«Λυπάμαι, κύριε, είστε τετραπληγικός και δεν θα περπατήσετε ποτέ ξανά» είπε ο γιατρός στον Χάρη Ζαχαρίου, πριν από τρία χρόνια.
Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση στη ζωή είναι να κάνεις αυτό που σου λένε ότι δεν θα καταφέρεις να κάνεις, σκέφτηκε ο Χάρης. Η πρώτη αντίδρασή του ήταν να πει στο γιατρό ότι δεν είχε καμία πρόθεση να μείνει στη αναπηρική καρέκλα έως το τέλος της ζωής του.

«Θα σας αποδείξω ότι δεν είχατε δίκιο, την ημέρα που θα βγω απ’ το νοσοκομείο περπατώντας» είπε τότε στο γιατρό ο Χάρης.
Γεννημένος στην Αυστραλία με καταγωγή από την Κύπρο, ο Χάρης Ζαχαρίου, από τη Μελβούρνη, εργαζόταν στα Αυστραλιανά Ταχυδρομεία. Κάθε μέρα, πήγαινε με το ποδήλατό του στη δουλειά, μέχρι που στις 8 Ιουλίου 2009 χτυπήθηκε από φορτηγό στο κέντρο της πόλης. Μετά το ατύχημα, που προκάλεσε αυτό που ονομάζεται ατελής κάκωση νωτιαίου μυελού, ο Χάρης Ζαχαρίου έμεινε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι ως τετραπληγικός. Αυτή ήταν η στιγμή που ο Χάρης αποφάσισε να θέσει στον εαυτό του τέσσερις στόχους: να περπατήσει ξανά, να έχει πάλι πλήρη απασχόληση, να ολοκληρώσει την ποδηλατοδρομία που είχε αρχίσει εκείνο το μοιραίο πρωί και να παίξει ένα τελευταίο παιχνίδι χόκεϊ, στο Footscray Hockey Club.

Το Σεπτέμβριο του 2009, μόλις δύο μήνες μετά το ατύχημα, ο Χάρης περπατούσε ξανά. Ήταν τον Οκτώβριο του 2011, όταν ο Χάρης επέστρεψε στην εργασία του στα Αυστραλιανά Ταχυδρομεία. Φέτος, στις 8 Ιουλίου 2012, τρίτη επέτειο του ατυχήματος, επέστρεψε στον τόπο του ατυχήματος και με τη βοήθεια της οικογένειας, των φίλων και των συναδέλφων του, συμπλήρωσε τη μοιραία βόλτα στην πόλη με το ποδήλατό του.

Εκείνο το κρύο κυριακάτικο πρωί, είχαν μαζευτεί περίπου 200 άτομα να υποστηρίξουν τον Χάρη για να κάνει αυτό που έθεσε ως στόχο τρία χρόνια νωρίτερα.
«Ένιωθα ότι ένα τεράστιο βάρος έπεσε από τους ώμους μου. Με άγγιξε πραγματικά το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άγνωστοι αισθάνθηκαν τόσο έντονα για την αποκατάσταση της υγείας μου, και βγήκαν στο δρόμο να με υποστηρίξουν» λέει ο Χάρης στο «Νέο Κόσμο».

Η ανάκαμψη από την ατελή κάκωση νωτιαίου μυελού εξαρτάται πλήρως από την ψυχική και φυσική κατάσταση του ασθενούς. Στην περίπτωση του Χάρη Ζαχαρίου, η φυσική του κατάσταση πριν από το ατύχημα, καθώς και η θετική ψυχική στάση, έπαιξαν το μεγαλύτερο ρόλο.
«Πιστεύω ότι πιθανόν με βοήθησε το γεγονός ότι είμαι πεισματάρης σαν το παλιό μουλάρι» λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος. Αλλά, πρώτα απ’ όλα, ήταν η βοήθεια της οικογενείας του, που κατέστησε δυνατή την ανάκαμψή του.

«Η οικογένειά μου ήταν το βασικό κίνητρο που με έκανε να αγωνιστώ και να αφήσω την αναπηρική καρέκλα πίσω. Ένιωθα ότι θα τους προδώσω αν δεχόμουν απλώς τη διάγνωση. Με τη βοήθεια του νοσηλευτικού προσωπικού του Austin Hospital και του Κέντρου Αποκατάστασης Royal Talbot, έμαθα να περπατώ και πάλι» λέει ο Ζαχαρίου.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΚΑΚΩΣΗ ΝΩΤΙΑΙΟΥ ΜΥΕΛΟΥ

Η πρώτη βόλτα του Χάρη με το ποδήλατο μετά το ατύχημα, ήταν στην ουσία έρανος για τους ασθενείς με κακώσεις νωτιαίου μυελού στο Κέντρο Αποκατάστασης Royal Talbot, στόχος του οποίου ήταν να αγοραστούν τέσσερεις τηλεοράσεις και τέσσερα ψυγεία (αξίας περίπου $2.000), για να τοποθετηθούν σε δωμάτια ασθενών, που συνήθως έχουν ελάχιστη επίπλωση. Το τελικό ποσόν μένει ακόμη να εξακριβωθεί καθώς οι δωρεές εξακολουθούν να έρχονται από οργανισμούς και μεμονωμένα άτομα.

