Ήταν Οκτώβρης του 1992, όταν η Τασία Ντούβου δέχθηκε ένα τηλεφώνημα που θα άλλαζε τη ζωή της καθώς και τη ζωή των δικών της ανθρώπων.
Η Τασία βρισκόταν ένα σκαλοπάτι πριν το ταξίδι χωρίς γυρισμό και εκείνο το τηλεφώνημα ήξερε ότι θα μπορούσε να «κλείσει» την πόρτα του άλλου κόσμου, που έβλεπε να την περιμένει ορθάνοικτη μπροστά της.
Ήταν δύσκολο αυτό που πρότειναν οι γιατροί στην Τασία. Αυτή ήξερε και ζούσε το δράμα ενός ανθρώπου με κατεστραμμένο συκώτι. Ήξερε ότι για εννέα χρόνια πολεμούσε μία αυτοάνοση, σπάνια αρρώστια που έκανε την επιστήμη να σηκώνει τα χέρια ψηλά. Και αυτή η ίδια η επιστήμη τώρα της πρότεινε να τολμήσει το δύσκολο, να κάνει μεταμόσχευση ήπατος. Δεν είχε ξαναγίνει αυτό στη Ν. Αυστραλία.
Η μεταμόσχευση ήπατος θεωρείται ακόμα και σήμερα ως ένα από τα πλέον δύσκολα είδη μεταμοσχεύσεων. Η εγχείρηση από τις μεγαλύτερες και πολυπλοκότερες. Μετά από τη μεταμόσχευση οι γιατροί της εξήγησαν ότι θα έπρεπε για όλη της τη ζωή φάρμακα για να μην απορρίψει ο οργανισμός της το όργανο.
Και η Τασία θα ήταν η πρώτη που θα το τολμούσε. Και το τόλμησε και από τότε 250 άνθρωποι ακολούθησαν το παράδειγμά της.
Φέτος το Πρόγραμμα Μεταμόσχευσης Ήπατος στη Ν. Αυστραλία κλείνει 20 χρόνια. Η Τασία μπορεί να μην είναι πλέον μαζί μας –έφυγε στην ηλικία των 63 ετών, το 2004 και 12 χρόνια μετά την μεταμόσχευση– αλλά η τόλμη της έγραψε ιστορία στα επιστημονικά δρώμενα της πολιτείας της.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΖΩΗ
Ήταν 51 ετών η Τασία, αλλά τα προηγούμενα 9 χρόνια της ήταν ένας εφιάλτης. Όταν μετανάστευσε στην Αυστραλία, το 1960, γνώρισε τον Άγγελο, παντρεύτηκαν, απέκτησαν δύο κόρες, την Αλίκη και την Πηνελόπη, και στα 51 της είχε γίνει και γιαγιά. Έβλεπε τη ζωή να γλιστρά μέσα από τους πόνους της και τ’ όνειρό της να δει την εγγονούλα της, Νατάσσα -που είχε και τ’ όνομά της- να περνά την πόρτα του σχολείου, να σβήνει.
Οι γιατροί της έδιναν μήνες ζωής και παρά το γεγονός ότι είχε μπει στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση, ήξερε ότι στην ίδια λίστα βρίσκονταν νεώτεροι άνθρωποι και δεν ήλπιζε. Λαχείο ήταν το τηλεφώνημα που έλαβε από την Μονάδα Μεταμόσχευσης Ήπατος του Νοσοκομείου Flinders. «Τασία είσαι η μόνη συμβατή δέκτης στη λίστα αναμονής για το μόσχευμα που έχουμε και θα είσαι η πρώτη» της είπαν. Και η Τασία έμεινε άφωνη. Με την τύχη της, με τις φοβίες της, με την ανησυχία της. Ήξερε, όμως, ότι αυτό το λαχείο έπρεπε να το παίξει. Δεν είχε άλλες επιλογές.
