ΝΑ ‘μαστε πια, εμείς οι απόγονοι των homo sapiens, εκεί που αρχίσαμε πριν 80.000 χρόνια, λες και στις χιλιετίες που μεσολάβησαν δεν έγινε τίποτα και αντί να περπατάμε κάναμε σημειωτόν…
ΚΑΙ έτσι και δεν είχαμε την τύχη να συναντήσουμε στο δρόμο μας και τον τελευταίο επιζώντα Νεάντερνταλ, ούτε που θα καταλαβαίναμε πώς έφτασε ο κόσμος εδώ που έφτασε.
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ σεισμοί, καταποντισμοί, λοιμοί, σφαγές, ολοκαυτώματα, επαναστάσεις βιομηχανικές και τεχνολογικές, φτάσαμε και υπερβήκαμε τα όρια του πλανήτη μας, η επιστήμη συνεχίζει να προχωρά στοχεύοντας την τεχνητή νοημοσύνη και τον αποικισμό σε άλλους πλανήτες, μέχρι επιτέλους να συναντήσουμε τον μάστορά μας!
ΤΟΝ Νεάντερνταλ Ντόναλντ Τραμπ, που έβαλε γυαλιά σε στρατιές ειδικευμένων επιστημόνων, συμβουλεύοντάς μας να αντιμετωπίσουμε τον κορονοϊό πίνοντας χλωρίνη…
ΚΑΙ αυτός, δεν είναι απλώς ένα τυχαίο ψώνιο, όπως οι περισσότεροι νεόπλουτοι δισεκατομμυριούχοι, που δίνουν πλέον τον βηματισμό σε ολόκληρο τον κόσμο με τα χρηματιστήρια και τα λεφτά τους, αλλά ο παντοδύναμος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο πλανητάρχης μας…
ΠΙΑΣΕ το αυγό και κούρευτο και μην του αφήνεις ούτε… κίτρινη τρίχα, αφού προηγουμένως προσευχηθούμε όλοι μαζί, να μην τύχει καμιά χειρότερη στραβή στον πλανήτη με πλανητάρχη τον Τραμπ. Τότε δεν θα μας σώσει ούτε συνταγή με ακουαφόρτε…
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, επίσης, αφού κατάφερε ο Τραμπ να γίνει πλανητάρχης, γιατί να μην γίνει και ο Βελόπουλος πρωθυπουργός της Ελλάδας. Στο κάτω-κάτω της γραφής, πιο πρακτικές και ακίνδυνες είναι οι αλοιφές του από τη χλωρίνη του Τραμπ…
ΠΡΙΝ, όμως, αφήσουμε την τύχη του κορονοϊού στον Τραμπ και τα απολυμαντικά του, ας φωτίσουμε την όλη αυτή ιστορία και από μια άλλη πλευρά, που οι ασχολούμενοι με τη νόσο, λόγω άλλων προτεραιοτήτων (και ενοχών…) στρέφουν τους προβολείς της δημοσιότητας στην οικονομία, την κοινωνική απομόνωση, την επαναλειτουργία των συγκοινωνιών, σχολείων, επιχειρήσεων και λοιπά.
ΑΝ, κατά τη γνώμη μου, η θλιβερή αυτή επιδημία (που ρεζίλεψε το ανθρώπινο είδος, την τεχνολογία του και τον πολιτισμό του) έφερε στην επιφάνεια το πρόβλημα των ηλικιωμένων.
ΕΝΑ πρόβλημα, που η κοινωνία και όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά, το ξεπερνούν με υποσχέσεις που δεν υλοποιούνται και έρευνες που αναγγέλλονται και ποτέ δεν μαθαίνουμε πού καταλήγουν…
ΤΟ πρόβλημα που ο πολιτισμός μας κρύβει κάτω από το χαλί πολυτελείας του πολιτισμού του. Αυτό, μακράν όλων των άλλων, είναι μεγαλύτερο από αυτό της οικονομίας και της κοινωνικής συνοχής. Είναι η ντροπή της κοινωνίας μας.
ΑΝ έδειξαν κάτι τα μέχρι τώρα στοιχεία, είναι ότι ο Χάρος, που προσέλαβε στην υπηρεσία του ο κορονοϊός, βγήκε παγανιά πρώτα στα γηροκομεία και γηριατρεία και στη συνέχεια επισκέφθηκε τα νοσοκομεία και τις οικίες των ηλικιωμένων και των υπόλοιπων ευπαθών ομάδων.
