Σχεδόν 38 και δεν θυμάμαι πότε αρρώστησα από κρύωμα ή γρίπη. Μέχρι πριν τρεις εβδομάδες δεν είχα θερμόμετρο, γιατί πάνε πάνω από 10 χρόνια από την τελευταία φορά που είχα πυρετό.
Το μόνο που καμιά φορά με ταλαιπωρούσε την Άνοιξη από τότε που μετανάστευσα στην Αυστραλία ήταν η εποχιακές αλλεργίες, αλλά τις συνήθισα και αυτές όπως το Vegemite. Φέτος ήταν πιο δύσκολη χρονιά λόγο του τοξικού καπνού από τις πυρκαγιές, αλλά τίποτα σοβαρό.
Μέσα Φεβρουαρίου λοιπόν, και ενώ επέστρεφα από επαγγελματικό ταξίδι στο Μπαλί – λόγω των μέτρων στο αεροδρόμιο κυρίως – συνειδητοποίησα ότι ο νέος ιός δεν είναι “σαν τη γρίπη”. Στο αεροπλάνο δεν έβγαλα τη μάσκα μου ούτε για να φάω. Φτάνοντας στη Μελβούρνη, μας έλεγξαν τη θερμοκρασία μας, πέρασα, και πήρα Uber για το σπίτι.
Λίγες μέρες μετά, το hay fever είχε επανεμφανιστεί, χειρότερα από ποτέ. Αν και έβλεπα κι άλλους αλλεργικούς γύρω μου να υποφέρουν όπως εγώ, αποφάσισα να αποκλείσω το ενδεχόμενο του Covid-19. Εκτός της συνεχούς καταρροής δεν είχα κανένα άλλο σύμπτωμα.
“Δεν είναι κορονοϊός. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Θα το τσεκάρουμε ούτως ή άλλως αν και πιθανότητα είναι μόλυνση του άνω αναπνευστικού απο τα αντιισταμινικά, τα αποσυμφορητικά και το ότι φυσάς τη μύτη σου συνεχώς”, μου είπαν. “Θα σου δώσουμε Amoxicillin. Ένα κύκλο. Μπορεί να χρειαστείς περισσότερο. Κράτησέ μας ενήμερους αν καθαρίσει.”
Σε κάποια φάση αρκετές μέρες μετά και αφού έπαιρνα όλα τα φάρμακα, η μύτη μου καθάρισε αλλά δεν μπορούσα να μυρίσω τίποτα. Όσφρηση και γεύση είχαν χαθεί.
Όταν το ανέφερα στην κλινική ως εξέλιξη μου είπαν να μην υπερανησυχώ και πως το συνάχι και η ανοσμία δεν άνηκαν στα συνήθει συμπτώματα του ιού. Μέχρι τότε…
Άλλη μία εβδομάδα και η όσφρησή μου είχε επιστρέψει αλλά η στροφή που είχε πάρει η πραγματικότα λόγω του κορονοϊού συνέχισε να με χτυπά αλύπητα.
Τον βίωνα μέσω φίλων και γνωστών που έχαναν τη δουλειά και την ψυχραιμία τους ο ένας πίσω από τον άλλον και μέσω των εντελώς άδειων ραφιών στα σουπερμάρκετ εκείνη τη μαύρη Κυριακή 15 Μαρτίου. Μέσα στον πανικό, και η ηλικιωμένη μητέρα μου που το ζούσε ολομόναχη στην Αθήνα.
Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δυσκολευόμουν να πάρω ανάσα και είχα αρρυθμία, οι σκέψεις μου μπερδεμένες, το ίδιο και οι κινήσεις μου. Προσπάθησα να το αποδώσω στο στρες. Φίλοι και γνωστοί επέμεναν πως είναι κρίση πανικού.
Τη Δευτέρα, μπορούσα μετά βίας να κινηθώ και οι μυς μου ήταν σφιγμένοι. Το στήθος μου βαρύ, ένιωθα πως θα εκραγεί. Χωρίς πυρετό, χωρίς βήχα. Ο λαιμός μου δεν πονούσε, η μύτη μου δεν έτρεχε. Τι μου συνέβαινε;
Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Ούτε και την επόμενη μέρα. Πήγαινα πάνω κάτω στο διαμέρισμα τρέμοντας. Τα χέρια μου παγάκια, η μύτη μου είχε αρχίσει να τρέχει και έβηχα.
