Άλλοι θα έδιναν τα πάντα για να αποκτήσουν όσα ο Brent Flower ή «Hammer» (σφυρί) όπως προτιμά να τον αποκαλούν, αλλά εκείνος δεν μετανιώνει διόλου που άφησε την προσοδοφόρα επιχείρησή του που τον έκανε εκατομμυριούχο για να κοιμάται πλέον κάτω από ένα δέντρο στο πάρκο Launceston.
«Πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε όλα αυτά για να είμαστε ευτυχισμένοι. Αυτό είναι πλάνη» δήλωσε στο ABC, λίγο πριν εγκαταλείψει το πάρκο που υπήρξε το σπίτι του τα τελευταία δύο χρόνια, για το Kangaroo Island της Νότιας Αυστραλίας, όπου θα εργαστεί εθελοντικά για την ανοικοδόμηση ενός αγροκτήματος που καταστράφηκε από τις πυρκαγιές.
Τα έξοδα μετακίνησής του θα τα καλύψει από χρήματα που έχει μαζέψει από τα παρκόμετρα.
Ο Hammer μεγάλωσε στo North Island της Νέας Ζηλανδίας και αμέσως μόλις αυτό ήταν δυνατόν έγινε επαγγελματίας κουρέας προβάτων.
Στα 20 του χρόνια εντάχθηκε στο παγκόσμιο κύκλωμα κουρέων και για χρόνια ταξίδευε ανά την υφήλιο, κουρεύοντας πρόβατα στη Σκωτία, την Αυστραλία και τις ΗΠΑ.
Τελικά, εγκαταστάθηκε στο Wyoming των ΗΠΑ, όπου ανοίχτηκε στις μεγάλες επιχειρήσεις.
«Κατέληξα να είμαι, αδιαμφισβήτητα, ο μεγαλύτερος εργολάβος κουρέματος προβάτων στη Βόρεια Αμερική» λέει ο ίδιος.
«Καλύπταμε μια τεράστια περιοχή και είχα μερικούς από τους καλύτερους κουρείς στον κόσμο να δουλεύουν για μένα. Ήμουν βασικά εκατομμυριούχος, είχα εννέα ακίνητα που ενοικίαζα … είχα πολλά πράγματα».
ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Αλλά για τον Hammer, ο πλούτος και τα περιουσιακά αγαθά δεν έφεραν την ευτυχία.
«Τι κερδίζεις όταν έχεις πολλά πράγματα; Ξέρεις, μαζεύουν μόνο σκόνη» λέει με κυνισμό.
Απογοητευμένος κάθε μέρα και περισσότερο από την εμμονή του δυτικού πολιτισμού στην απόκτηση υλικών αγαθών, ο Hammer άρχισε να αναρωτιέται για το αληθινό νόημα της ζωής.
«Γιατί ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο; Σίγουρα όχι για να αποκτήσουμε περισσότερα υπάρχοντα – αυτό δεν είχε νόημα για μένα», λέει.
Έτσι έκανε ό,τι εκείνος πίστευε ότι είχε πραγματικά νόημα.
«Τα άφησα όλα στην πρώην μου κι έφυγα με μια βαλίτσα» λέει.
«Όταν τα έδωσα όλα, ένιωσα ότι μπορούσα να πετάξω. Μου φάνηκε σαν ένα τεράστιο βάρος να είχε φύγει από τους ώμους μου, ήταν απίστευτο».
Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΦΩΤΙΣΗ
Το πραγματικό ταξίδι προς τη μάθηση για τον Hammer ξεκίνησε διαβάζοντας βιβλία στις τοπικές βιβλιοθήκες και βιώνοντας την απελπισία στις πιο δύσκολες μέρες της ζωής του κάπου στη δυτική ακτή της Τασμανίας, όπου έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει την ίδια τη ζωή. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα εδώ και ποιο είναι το νόημα;» αναρωτιόταν.
Ωστόσο, δεν παραιτήθηκε και «αποφασίζοντας να ζήσει τελικά» ζήτησε επαγγελματική βοήθεια.
«Οι Αρχές με βοήθησαν και να ‘μαι τώρα εδώ, και παρεμπιπτόντως χαίρομαι που είμαι ζωντανός» λέει.
Τότε ακριβώς ήταν που αποφάσισε να αρχίσει να δίνει πίσω. «Πρόοδος», κατά τον Hammer, σημαίνει παροχή βοήθειας προς την τοπική κοινότητα. Εντάχθηκε στο τοπικό παράρτημα Launceston της μη κερδοσκοπικής ομάδας περιβαλλοντικής αποκατάστασης Conservation Volunteers Australia.
«Περνώ δύο με τρεις ημέρες την εβδομάδα με τους εθελοντές της ομάδας και το απολαμβάνω πάρα πολύ» λέει.
Ο επικεφαλής της ομάδας Grant Houniet, περιγράφει τον Hammer ως έναν «εντυπωσιακό» εθελοντή.
«Είναι ενεργητικός, δυνατός, με άψογη στάση και παρακινεί τους άλλους γύρω του», λέει.
Ο Hammer είναι τόσο αφοσιωμένος στην κοινότητα που θα σκύψει να μαζέψει κάθε σκουπίδι που συναντά στο δρόμο όταν περπατά στην πόλη, ενώ παρακολουθεί τα φραγμένα φρεάτια και τους υπερχειλισμένους κάδους απορριμμάτων.
«Πιστεύω ότι έτσι δίνω πίσω στην κοινότητα. Ανταποδίδω αυτό που λαμβάνω» λέει ο Hammer.
Η ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Ακόμα κι αν δικαιούται υποστήριξης από το Centrelink ως πολίτης της Νέας Ζηλανδίας, ο Hammer δεν ενδιαφέρεται και δηλώνει πολύ χαρούμενος γι’ αυτό.
«Πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό μπορεί να αρχίσεις να εξαρτάσαι από αυτή τη βοήθεια και αυτό είναι επίσης μια παγίδα» ισχυρίζεται.
Αρκείται σε «προνόμια» όπως το δωρεάν πρωινό και το ντους από τον Στρατό της Σωτηρίας και ένα κουπόνι αξίας 25 δολαρίων για σούπερ μάρκετ μία φορά το μήνα, ή το νόμισμα των $50 που βρέθηκε μπροστά του σε ένα μονοπάτι, που ήταν αρκετό για το λεωφορείο από την Αδελαΐδα ως στο Kangaroo Island.
Ύστερα είναι ευγνώμων και για το δέντρο του που ήταν το σπίτι του για δυο ολόκληρα χρόνια. «Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω την εκτίμηση και την αγάπη που τρέφω γι’ αυτό το δέντρο» λέει.
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ
Αποδεχόμενος την προσφορά του επικεφαλής της ομάδας, κ. Houniet, να τον πάει στο αεροδρόμιο, ο Hammer αφήνει το Launceston και το δέντρο του με μια «γλυκόπικρη» γεύση.
«Όλες οι περιπέτειες κάποτε τελειώνουν για να ξεκινήσουν νέες. Τον αγάπησα αυτόν τον τόπο. Αγάπησα αυτήν την πόλη» λέει.
«Πρέπει να παραδεχτώ και να ομολογήσω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, ότι αυτή ήταν μια από τις πιο εκπληκτικές εμπειρίες της ζωής μου. Και έχω κάνει πολλά πράγματα. Έχω ταξιδέψει στον κόσμο αρκετές φορές».
