας επικίνδυνος ιός, μια πανδημία.
Ντροπή μου που διστάζω δηλαδή.
H Συνέλευση Καθολικών Επισκόπων Ιταλίας, στο πλαίσιο των έκτακτων μέτρων κατά του κορωνοϊού, αποφάσισε έστω και καθυστερημένα ότι οι λειτουργίες θα σταματήσουν σε όλες τις εκκλησίες της Ιταλίας μέχρι τις 3 Απριλίου.
Δεν θα τελούνται γάμοι ούτε κηδείες σε εκκλησιαστικούς χώρους. «Πρόκειται για μια οδυνηρή απόφαση, η οποία όμως ενδείκνυται ως συμβολή στην προστασία της δημόσιας υγείας», τονίζει η Συνέλευση Καθολικών Επισκόπων αλλά η δική μας εκκλησία διαφωνεί.
Ντροπή και σ’ αυτούς. Τους καθολικούς.
Στην Ελλάδα το Υπουργείο Υγείας, εστιάζει στον συνωστισμό, τους ασπασμούς και τις αγκαλιές μεταξύ των πιστών και όχι στην θεία κοινωνία.
Την ίδια στιγμή, ο καθηγητής Πολιτικής Υγείας του London School of Economics Ηλίας Μόσιαλος, λέει ότι οι ευπαθείς ομάδες των πιστών, όσοι πάσχουν από νοσήματα ΔΕΝ θα πρέπει να μετέχουν στις λειτουργίες.
«Η επιστημονική έρευνα δε μας δίνει στοιχεία για τη Θεία Κοινωνία. Εγώ είπα δεν ξέρω τι θα γίνει με τον κορωνοϊό. Επεκτείνω το επιχείρημα. Αν κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί, τότε είναι καλό η Εκκλησία και οι φορείς να δουν το θέμα. Η Εκκλησία και η Πολιτεία θα πρέπει να το δουν. Όταν δεν ξέρουμε τι θα γίνει με τον ιό, τότε καλό είναι να παίρνουμε τα μέτρα μας».
Ντροπή και σε αυτόν δηλαδή.
Στα κηρύγματά τους και σε παρεμβάσεις τους οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος λένε ότι ως καλοί χριστιανοί «οφείλουμε να υπακούμε, όπως όλοι οι υπόλοιποι, τις συμβουλές των ιατρών και των συντεταγμένων υπηρεσιών της Πολιτείας, ώστε με τη βοήθεια του Θεού να ξεπεράσουμε και αυτόν τον σκόπελο», ενώ η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε επίσημη ανακοίνωσή της επιμένει πως είναι ασφαλείς όσοι μεταλαμβάνουν και ότι «για τα μέλη της Εκκλησίας, η προσέλευση στην Θεία Ευχαριστία και η κοινωνία από το Κοινό Ποτήριο της Ζωής, ασφαλώς και δεν μπορεί να γίνει αιτία μετάδοσης ασθενειών, γιατί οι πιστοί όλων των εποχών, γνωρίζουν ότι η προσέλευση στη Θεία Κοινωνία, ακόμη και εν μέσω πανδημίας, συνιστά, αφενός, μια έμπρακτη κατάφαση αυτοπαράδοσης στον Ζώντα Θεό και, αφετέρου, τρανή φανέρωση αγάπης, η οποία κατανικά κάθε ανθρώπινο και ίσως δικαιολογημένο φόβο.
«Χωρίς να καταδικάζουμε κανέναν για τον φόβο και την ανησυχία του, ομολογούμε ότι όλοι οι πιστοί, επιτελώντας το χρέος της εν ελευθερία αγάπης μας, θα εξακολουθήσουμε στις Ορθόδοξες Εκκλησίες μας να λειτουργούμε και να κοινωνούμε, έχοντας την βεβαιότητα ότι κοινωνούμε στη Ζωή και στην αθανασία».
Τάδε έγραψε η Ιερά Σύνοδος.
Να πάμε εκκλησία δηλαδή.
Και εγώ, και εσείς και η ηλικιωμένη μάνα σας και το μωρό και η έγκυος.
«Δηλαδή η αγιότητα θα νικήσει τον ιό;» ρωτώ μια πολλά θρησκευόμενη χριστιανή.
-«Ντροπή και μόνο που το ξεστόμισες», μου απαντά.
«Και μην το γράψεις» με παρακινεί. «Δεν κολλάει μέσα στον οίκο του θεού ο κορωνοϊός».
– «Την κόρη σου έγκυο θα την άφηνες»; Την ρωτώ. «Την εγγονή σου»;
Απάντηση δεν παίρνω.
«Είμαι 80 χρόνων» μου απαντά.
«Ναι αλλά το μωρό δεν είναι», αντιλέγω.
Δεν είμαι 80 χρόνων. Ίσως και εγώ αν ήμουν να μην ανησυχούσα.
Ή, μάλλον, πάλι θα ανησυχούσα. Γιατί δεν ζούμε μόνοι.
Άραγε, πόσο από εμάς συνειδητοποιούν ότι είμαστε ακόμα στην αρχή;
Έρχεται χειμώνας στην Αυστραλία.
Χ-Ε-Ι-Μ-Ω-Ν-Α-Σ.
Έχουμε ευθύνη. Ατομική ευθύνη. Και συλλογική ευθύνη.
Ανησυχώ.
Δεν πανικοβάλλομαι.
Ανησυχώ.
Όχι για εμένα. Ούτε και για σένα. Αλλά για ΕΜΑΣ.
Την κοινωνία μας. Τα παιδιά μας. Τα εγγόνια σας.