Λίγο πριν τις 4 το απόγευμα άρχισε να μου έρχεται σκοτοδίνη και ζαλιζόμουν. Φοβόμουν πως θα λιποθυμήσω και επειδή ζω μόνη, αφού κάλεσα την άμεση γραμμή βοήθειας, ντύθηκα, έβαλα μάσκα και γάντια και πήγα στο κοντινότερο κέντρο διάγνωσης για Covid-19. Καλυμμένες από πάνω μέχρι κάτω οι νοσοκόμες μου φόρεσαν ένα βχαχιολάκι με τα στοιχεία μου, μου πήραν τη θερμοκρασία και την πίεση και άρχισαν να καταγράφουν συμπτώματα. Χειροτέρευα. Έπρεπε να σταματώ για να καταφέρω να αναπνεύσω κάθε 2-3 λέξεις. Στο μεταξύ, οι ασθενείς που κατέφθαναν με υποψία ή συμπτώματα κορονοϊού δε λιγόστευαν.
Μετά από ώρα με έστειλαν να κάνω το τεστ. Ο γιατρός εκεί, νευριασμένος που δεν μου είχαν πει οι νοσοκόμες να καταγράψω τα συμπτώματά μου μόνη μου μέσω μιας διαδικτυακής φόρμας, μου ζήτησε να καταθέσω τη λίστα ηλεκτρονικά. Λίγα λεπτά αφού το έκανα, τύπωσε μια σειρά σελίδων, μου την έδωσε, και μου είπε να πάω σπίτι.
Η λίστα έλεγε πως μπορώ να επιστρέψω στις κανονικές μου δραστηριότητες, άρα και στη δουλειά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.
“Δυστυχώς δεν πλοιρείτε τα κριτήρια για το τεστ. Τεστ μπορούν να κάνουν μόνο όσοι έχουν επιστρέψει από το εξωτερικό τις προηγούμενες 14 μέρες ή έχουν έρθει σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα”.
Δεν θυμάμαι πόσες φορές άκουσα αυτή την ατάκα εκείνη τη μέρα. Στο μεταξύ, είχα αλλάξει χρώμα καθώς γινόταν όλο και πιο δύσκολο να πάρω ανάσα. Φοβόμουν να φύγω και επέμενα πως κάποιος πρέπει να κοιτάξει τι μου συμβαίνει ανεξάρτητα από το αν πίστευαν ότι είναι κορονοϊός ή όχι.
Αφού το συζήτησαν μεταξύ τους, αποφάσισαν να μου δώσουν παραπεμπτικό για την κυρίως κλινική. Μου έδωσαν και άδεια από τη δουλειά για μία εβδομάδα. Πήγα στα επείγοντα. Χωρίς μεγάλη καθυστέρηση ένας υπέροχος γιατρός/άνθρωπος με παρέλαβε και ξεκίνησαν τα τεστ.
Εξετάσεις αίματος, πίεση, καρδιογραφήματα, ξανά αίμα… και “ευχόμαστε να σου βρούμε κρεβάτι” είπε τουλάχιστον μέχρι να σε εξετάσουμε.
Κρεβάτι βρέθηκε και περνούσαν οι ώρες. Μόλις όμως μπήκα να ακτινογραφία θώρακα η προσέγγιση άλλαξε.
“Έχεις πνευμονία, Νέλλυ, και γι αυτό έχεις πίεση στο στήθος και δύσπνοια.”
“Είσαι νέα, υγιής γυναίκα και φαίνεσαι να είσαι σε φόρμα. Σε περιμένουν μερικές δύσκολες μέρες. Να πίνεις πολλά υγρά και να ξεκουράζεσαι. Πάρε παρακεταμόλη αν πονάς ή ανεβεί ο πυρετός σου. Θα σου περάσει”.
