«Μετά την κατάρρευση του Τοξικού Θαύματος στις ΗΠΑ και την αναστάτωση της Ευρωζώνης, το αμερικανικό χρέος, έτσι όπως πλησιάζει τη συνταγματικώς προκαθορισμένη οροφή των 14,3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, απειλεί να τινάξει την παγκόσμια οικονομία στον αέρα. “Πρόοδος” και όλεθρος βαδίζουν χέρι-χέρι. Διαδοχικές καταρρεύσεις, αμετροέπεια, πρελούδια βαρβαρότητας. Ευτυχώς για την Ιστορία, τουλάχιστον σε τούτη την πλανητική κοινότητα, ισχύει το ανέφικτο της κοινωνικής αλλοτρίωσης. Κάτι πάντοτε βρίσκεται να απομυθοποιήσει τα ποσοτικά και να πυροδοτήσει τα επόμενα ποιοτικά άλματα. Αλήθεια, πόσο εύκολα μπορούμε να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα;
Πόσο μπορεί να αισιοδοξεί κανείς πως τα νέα κοινωνικά κινήματα, εκείνα που ξεπροβάλλουν κάπως αμήχανα, θα ασχοληθούν συστηματικά με τις θεσμικές και κυρίως πολιτισμικές προϋποθέσεις μιας στρατηγικής αλλαγής πορείας, προς την κατεύθυνση αυτού που χαρακτηρίζω Βιωματικό Μινιμαλισμό; Πόσο ρεαλιστική μπορεί να θεωρείται η σταδιακή επικράτηση του Μέτρου σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου; Ένας εξορθολογισμός των ανθρωποδράσεων που δεν επιβάλλεται από κανέναν, αλλά βιώνεται και εδραιώνεται -μέσα από την κοινωνική του επαλήθευση- ως αξιακό πρόταγμα. Ως συναπόφαση των κοινωνιών του κόσμου να ξεπεράσουν το βαρυτικό πεδίο της βαρβαρότητας και να απολαύσουν, επιτέλους, τη μοναδική ωραιότητα του πλανήτη και τη θαλπωρή μιας ανθρωποκεντρικής κοινωνίας», γράφει στην προδημοσίευση ο συγγραφέας Νίκος Δόικος.
Όσο θα μεγαλώνει η ψαλίδα μεταξύ της πραγματικής/παραγωγικής οικονομίας και της τοξικής κερδοσκοπίας, ανάμεσα στις πραγματικές δυνατότητες της πλανητικής οικονομίας και στην υπερσυσσώρευση της απάτης, τόσο θα ενισχύεται η απειλή της πλήρους κατάρρευσης και της βαρβαρότητας.
Άραγε, μπορούμε να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα; Να ανακαλύψουμε τις αντοχές μας στην αφαίρεση των περιττών, σε μια λιτότητα που δεν επιβάλλεται για να ενισχύσει τους οικονομικούς δείκτες, αλλά υιοθετείται συνειδητά για να προσδώσει έμφαση στις ποιοτικές αναζητήσεις μας;
Άραγε μπορούμε, μέσα από διακοινωνικές συμμαχίες και πρωτοβουλίες, να στοχεύσουμε μια Κοινωνία του Μέτρου, όπου ως Μέτρο θα λογίζεται η «κοινωνική συνείδηση και συναποδοχή των ανεκτών ορίων στη χρήση της τεχνολογίας, στην ανάλωση πόρων και αγαθών, στη σχέση ανάπτυξης και περιβάλλοντος, στη σχέση μας με τα βιολογικά και πολιτισμικά αποθέματα του πλανήτη;»
Εδώ επιχειρείται να σκιαγραφηθεί η Κοινωνιολογία της Αφθονίας και της Υλικής Πληρότητας, όπως τουλάχιστον εκφράζεται στον Δυτικό Πολιτισμό. Παράλληλα, επιχειρείται η προσέγγιση ζητημλατων όπως η Ελίτ, ο Πολιτισμικός Μονισμός, οι Πόροι, οι εσωτερικές αδυναμίες-αντιφάσεων του Συστήματος, και ο προσδιορισμός των Πεδίων Ρήξης με την Ελίτ, η Μετάβαση προς τη μετα-Ελίτ εποχή της Αυτονομίας, εποχή μετά τη βαρβαρότητα.
Ο Νίκος Δόικος σπούδασε Κοινωνιολογία, Πολιτική Οικονομία και Αρχιτεκτονική, στη Νέα Υόρκη και τη Θεσσαλονίκη, κατά την περίοδο των επικών εξεγέρσεων, μεταξύ 1968 και 1974. Η πολιτική του σκέψη σημαδεύτηκε από την ενεργό συμμετοχή του στα γεγονότα του Μάη του ’68 στο Πανεπιστήμιο Columbia και στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα της Θεσσαλονίκης. Από τη δεκαετία του ’90, με σειρά εκδόσεων και δημοσιεύσεων δημόσιες παρεμβάσεις σε θεματικά fora και στο διαδικτυακό διάλογο Αθήνας, Βρυξελλών και Νέας Υόρκης, θέτει επιτακτικά το ζήτημα της συστημικής κρίσης του νεοφιλελευθερισμού και μελετά τις προϋποθέσεις ριζικών αλλαγών στα παραδοσιακά οικονομικά και πολιτικά μοντέλα.
