Πάνω από 300 συνταξιούχοι συμπολίτες μας, την περασμένη Τετάρτη, αγανακτισμένοι από την αδιαφορία της Πολιτείας στα δίκαια αιτήματά τους, βγήκαν για άλλη μια φορά στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν.
Στην αρχή συγκεντρώθηκαν στα σκαλιά της Εθνικής Βιβλιοθήκης και από εκεί με τραμ έφτασαν στο Federation Square.
Ανάμεσά τους και ομογενείς συνταξιούχοι, με τον πρόεδρο της Ένωσης Συλλόγων Ελλήνων Ηλικιωμένων, κ. Θεοδόση Νομικό, ο οποίος δήλωσε εμφατικά ότι «ο αγώνας συνεχίζεται».
«Εφόσον τα αιτήματά μας μένουν ανεκπλήρωτα, δεν έχουμε άλλη επιλογή, από το να τα επαναλαμβάνουμε αυτοπροσώπως. Οι 300 περίπου που είμαστε εδώ, δεν είναι παρά μία αντιπροσωπεία των χιλιάδων συνταξιούχων που υποφέρουν».
ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ
«Τα τελευταία 2–3 χρόνια η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Οι στερήσεις στις οποίες υποχρεώνονται να υποβληθούν οι συνταξιούχοι είναι οδυνηρές. Είναι γεγονός ότι αναγκάζονται να κόψουν και από αυτό ακόμη το φαγητό τους. Μετρούν το κάθε σεντ. Κοιτάζουν να πληρώσουν πρώτα τους λογαριασμούς, που όσο πάνε και εξογκώνονται, και μόνο ό,τι περισσέψει διαθέτουν για τη συντήρησή τους.
Θα πρέπει η Πολιτεία να φροντίσει επιτέλους γι’ αυτούς τους ανθρώπους που την έφεραν εδώ που είναι σήμερα. Σ’ αυτούς οφείλει την ανάπτυξή της, κατά ένα μεγάλο μέρος, γιατί ήταν εκείνοι που έκαναν τις πιο σκληρές και δύσκολες δουλειές. Έκαναν οικονομίες για να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να προοδέψει αυτός ο τόπος, να γίνει αυτό που είναι σήμερα, γι’ αυτό τους αξίζει λίγος σεβασμός. Να μπορέσουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και χωρίς αιματηρές στερήσεις, όπως συμβαίνει με πολλούς, στα γηρατειά τους.
Υπάρχει τρόπος. Αυτό που χρειάζεται είναι σχέδιο. Αν πάρουμε, για παράδειγμα, τη δημόσια συγκοινωνία, να καθιερωθεί τις ώρες που τα τραμ, τα τραίνα και τα λεωφορεία κυκλοφορούν άδεια, να μπορούν οι συνταξιούχοι να τα χρησιμοποιούν χωρίς να πληρώνουν εισιτήριο. Δεν μιλάμε για τις ώρες αιχμής. Επίσης. τα δημοτικά τέλη. Δεν γίνεται να κόβει ο συνταξιούχος από τη διατροφή του για να πληρώσει τα δημοτικά τέλη για το κεραμίδι που έχει πάνω από το κεφάλι του. Γίνονται μειώσεις οι οποίες, όμως, είναι τόσο μικρές που δεν είναι καν υπολογίσιμες. Εδώ είναι που θα πρέπει ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Δεν είναι δίκαιο να αναγκάζεται ο συνταξιούχος να βγαίνει στους δρόμους και στις πλατείες για τα αυτονόητα. Αρκετά!» θα πει ο κ. Νομικός.
ΟΥΤΕ ΦΩΣ
«Δεν γίνεται να φοβάσαι να ανάψεις το φως. Να αναγκάζεσαι να πας νωρίς στο κρεβάτι γιατί ξέρεις ότι κάθε λεπτό που είναι το φως αναμμένο, τρώει μέρος από το αυριανό σου φαγητό» θα πει ομογενής που επιθυμεί να μείνει ανώνυμη, γιατί, όπως θα πει, «ντρέπεται για λογαριασμό τους».
