Ο πρόεδρος και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Αυστραλιανής Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων, απευθύνουν μήνυμα διαμαρτυρίας για τα φρικιαστικά εγκλήματα και την Γενοκτονία που διέπραξαν οι κεμαλιστές σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, την περίοδο 1911-1923.

Μετά την πτώση της Τραπεζούντας το έτος 1461 και παρά τις δυσμενείς συνθήκες επιβίωσης, οι Έλληνες οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στον τότε Άξενο Πόντο και μετέπειτα Εύξεινο Πόντο από τον 9ο αιώνα π.Χ., υπέφεραν καρτερικά τον ζυγό των Σελτζούκων Τούρκων. Με την πάροδο του χρόνου άρχισαν να προοδεύουν, εκπολιτίζοντας τους αυτόχθονες και, φθάνοντας στον 19ο αιώνα, πήραν στα χέρια τους τα ηνία στον οικονομικό και πολιτιστικό τομέα καθώς επίσης και στη δημόσια ζωή του τόπου διαμονής τους.

Οι περισσότεροι Έλληνες έζησαν και έδρασαν στα παράλια του Ευξείνου Πόντου, ιδρύοντας πολλές και, μάλιστα, μεγαλουπόλεις: Σινώπη, Σαμψούντα, Οινόη, Κερασούντα, Τραπεζούντα, Αργυρούπολη κ.ά. Παράλληλα, σημειώθηκε και μια αλματώδης δημογραφική άνοδος των Ελλήνων. Ειδικότερα, οι Έλληνες του Πόντου στις αρχές του 20ού αιώνα ανέρχονταν στις 600.000 και στον Καύκασο περίπου 150.000 Ελληνοπόντιοι.

Η καλπάζουσα ανοδική πορεία των Ελληνοποντίων σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτιστικούς τομείς, προκάλεσε την ζηλοτυπία και τον παράφρονα φθόνο των ακραίων Τούρκων εθνικιστών και, τοιουτοτρόπως, εμφανίστηκαν τα πρώτα θανατηφόρα ύποπτα κρούσματα στο Οθωμανικό Κράτος.

Δεν άργησαν οι εθνικιστές Τούρκοι να ιδρύσουν κρυφά μια παράνομη παρακρατική οργάνωση, τους Νεότουρκους, τα συνθήματα των οποίων ήταν δελεαστικά – Ισότητα-Αδελφοσύνη-Δικαιοσύνη. Όλα αυτά τα δελεαστικά συνθήματα τα απολάμβαναν εκείνη την εποχή όλοι οι πολίτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δυστυχώς, τα αρεστά αυτά συνθήματα παρέσυραν πολλούς λαούς, μεταξύ των οποίων και πολλών Ελλήνων, Αρμενίων, Κούρδων, Ασσυρίων και άλλων αλλοεθνών μειονοτήτων. Ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα που διέπραξαν οι ανωτέρω ήταν ότι βοήθησαν και οικονομικά αυτήν την παρακρατική οργάνωση.

Οι Νεότουρκοι, αφού οργανώθηκαν και εδραιώθηκαν οριστικά, απέβαλαν το δελεαστικό προσωπείο και έδειξαν δια πυρός και σιδήρου τους πραγματικούς τους στόχους.

Τα ελκυστικά και ύπουλα συνθήματά τους τα διαδέχτηκαν τα φρικτά εγκλήματά τους. Οι βιασμοί, οι φόνοι, οι κλοπές και οι απαγωγές κατήντησαν καθημερινά φαινόμενα. Ο λαός διαμαρτυρήθηκε έντονα στις κυβερνητικές Ααρχές, αλλά αυτές αδράνησαν και σιώπησαν στις ύστατες εκκλήσεις των παθόντων οικογενειών.

Σε ένα πραξικόπημα που έγινε μεταξύ της ηγεσίας των Νεότουρκων στην Θεσσαλονίκη την αρχηγία την άρπαξε η αιμοχαρής τριανδρία των Ταλαάτ μπέη, Εμβέρ πασά και Ντζεμέλ πασά, οι στόχοι της οποίας ήταν καταλυτικοί και δεσμευτικοί, δηλαδή η εξόντωση και ο ξεριζωμός όλων των αλλοεθνών μειονοτήτων και, κυρίως, των ορθοδόξων χριστιανικών λαών των Ελλήνων και των Αρμενίων. Οι τρεις αυτοί κατέστρωσαν με κάθε λεπτομέρεια το εφιαλτικό σχέδιο, με ποιον τρόπο να αφανίσουν όλους τους ξένους λαούς.

Δεν άργησε το εφιαλτικό σχέδιο να εφαρμοστεί. Ανάγκασαν δια της βίας όλους τους Έλληνες που κατοικούσαν στις ακτές του Πόντου να εκκενώσουν τις πόλεις και τα χωριά και να εγκατασταθούν προσωρινά στο ανατολικό τμήμα της Τουρκίας πέρα από το Ερζερούμ και την Χαλδία. Ο εκπατρισμός ήταν τελεσίδικος και όσοι αρνούνταν τιμωρούνταν παραδειγματικά .