Τη στιγμή, μάλιστα, που γράφονται αυτές οι γραμμές το ποσόν ανέρχεται σε πάνω από $7.000. «Έχουμε ήδη παραδώσει ψυγεία και τηλεόραση στο Royal Talbot, καθώς και ένα αναγκαίο ειδικό στρώμα, το οποίο χρησιμοποιείται για την πρόληψη και τη θεραπεία κατακλίσεων σε ασθενείς με παράλυση» λέει ο Χάρης, ο οποίος έχει σκοπό να βοηθά εκείνους που ζουν με κάκωση του νωτιαίου μυελού και να οργανώνει εκστρατείες ευαισθητοποίησης σε θέματα κάκωσης νωτιαίου μυελού και οδικής ασφάλειας.

«Επισκέπτομαι τους ασθενείς της Μονάδας Σπονδυλικής Στήλης του Νοσοκομείου Austin όσο πιο συχνά μπορώ, όπως και το Κέντρο Αποκατάστασης Royal Talbot. Μιλάω με τους ασθενείς και τους ενθαρρύνω. Δεν είναι όλοι τυχεροί όσο ήμουν εγώ, και δεν πηγαίνω εκεί να τους πω ότι θα περπατήσουν ξανά. Αλλά τους λέω ότι τα μαύρα σύννεφα θα αραιώσουν όσο πιο σκληρά εργάζονται και σύμφωνα με τους στόχους που θέτουν στον εαυτό τους,» τονίζει ο Χάρης.

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Όταν συνέβη το ατύχημα, ο Χάρης Ζαχαρίου πήγαινε, όπως είπαμε, με ποδήλατο στη δουλειά ήδη 10 χρόνια. Στο διάστημα αυτό, όπως λέει, η κίνηση στους δρόμους έχει αυξηθεί τουλάχιστον κατά τις  50%.

«Όλοι όσοι βρίσκονται στο δρόμο πρέπει να αναλαμβάνουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Οι άνθρωποι τα τελευταία 10 χρόνια έχουν γίνει πολύ εγωιστές στο δρόμο και νοιάζονται μόνο γι’ αυτό που προσπαθούν να επιτύχουν οι ίδιοι – το γεγονός που αποτέλεσε έναν από τους λόγους που συνέβη το ατύχημα. Στη βιασύνη του, ο οδηγός του φορτηγού δεν σταμάτησε στο στοπ. Η προσπάθειά του να κερδίσει δευτερόλεπτα, κόστισε σε μένα και την οικογένειά μου χρόνια πόνου και αγωνίας» λέει ο Χάρης.

Το πιο απογοητευτικό μέρος όλης αυτής της εμπειρίας για τον Χάρη, ήταν το γεγονός ότι ο οδηγός που προκάλεσε το ατύχημα τιμωρήθηκε με πρόστιμο μόνο επειδή δεν σταμάτησε στο στοπ.

«Δεν αισθάνομαι θυμωμένος μαζί του, αλλά με το σύστημα που επιτρέπει στους ανθρώπους να κάνουν τέτοια λάθη και στη συνέχεια τους αφήνουνε ελεύθερους. Ο τραυματισμός μου έχει κοστίσει, κατά πάσα πιθανότητα, εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια τους φορολογούμενους της Βικτώριας και όμως κανείς δεν έχει μάθει τίποτα από την εμπειρία αυτή» προειδοποιεί ο Ζαχαρίου.
Τα σχέδια του Χάρη βρίσκονται τώρα σε εξέλιξη να επιτευχτεί και ο τέταρτος στόχος που έχει θέσει στον εαυτό του – να παίξει ένα παιχνίδι χόκεϊ στο Footscray Hockey Club.

«Τέλη Απριλίου ή αρχές Μαΐου 2013, σκοπεύω να παίξω χόκεϊ ξανά. Θα γιορτάσουμε όσα έχω κάνει τα τελευταία τρία χρόνια με τη βοήθεια όλης της οικογένειάς μου. Αυτό θα είναι το παιχνίδι θα είναι το Νο 479 που θα παίξω. Είναι το πρώτο μετά από το ατύχημα, και ελπίζω όχι το τελευταίο, εφόσον ο  επόμενος στόχος μου είναι να συμπληρώσω τα 500 παιχνίδια χόκεϊ» καταλήγει ο Χάρης.