«Σαράντα χρόνια δουλειάς που οι ντόπιοι το ’50 και το ‘60 ούτε καν πλησίαζαν, αξίζουν κάποια αναγνώριση. Δεν ζητάμε παρά αυτά που μας ανήκουν. Να έχουμε τα απαραίτητα και όχι να ζούμε κάθε μέρα με τη στέρηση. Οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού έχουν γίνει εφιάλτης. Φοβόμαστε να πλησιάσουμε το διακόπτη. Και δεν μιλάμε για θέρμανση. Αυτή είναι στις μέρες μας μεγάλη πολυτέλεια. Λένε ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Πόσο; Mέχρι πού»;
ΠΑΡΑΛΟΓΟ
«Είναι παράλογο να σταματάς να εργάζεσαι γιατί ήρθε η ώρα να πάρεις σύνταξη και, ξαφνικά, να γίνεσαι φτωχός» θα πει ο κ. Ανέστης («γράψε το μικρό όνομα μόνο» ζητά).
«Είναι άδικο από τη μια μέρα στην άλλη να μετράς το κάθε σεντ. Φυσικά, σημείωσε ότι δεν μιλάμε για ταξίδια και εξόδους που κάναμε πριν. Μιλάμε για την καθημερινότητα, για τα απολύτως απαραίτητα που σιγά–σιγά κόβονται και η κατάσταση θυμίζει παλιές, στερημένες εποχές, ανεργία, φτώχεια, που, αν σκεφτείς, ήταν και η αιτία που ξενιτευτήκαμε.
Πέσαμε στη δουλειά με τα μούτρα, χωρίς καλά–καλά να χαρούμε τα παιδιά μας, όταν ήταν μικρά. Προσπαθήσαμε, εγώ κι η γυναίκα μου, να μη τους λείψει τίποτε. Να τα στείλουμε στο πανεπιστήμιο για να έχουν μια καλύτερη ζωή από τη δική μας. Το επιτύχαμε. Από εκεί και πέρα, όμως, δεν κάναμε τις μεγάλες περιουσίες. Ένα σπίτι μπορέσαμε να ξεπληρώσουμε και σήμερα τα τέλη, μας έχουν γονατίσει. Αυτά που ζητάνε από τους συνταξιούχους είναι παράλογα.
Ξέρω αρκετούς που βοηθιούνται από τα παιδιά τους. Τα δικά μας, δύο κορίτσια, έχουν παντρευτεί και έχουν τη δική τους οικογένεια, τις δικές τους υποχρεώσεις. Ποτέ δεν θα μπορούσα να τους γίνω βάρος».
ΣΕ ΕΝΔΕΙΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
«Ο μεγαλύτερος αριθμός των συνταξιούχων που δικαιούνται πλήρη κρατική σύνταξη, είναι μη αγγλοσαξονικής καταγωγής» θα πει ο πρόεδρος του Συμβουλίου Εθνοτικών Κοινοτήτων της Βικτώρια, Joe Capouto, παρών στην κινητοποίηση της Τετάρτης.
«Είμαστε εδώ σήμερα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Διαμαρτυρίας, γιατί το κόστος ζωής τον τελευταίο καιρό, έχει αυξηθεί τρομαχτικά και αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο, ενώ, από την άλλη πλευρά, η αύξηση της σύνταξης είναι μηδαμινή.
Οι συνταξιούχοι μετανάστες εργάστηκαν σκληρά σ’ όλη τους τη ζωή και συνέβαλαν σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη της Βικτώριας. Γι’ αυτό και δικαιούνται να ζήσουν άνετα στα γηρατειά τους».
Να υπενθυμίσουμε ότι το Συμβούλιο Εθνοτικών Κοινοτήτων της Βικτώρια έχει μια ζωή 35 χρόνων και είναι ο κύριος συνδετικός κρίκος μεταξύ των διαφόρων μη αγγλοσαξονικής καταγωγής οργανισμών και της κυβέρνησης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
Το ότι βρίσκεται τώρα μπροστά στον αγώνα τους για ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους , είναι ενθαρρυντικό, αναμένεται όμως να είναι και αποτελεσματικό.
Είναι κάτι που, αναμφίβολα, τους οφείλει η Πολιτεία.