Με αυτόν τον επονείδιστο τρόπο, δεκάδες χιλιάδες Ελληνοπόντιοι οδηγήθηκαν βίαια στην εξορία, πολλοί εκ των οποίων πέθαιναν στον δρόμο, υπό δυσμενείς συνθήκες, εκτεθειμένοι στο κρύο, τη ζέστη, την πείνα, τη δίψα, τα μαρτύρια, τις αρπαγές παιδιών, τους βιασμούς γυναικών και τις επιτόπιες εκτελέσεις όσων δεν άντεχαν τα βασανιστήρια. Στην εξωφρενική περίοδο 1914-1918, σε μια ταραχώδη και εμπόλεμη κατάσταση και με τη μέθοδο του λευκού θανάτου των Ταγμάτων Εργασίας, εξουδετερώθηκαν πάνω από 260.000 Ελλήνων του Πόντου.

Μετά το πέρας του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες του Πόντου πίστεψαν έστω και για λίγο θα παύσουν επιτέλους τα μαρτύριά τους με την κηρυχθείσα Γενική Αμνηστία. Επιτράπηκε σε όλους τους εκτοπισμένους λαούς να επιστρέψουν στις εστίες τους, αλλά δυστυχώς συνάντησαν απροσδόκητα προβλήματα, καθ’ ότι τα περισσότερα χωριά είχαν πυρποληθεί ή εποικιστεί από Μωαμεθανούς. Φανταστείτε τα μαρτύρια αυτών των βασανισμένων ανθρώπων. Το πλείστον των Ελλήνων του Πόντου απώλεσαν τις περιουσίες τους και δεν γνώριζαν πού την κεφαλήν κλίναι.

Παρ΄ ελπίδα, οι ιθύνοντες των Ελλήνων του Πόντου ζήτησαν απεγνωσμένα την ύστατη στιγμή βοήθεια σωτηρίας, αλλά η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου αρνήθηκε κατηγορηματικά. «Ο Πόντος κείται μακρόθεν της Ελλάδας και δεν δυνάμεθα να την υπερασπίσουμε».

Με τη λήξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, προς ανακούφιση όλων των αλλοεθνών μειονοτήτων, εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης εναντίον όλων εκείνων που διέπραξαν τα απάνθρωπα και στυγερά εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, των Αρμενίων και όλων των αλλοεθνών μειονοτήτων.

Όπως προαναφέρθηκε, οι τρεις στυγεροί εγκληματίες και πρωταίτιοι της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και Μικράς Ασίας, Ταλαάτ, Εμβέρ και Ντζεμέλ, συνελήφθηκαν και οδηγήθηκαν στις φυλακές μαζί με πολλούς άλλους που διέπραξαν σωρεία εγκλημάτων. Ο αιμοβόρος Τοπάλ Οσμάν βρήκε καταφύγιο στα βουνά μαζί με τους συντρόφους του. Όλως παραδόξως, οι πρωτεργάτες των Γενοκτονιών Ταλαάτ, Εμβέρ και Ντζεμάλ με τη δόλια επέμβαση των Άγγλων, διέφυγαν κρυφά στο εξωτερικό και ενώ η δίκη τους βρισκόταν σε εξέλιξη, οι φυλακισθέντες επιβιβάστηκαν κρυφά σε πολεμικό πλοίο με προορισμό τη Μάλτα.

Η δεύτερη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου άρχισε με την προσχεδιασμένη απόβαση του Μουσταφά Κεμάλ στην Σαμψούντα, στις 19 Μαΐου 1919. Ο Γερμανός στρατηγός Λίμαν φον Σάντερς, ο οποίος ήταν επικεφαλής της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής, σε συνεργασία με τον Κεμάλ, κατέστρωσαν με κάθε λεπτομέρεια, τους τρόπους και τις μεθόδους εξόντωσης όλων των αλλοεθνών και, ειδικότερα, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Ο μεγαλύτερος εχθρός των Γερμανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν οι Έλληνες, διότι αυτοί έλεγχαν όλη την οικονομία της Μικράς Ασίας. Καλλιέργησε στις τάξεις του στρατού το άσπονδο μίσος εναντίον τους και, ενώ μέχρι τότε η συμβίωση μεταξύ όλων των λαών ήταν ομαλή και αρμονική, όλα άλλαξαν με την αδιαλλαξία της Γερμανικής φιλοσοφίας.