ΤΟ τι είδαν τα μάτια του μέσα στα γηροκομεία της Ευρώπης και όχι μόνο, δεν περιγράφτηκε στις πραγματικές διαστάσεις που είχε από τα Μέσα Ενημέρωσης, για να μην τρομοκρατηθεί ο πολιτισμός της Δυτικής Ευρώπης, που πληρώνει τον βαρκάρη του Αχέροντα για να φυγαδεύσει την ντροπή του…
ΝΕΚΡΟΙ, εγκαταλειμένοι και αβοήθητοι, βρέθηκαν αρκετοί ηλικιωμένοι σε γηροκομεία και οίκους ευγηρίας της πλούσιας και καλοζωισμένης Ευρώπης, που συνεχίζει να περηφανεύεται για τον πολιτισμό της και το κράτος κοινωνικής πρόνοιας που διέπει τις δημοκρατικές κυβερνήσεις της.
ΟΙ ηλικιωμένοι, όλοι αυτοί που μόχθησαν και έχτισαν την μεταπολεμική Ευρώπη, έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και πολλά χρόνια τώρα από τα παιδιά, τα εγγόνια τους, τον πολιτισμό και τις αξίες του, που τους άφησαν ως παρακαταθήκη.
ΑΠΟ τότε που το κράτος πρόνοιας, άρχισε να ξεπουλά σε ιδιώτες νοσοκομεία και να παραδίδει σε επενδυτές διάφορες δομές κοινωνικών υπηρεσιών Υγείας, το χρήμα και τα κέρδη των επενδυτών είχαν και συνεχίζουν να έχουν, τον πρώτο και τελευταίο λόγο.
ΚΑΝΕΙΣ επενδυτής, που σέβεται τα χρήματα που κέρδισε με ξένο ιδρώτα, δεν επενδύει σε γηροκομεία για να περνούν με αξιοπρέπεια τα γεράματά τους οι ηλικιωμένοι. Για να κερδίσουν περισσότερα επενδύουν όλοι.
ΚΑΠΩΣ έτσι έχει χονδρικά η κατάσταση και καλό είναι να έχετε υπόψη σας ότι, για τον καπιταλισμό και τους ατζέντηδές του (τους επενδυτές…) οι συνταξιούχοι και τρόφιμοι των γηροκομείων είναι πλέον καταναλωτές ελαχίστων και συγκεκριμένων προϊόντων.
ΕΝΑ από αυτά τα προϊόντα και, μάλιστα, το πιο πανάκριβο, είναι τα γηροκομεία, που καταγίνονται, όχι στο να παράσχουν φροντίδα, αλλά στο να αρμέγουν κανονικά τις συντάξεις και περιουσίες των πελατών τους, μέχρι θανάτου ή τελευταίου σεντ.
ΤΑ ευαγή αυτά ιδρύματα μαζικού κοινωνικού παροπλισμού, λειτουργούν για λογαριασμό του κοινωνικού συνόλου και του πολιτισμού του ως μεγάλες αποθήκες εγκαταλειμμένων ψυχών που περιμένουν έναν κορονοϊό να τις λυτρώσει…
ΜΕΧΡΙ να γιατρευτούμε ή να εμβολιαστούμε (έστω με χλωρίνη του Τραμπ) σας αφήνω να αναρρώσετε από το πολύ κορονο-μπλα μπλα και να μου κάνετε παρέα αν θέλετε, να κάνουμε έναν κινηματογραφικό περίπατο στις δεκαετίες 1930, 1940, 1950 και λίγο 1960, για να ξεσκάσουμε…
ΑΥΤΗ τη φορά δεν θα σας ξεναγήσω στην ένδοξη μαυρόασπρη εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά στην αστείρευτη κινηματογραφική πηγή, η οποία για αρκετές δεκαετίες ξεδιψούσε τους όπου γης κινηματογραφόφιλους.
ΚΑΙ εδώ αναφέρομαι στον αμερικανικό κινηματογράφο της εποχής, που το Χόλιγουντ ήταν ακόμα η κινηματογραφική Μέκκα, που άρχιζαν τα μεγάλα ταξίδια των εξερευνήσεων στις σκοτεινές αίθουσες…
ΟΠΩΣ έχω ξαναγράψει, τις δεκαετίες του 1950 και 1960 είχα δει εκατοντάδες αμερικανικές ταινίες, κυρίως αστυνομικές, γκανγκστερικές και γουέστερν.
ΤΗΝ εποχή εκείνη γνώριζα καλύτερα τις πρωτεύουσες των Πολιτειών της Αμερικής, παρά τις πρωτεύουσες των Νομών της πατρίδας μας.
ΑΠΟ τον κινηματογραφικό ιό προσβλήθηκα στα μέσα της δεκαετίας του 1950 όταν είδα για πρώτη φορά σε έναν θερινό κινηματογράφο της Τρίπολης την ταινία «Ο σημαδεμένος».