Και έτσι έγινε. Στις 8 Οκτωβρίου 1992, ο Δρ Ρόμπερτ Πάντμπερι, ο καθηγητής Τζέιμς Τούλης (επίσης, ομογενής και τότε επικεφαλής του Τμήματος Μεταμοσχεύσεων του νοσοκομείου), ο Δρ Χιού Χάρλεϊ και η κ. Λίμπι Τζον, πήραν τη ζωή της Τασίας στα χέρια τους και μετά από μία πολύωρη εγχείρηση, της την επέστρεψαν σε πολύ καλύτερη κατάσταση.
Η εγχείριση είχε πετύχει και τα επόμενα 10 χρόνια -τόσο θα άντεχε το νέο της συκώτι- σύμφωνα με τους γιατρούς, η Τασία θα ζούσε.
Και έτσι άρχισε πάλι να ονειρεύεται η Τασία. Τώρα, όμως, ονειρευόταν όνειρα που μπορούσε να πραγματοποιήσει… Θα ζούσε ως υγιής άνθρωπος και θα έβλεπε την εγγονούλα της να περνά την πόρτα του σχολείου, θα την έβλεπε να γράφει τα πρώτα της γραμματάκια και δεν θα ταλαιπωρούσε τους ανθρώπους που αγαπούσε με την αρρώστια της, και… και…
Ο πρώτος χρόνος μετά τη μεταμόσχευση ήταν δύσκολος για την Τασία, την οικογένειά της, αλλά και την ομάδα των γιατρών που την παρακολουθούσαν. Πολλά εξαρτιόνταν από τη δική της περίπτωση. Η επιτυχία ή η αποτυχία της μεταμόσχευσης θα έπαιζε καταλυτικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο θα συνέχιζε το «νεογέννητο» πρόγραμμα μεταμόσχευσης ήπατος στη Νότια Αυστραλία.
Και η Τασία δεν απογοήτευσε κανέναν. Μπορεί να μπαινοέβγαινε στο νοσοκομείο, αλλά αυτό δεν την πτοούσε. Είχε σταθεί πάλι στα πόδια της και το πείσμα της να περπατά στο Πάνω Κόσμο για κάμποσα χρόνια ακόμα, ανυπέρβλητο.
Είδε την εγγονούλα της να πηγαίνει σχολείο και νανούρισε στην αγκαλιά της δύο ακόμα εγγονάκια, την Κασσάνδρα και τη Μαρκέλλα.
Πέρασαν έτσι 11 χρόνια. Η αυτοάνοση αρρώστια κτύπησε πάλι. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ήταν δύσκολα. Ο Άγγελός της, είδε ότι πλησίαζε το τέλος και άφησε τη δουλειά του για να αφοσιωθεί στην Τασία. Δώδεκα χρόνια πριν και αυτός είχε πάρει ελπίδα από εκείνη την μεταμόσχευση, αλλά τώρα ήξερε. Την έχανε.
Και η Τασία έφυγε τον Ιούλιο του 2004. Ως ηρωίδα. Για τους δικούς της ανθρώπους, για τους γιατρούς της που είχαν γίνει καλοί της φίλοι, αλλά και για το Πρόγραμμα Μεταμόσχευσης Ήπατος της Νότιας Αυστραλίας.
Αυτή ήταν η Τασία. Και ο άνθρωπος που μας την γνώρισε είναι ο γαμπρός της, Αναστάσης Πασπαλιάρης. Στην αγγλική έκδοση του «Νέου Κόσμου» το περασμένο Σάββατο, ο Αναστάσης έγραψε για την τολμηρή πεθερά του.
Τον ευχαριστούμε που μοιράστηκε τη ζωή της και την τόλμη της μαζί μας.
*Αν σκέφτεστε να γίνεται δωρητής οργάνων μπορείτε να πάρετε περισσότερες πληροφορίες τηλεφωνώντας στο 1800 777 203