Με το σύνθημα «Η Τουρκία στους Τούρκους», ο τουρκικός λαός ξύπνησε από τον λήθαργο και ξαφνικά αντέδρασε εχθρικά προς τους αλλοεθνείς. Το πρωτοπαλίκαρο του Κεμάλ ο αιμοβόρος Τοπάλ Οσμάν, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Ελλήνων. Οι αδιανόητοι τρόποι και οι μέθοδοι και τα απάνθρωπα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι κεμαλιστές για να αφανίσουν αποτελεσματικά τον Ποντιακό Ελληνισμό ήταν οικτροί και θηριώδεις. Αναγκαστική επιστράτευση ηλικίας από 16 έως 60 ετών. Οι επιστρατευμένοι και συλληφθέντες λιποτάκτες τιμωρούνταν παραδειγματικά. Ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν 18 ώρες την ημέρα, να ισοπεδώνουν δρόμους, να σπάζουν πέτρες, να κόβουν ξύλα, να πεζοπορούν εκατοντάδες χιλιόμετρα και να κατασκευάζουν σιδηροδρομικούς συρμούς. Οι εκτελέσεις και οι θάνατοι ήταν καθημερινά φαινόμενα. Οι άμοιροι Έλληνες του Πόντου αντιμετώπισαν τον θάνατο κατάματα. Εξορίες, σφαγές, φυλακές, εκτελέσεις εν ψυχρώ αυτών που δεν άντεχαν στις δοκιμασίες, πυρπολήσεις σπιτιών, πείνα, ψείρες, αρρώστιες, παιδομάζωμα, εξισλαμισμός, γενιτσαρισμός.

Στην πόλη της Αμάσειας το 1921 έλαβε χώρα ένα από μεγαλύτερα και φρικώδη μαζικά εγκλήματα. Όλοι οι πρόκριτοι, γιατροί, καθηγητές, δικηγόροι, μεγαλέμποροι, καλλιτέχνες, επιστήμονες και όλοι διανοούμενοι των Ελλήνων του Πόντου συνελήφθηκαν και οδηγήθηκαν στις φυλακές της πόλης και με στημένες δίκες καταδικάστηκαν και οδηγήθηκαν στην αγχόνη στην πλατεία της πόλης. Στον χώρο του απαγχονισμού στήθηκε ανδριάντας με έφιππο τον Κεμάλ και από κάτω στα πόδια του αλόγου είναι οι απαγχονισμένοι. Η εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου θα ήταν μεγαλύτερη εάν δεν υπήρχαν τα ελληνικά αντάρτικα σώματα που έσωσαν χιλιάδες Έλληνες. Η τραγωδία αυτή και η εκτελεσθείσα Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού κατά την Κεμαλική Περίοδο 1919-1923, συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη και ανάγκασε τις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας, ΗΠΑ και Ιαπωνίας, να διαμαρτυρηθούν προς την κυβέρνηση του Κεμάλ, αλλά η διαμαρτυρία ήταν τυπική και όχι ουσιώδης. Εν τω μεταξύ, οι εκτελέσεις και οι βαρβαρότητες συνεχίζονταν και εκτελούνταν υπό τις διαταγές του αρχηγού του Κεμαλικού στρατού Νουρεντίν πασά, του μετέπειτα σφαγέα του Ελληνισμού των Δυτικών ακτών της Μικράς Ασίας και του δήμιου του αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου.

Κατά την περίοδο 1914-1923 πάνω από 353.000 Έλληνες του Πόντου εκτελέστηκαν, τη στιγμή που ο πληθυσμός του Πόντου την εποχή εκείνη ήταν γύρω στις 750.000. Οι ενδείξεις και αποδείξεις για τα φρικώδη και τραγικά γεγονότα των σφαγών και των θηριωδών είναι πολυάριθμες και συγκλίνουσες. Προέρχονται από τα ίδια Οθωμανικά Αρχεία, κυβερνητικές αποφάσεις και νομοσχέδια, προξενικές Αρχές ξένων χωρών, ιεραποστόλους και επισκέπτες από άλλες χώρες και από τις ΗΠΑ. Τα κύρια πειστικά στοιχεία της Γενοκτονίας προκύπτουν από την ίδια την ιστορία των παθόντων οικογενειών με τα δικά της θύματα κάθε οικογένειας και από μαρτυρίες αυτών που εκ θαύματος διέφυγαν τη σφαγή και επέζησαν.

Οι ευρωπαϊκές χριστιανικές χώρες ήταν αυτόπτες μάρτυρες αυτού του φρικώδους εγκλήματος, το οποίο παραμένει ατιμώρητο μέχρι σήμερα. Για λόγους καθαρής πολιτικής προπαγάνδας και ιδιοτελών συμφερόντων και, φυσικά, την παθητική σιωπή, συγχωρούνται οι εγκληματίες. Οι Οθωμανοί και οι κεμαλιστές είναι ολοκληρωτικά οι μόνοι υπεύθυνοι και συνυπεύθυνοι για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

Η διεθνής κοινή γνώμη πρέπει να αναγνωρίσει την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας.

Από όλα τα ανωτέρω καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας ήταν ένα διπλό έγκλημα. Πρώτον, εκτελέστηκε και σφαγιάστηκε ανελέητα ο μισός και πλέον πληθυσμός του Ευξείνου Πόντου και, δεύτερον, όσοι κατόρθωσαν να σωθούν από τους αιμοχαρείς κεμαλιστές ξεριζώθηκαν στις πέντε ηπείρους, οι πλείστοι των οποίων επέστρεψαν στην αγκαλιά της αξέχαστης πατρίδας τους.

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΝΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

Ο Πρόεδρος
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

Η Γραμματέας
ΜΑΙΡΗ ΚΟΛΕΣΙΔΟΥ