Η ταινία αυτή δεν έγινε μόνο αιτία να αγαπήσω με πάθος τον κινηματογράφο, αλλά και τον πρωταγωνιστή της. Τον μεγάλο και αξεπέραστο Έντουαρντ Ρόμπινσον, που για μένα παραμένει ένα από τα μεγάλα αστέρια της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ.
ΕΚΤΟΤΕ παρακολουθούσα όλες τις ταινίες του. Στον «Σημαδεμένο» είχε παίξει έναν δευτερεύοντα ρόλο και ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ, που ήταν μια άλλη θρυλική φιγούρα της χρυσής εκείνης εποχής.
Η πιο πάνω ταινία γυρίστηκε το 1931 και ο Ρόμπινσον υποδυόταν τον αρχιμαφιόζο Ρίκο, που την εποχή εκείνη το μυαλό όλων όσων έβλεπαν τη ταινία, πήγαινε στον Αλ Καπόνε, που βρισκόταν στο απόγειο της αιματηρής του δόξας.
ΣΤΑ Αγγλικά, για όσους θέλουν να το βρουν τώρα την ταινία στο YouTube, ο τίτλος είναι «Little Caesar”. Να προσθέσω εδώ ότι ο Έντουαρντ Ρόμπινσον γεννήθηκε στη Ρουμανία το 1893 από Εβραίους γονείς και στην Αμερική μετανάστευσε το 1920.
ΚΑΤΑ τη διάρκεια της καριέρας του, που κράτησε περισσότερα από 50 χρόνια, έπαιξε σε 100 ταινίες και δεκάδες θεατρικά έργα, όπου και διακρίθηκε αποσπώντας τότε ενθουσιώδεις κριτικές. Πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1973, σε ηλικία 80 ετών.
ΤΟΝ «Μικρό Καίσαρα» ακολούθησε η, επίσης, γκανγκστερική ταινία σταθμός, «Ο πόλεμος του εγκλήματος» το 1936. Σε όσους αγαπούν τον μαυρόασπρο κινηματογράφο, θα πρότεινα, επίσης, να δουν τη ταινία «Key Largo» («Στη βοή της καταιγίδας» ο ελληνικός του τίτλος).
ΣΤΗΝ εκπληκτική αυτή ταινία, που σκηνοθέτησε ο, επίσης, μεγάλος και πρωτοπόρος Αμερικανός σκηνοθέτης, Τζον Φορντ το 1948, συμπρωταγωνίστησε μαζί με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ και την Λορίν Μπακόλ.
ΑΠΟ τις ταινίες του Ρόμπινσον, που είδα τελευταία για δεύτερη και τρίτη φορά και αξίζουν να δείτε, είναι μεταξύ άλλων, «Ο Άγνωστος» του 1946, την οποία σκηνοθέτησε ένας άλλος μεγάλος πρωτοπόρος και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης, ο Όρσον Ουέλες.
ΣΤΗΝ ίδια ταινία, που αναφερόταν στην καταδίωξη ενός Ναζί εγκληματία πολέμου που ήταν ο άνθρωπος που είχε σχεδιάσει το Ολοκαύτωμα, έπαιξε ως σύζυγος του εγκληματία, που υποδυόταν ο σκηνοθέτης, και η μεγάλη ντίβα του τότε Χόλιγουντ, Λορέτα Γιάνγκ.
ΣΑΣ συστήνω, επίσης, να δείτε και την ταινία «Η Σκύλα» (ο αγγλικός της τίτλος ήταν «Scarlet Street») που σκηνοθέτησε η μεγάλη δόξα του γερμανικού και αμερικανικού κινηματογράφου των δεκαετιών του 1920, 1930 και 1940, ο προχωρημένος και αξεπέραστος ιχνηλάτης της υπέρβασης, Φριτζ Λανγκ.
ΤΕΛΟΣ, να προσθέσω ότι έπαιξε το 1965 μαζί με τον Στιβ ΜακΚουίν στην ταινία «Ο Χαρτοπαίχτης» και σε άλλες ταινίες όπως «Κολασμένη αγάπη», «Οι Δέκα Εντολές» και πολλές άλλες.
ΓΙΑ τους λάτρεις εκείνης της αξέχαστης δημιουργικής εποχής της 7ης Τέχνης, την ερχόμενη εβδομάδα σχεδιάζω να επανέλθω, μιας και μου το έχουν ζητήσει τον τελευταίο καιρό και άλλοι δύο αναγνώστες της στήλης, που παρακολουθούν τα… κινηματογραφικά μου εδώ και χρόνια. Τα λέμε…
Mπ. Στ.