“Πρέπει να καταλάβεις πως ό, τι κι αν έχεις, είναι ιϊκό. Και δεν θέλουμε κάποιος άλλος να κολλήσει. Είσαι υγιής και σε δύο εβδομάδες θα σου περάσει αλλά είναι ανάγκη να πας σπίτι και να μείνεις σπίτι. Εντάξει;”
Απορρημένη τους ρώτησα γιατί αφού έχω και πνευμονία δεν μου κάνουν τεστ για Covid-19. “Δεν πρέπει να ενημερώσω κάποιον; Αν είναι αυτό, δεν πρέπει να το πω στους γύρω μου”;
“Δεν μπορύμε να το επιβεβαιώσουμε αλλά ούτε και να το αποκλείσουμε οπότε συμπεριφερόμαστε σαν να είναι (…)”
Ντύθηκα και πήγα σπίτι. Μου είχαν δώσει άδεια για δύο εβδομάδες αυτή τη φορά. Σουρρεάλ.
Κουλουριασμένη κάτω από το πάπλωμα, προσπάθησα να μην κοιμηθώ από φόβο πως αν σταματήσω να προσπαθώ συνειδητά να αναπνεύσω, μπορεί και να σταματήσω να αναπνέω.
Ένα τηλεφώνημα από το νοσοκομείο για να δουν αν είμαι καλά και αν μένω σπίτι με ηρέμησε, αλλά το να μαθαίνεις πως το αίμα σου όντως καταπολεμά έναν σοβαρό ιό τύπου SARS – ακόμη δεν μπορούσα να κάνω το τεστ – δεν το λες και καθησυχαστικό.
Πάνω από 10 μέρες και η αναπνοή μου χωρίς καμία βελτίωση αν και τα υπόλοιπα συμπώματα είχαν υποχωρήσει. Τη 12η μέρα πίστεψα πως όντως έχω μπει σε διαδικασία ανάρρωσης.
Στο μεταξύ, απανωτές μελέτες επιβεβαίωναν πως η ανοσμία ήταν ο κοινός παρονομαστής εκείνων που είχαν τον ιό και δεν ασθενούσαν, όπως και περιπτώσεων που ασθένησαν βαριά 10-14 μέρες αφότου παρατήρησαν απώλεια όσφρησης.
Πολλές φορές τις μέρες που πέρασα κλεισμένη στο σπίτι παλεύοντας με την αναπνοή μου – με το ίδιο μου τον εαυτό – θέλησα να βάλω τα κλάματα. Όχι τόσο για μένα. Σίγουρα, είχα νευριάσει που αρρώστησα και ένιωθα ηττημένη αλλά σκεφτόμουν συνεχώς πως αν ήμουν μεγαλύτερη σε ηλικία, αν είχα άσθμα, πίεση, διαβήτη ή κάποια άλλη λανθάνουσα ασθένεια, μπορεί και να μην είχα καταφέρει να ανταπεξέλθω στη δυσκολία αναπνοής που βίωνα.
Ήταν οι χειρότερες δύο εβδομάδες τις ζωής μου, και δεν έβηχα καν ασταμάτητα ούτε παραλληρούσα από τον υψηλό πυτερό όπως η γειτόνισσά μου (αρκετά μικρότερή μου και χωρίς προβήματα υγείας).
Αρρώστησε πριν από εμένα και είναι άρρωστη εδώ και ένα μήνα. Ο σύντροφός της παραμένει μια χαρά και πάει στη δουλειά κανονικά όλο αυτό το διάστημα.
Κι εκείνη προσπάθησε αρκετές φορές να κάνει το τεστ, σε άλλη κλινική. Δεν μπόρεσε.
“Δεν πλοιρείς τα κριτήρια”, της είπαν.
Και θα κλείσω με μία διπλή ερώτηση:
Κατά πόσο ανταποκρίνεται ο αριθμός κρουσμάτων που ανακοινώνεται από τις Αρχές με τον αριθμό εκείνων που 1. φιλοτιμούνται να πάνε στο νοσοκομείο για να ζητήσουν το τεστ όταν έχουν συμπτώματα και 2. εκείνων που πλοιρούν τις προϋποθέσεις που έχει θέσει η Κυβέρνηση προκειμένου να ελέγχεται ο αριθμός τεστ που διατίθενται;
#ΜΕΝΟΥΜΕΣΠΙΤΙ
