Πριν λίγες μέρες το Σίδνεϊ έχασε μια από τις εμβληματικές του προσωπικότητες και το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα της Αυστραλίας έχασε έναν από τους μεγάλους μαχητές του.

Η Australia Greece Solidarity Campaign (AGSC – Αυστραλιανή Εκστρατεία Αλληλεγγύης στην Ελλάδα) θρηνεί το θάνατο του Jack Mundey. Ο Jack Mundey έγινε πάτρωνας της AGSC το 2014, καθώς η οικονομική και πολιτική κρίση στην Ελλάδα βρισκόταν στο αποκορύφωμά της. Αφιερώθηκε στον σκοπό μας και, τόσο αυτός όσο και η συντρόφισσα του Judy, μας ενθάρρυναν με την ενεργό υποστήριξή τους. Συμμετείχαν σε αυτή τη μάχη όπως και τόσοι άλλοι.

Δεν ήταν περίεργο που ο Jack υποστήριξε την εκστρατεία μας. Ήταν ο ηγέτης του θρυλικού BLF (Builders Labourers Federation – Ομοσπονδία Οικοδόμων) τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν πολλοί μετανάστες έφευγαν από τα πλοία και έψαχναν για οποιαδήποτε δουλειά που θα μπορούσαν να βρουν. Η δουλειά στα διάφορα εργοτάξια ήταν σκληρή, οι συνθήκες εργασίας αρκετά άσχημες, με συχνά ατυχήματα και πενιχρούς μισθούς. Ωστόσο, ήταν ένας χώρος όπου πολλοί Έλληνες και άλλοι μετανάστες μπορούσαν εύκολα να βρουν δουλειά. Το BLF ήταν το φυσικό «σπίτι» πολλών από αυτούς τους μετανάστες εργαζόμενους.

Επωφελήθηκαν τα μέγιστα από το μαχητικό αυτό συνδικάτο που έδωσε ανυποχώρητο αγώνα κόντρα στους εργοδότες, για τα δικαιώματά τους και την καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας τους. Αγωνίστηκαν σκληρά και νίκησαν. Ξανά και ξανά. Υπάρχουν ακόμα εν ζωή πολλοί Ιταλοί και Έλληνες που θα πιουν ένα ποτήρι στη μνήμη του Jack αυτές τις μέρες.

Αλλά αν ο Jack και το BLF αγωνίστηκαν για τους εργάτες εκείνους που έκαναν κάποιες από τις πιο δύσκολες, πιο επικίνδυνες και χαμηλόμισθες εργασίες, σκέφτηκαν επίσης τι παράγει αυτή η εργασία και για ποιον. Ίσως η πιο ριζοσπαστική πρόκληση ήταν η ιδέα «κάνε τη δουλειά σου και μετά πήγαινε σπίτι». Το ότι μια ομάδα από φτωχά αμειβόμενους εργάτες θα μπορούσε να συνεργαστεί με την ευρύτερη κοινότητα και, στη συνέχεια, όλοι μαζί να αντιταχθούν στην πράξη στην κατασκευή ενός κτιρίου ή ενός άλλου σχεδίου, επειδή δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες της κοινότητας, αυτό συνιστούσε μια συγκλονιστική πρόταση αγώνα. Εάν το επιχειρήσετε αυτό σήμερα, το συνδικάτο στο οποίο ανήκετε θα χρεοκοπήσει από τις νομικές ενέργειες εναντίον του και ο ηγέτης του ίσως καταλήξει στη φυλακή. Είναι ο τρόπος σκέψης εκείνος που ανησυχεί τους ισχυρούς. Ή ανατρέπεις το σύστημα ή σε ανατρέπει εκείνο.

Πολλά έχουν γραφτεί για τα λεγόμενα Green Bans (Πράσινες Απαγορεύσεις) και τη διάσωση της πολιτιστικής -και όχι μόνο- κληρονομιάς του Σίδνεϊ. Υπήρξαν πολλά τέτοια κτίρια και ένα από αυτά είχε άμεση σχέση με την ελληνική παροικία. Το παλιό ελληνικό εστιατόριο «Διεθνές» -παλαιότερα γνωστό ως «Nicks»- που διευθυνόταν από ένα μέλος του ελληνικού Εργατικού Συνδέσμου «Άτλας». Το 1973 τέθηκε σε δημοπρασία με έντονο ενδιαφέρον από επιχειρηματίες του χώρου που ήθελαν την κατεδάφισή του. Ο Mundey και οι σύντροφοί του επέβαλαν Green Ban στο κτίριο επειδή είχε ιστορική και πολιτιστική αξία. Έτσι το φτωχό και παλιό κτίριο διασώθηκε και το «Διεθνές» συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Όταν ο ιός κτυπηθεί μπορούμε να συγκεντρωθούμε ξανά.

Άνθρωποι σαν τον Jack μας ενέπνευσαν και συνεχίζουν να μας εμπνέουν να κατανοούμε πληρέστερα τις συνθήκες ζωής μας. Μας εμπνέουν επίσης να βάλουμε σε κίνηση όλη την τόλμη, το πνεύμα, το χιούμορ και την οργάνωση που έχουμε στη διάθεσή μας, έτσι ώστε να μην αποδεχόμαστε το να είμαστε φυλακισμένοι υπό αυτές τις συνθήκες. Αυτός και οι σύντροφοί του το έζησαν και το έκαναν πράξη. Οπότε και εμείς σήμερα κάνουμε καλά που θέλουμε να προχωρήσουμε με βάση αυτό το πνεύμα.

Στην Ελλάδα λένε ότι «η ιστορία γράφεται στους δρόμους». Στην Αυστραλία, ο Jack την έγραψε στους δρόμους και στα πάρκα. Την έγραψε μαζί με τους εργάτες που επέλεγαν αυτοί πότε να ρίξουν το σκυρόδεμα και πότε όχι.

Εκ μέρους της AGSC, εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στη συντρόφισσά του Τζούντι, την οικογένεια και τους φίλους του.

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΡΟΡΡΗΣ (ADAM RORRIS)