Κάποτε ήταν ένα λουλούδι. Ανθούσε στην ίδια περιοχή για αιώνες. Πλούτιζε την περιοχή με την ομορφιά του και την μύρα του. Ήταν ένα με τον τόπο αυτό. Είχε βαθιές ρίζες και αυτό το βοηθούσε να αντέξει τις αμέτρητες κακουχίες που του επέβαλαν κατά καιρούς. Δεν έχασε ποτέ το χρώμα του. Ποτέ δεν μαράθηκε. Συνέχιζε να ανθίζει όλο και πιο έντονα. Η ομορφιά του ήταν παγκόσμια γνωστή. Αυτοί που το συναντούσαν, το θαύμαζαν και έγραφαν γι’ αυτό.
Δυστυχώς, όμως, εκεί που έμπαινε η άνοιξη και περίμενε πώς και πώς να ανθίσει και πάλι, μία σκοτεινή μέρα, ένα χέρι το ξερίζωσε. Αρκετοί έμαθαν γι΄αυτόν τον ξεριζωμό αυτού του λουλουδιού, όμως κανείς δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Έμεινε το λουλούδι θύμα της άτυχης μοίρας του. Ωστόσο, μετά από μεγάλη ταλαιπωρία, το λουλούδι κατάφερε να επιζήσει. Μεταφέρθηκε κάπου αλλού. Ήθελε να βρει ένα κομμάτι γη να ριζώσει και πάλι.
Μακριά από εκεί που ήταν συνηθισμένο να ανθίζει, βρήκε κάπου να ριζώσει. Στον τόπο αυτό υπήρχαν και άλλα λουλούδια – είχαν το ίδιο χρώμα, αλλά διαφορετική μοίρα. Ήταν και πιο καρποφόρο. Ξεχώριζε κάπως ή έτσι του έλεγαν τα άλλα τα λουλούδια. Παρ’ όλες τις επιπλέον δυσκολίες που αντιμετώπισε, ρίζωσε και πάλι. Το λουλούδι αυτό άντεξε, τα κατάφερε. Ρίζωσε. Άρχισε να εμπλουτίζει τον καινούργιο τόπο του. Έκανε τον καινούργιο τόπο του να μοιάζει πιο όμορφα από ποτέ. Πρόσφερε στον καινούργιο τον τόπο του όλα του τα αγαθά, χωρίς αντάλλαγμα!
Το όνομα του λουλουδιού Ποντιακός Ελληνισμός!
«Οι πατρίδες είναι σαν τους ανθρώπους, πεθαίνουν από τη στιγμή που τις ξεχνάμε» και εμείς δεν ξεχνάμε!
Έχουμε δικαίωμα στη μνήμη και αυτό επιδιώκουμε. Δεν θέλουμε να τιμωρηθεί κανείς, απλώς οι ψυχές των χιλιάδων αδικοχαμένων προγόνων μας να αναπαυθούν με μία λέξη – συγγνώμη.
Ας μάθουμε στα παιδιά μας τα λάθη του παρελθόντος, όχι για να μισούν και να τιμωρούν τους θύτες, αλλά να τους συγχωρούν και να γνωρίζουν ότι για να δημιουργήσουν ένα λαμπρότερο μέλλον για την ανθρωπότητα πρέπει να κυριαρχεί μόνο η ειρήνη.
